THE BEATS: A GRAPHIC HISTORY

Writers: Harvey Pekar, Nancy Peters, Penelope Rosemont, Joyce Brabner, Trina Robbins

Artists: Ed Piskor, Jay Kinney, Nick Thorkelson, Summer McClinton, Peter Kuper, Mary Fleener, Jerome Neukirch, Anne Timmons, Gary Dumm, Lance Tooks, Jeffrey Lewis

Editor: Paul Buhle

Hill & Wang

Στο BEATS: A GRAPHIC HISTORY είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς των μπητ να καταστρέφονται,
την ιστορία τους γραμμένη και απεικονισμένη από μια πλειάδα συγγραφέων και σχεδιαστών.
Την ιστορία αυτών που, για πολλούς, έδωσαν νέα πνοή στην τελματωμένη λογοτεχνία και ποίηση,
αυτούς που έζησαν όσα έγραφαν και καταστράφηκαν – οι περισσότεροι – από τα ναρκωτικά και την δική τους παράνοια,
αυτούς που παρουσιάζονται στο συγκεκριμένο βιβλίο, μέσα από τα γεγονότα-σταθμούς της ζωής τους,
αλλά και μέσα από μικρότερης σημασίας λεπτομέρειες που τους παρουσιάζουν πιο οικείους και ανθρώπινους.

Ξεκινώντας να γράψω αυτό το review, έχω προφανώς επηρεαστεί από την ιστορία του BEAT, το οποίο συμπτωματικά – ή μη, δεν είμαι ποτέ σίγουρος για αυτά τα πράγματα – έφτασε την ίδια στιγμή που τελείωνα το πρώτο μου βιβλίο του William S. Burroughs, μέλος και αυτός της γενιάς των μπητ και στο μεταξύ διάβασα και λίγο από Kerouac, έτσι για να δω ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΝΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΥΠΟΙ που είτε έγραφαν ό,τι τους κατέβαινε στο μυαλό χωρίς να το πολυσκεφτούν είτε έκοβαν και έραβαν προτάσεις μέχρι να τους κάτσει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό που – κατά τη γνώμη τους – αλλά και πολλών άλλων – θα έβγαζε την πρόζα από τα συμβατικά πλαίσιά της.

Καταλαβαίνετε λοιπόν εύκολα αγαπητοί μου αναγνώστες ότι με τόση ΠΛΥΣΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ τις τελευταίες εβδομάδες, το συμβατικό μου μυαλουδάκι λίγο μπορεί να αντισταθεί σε όλες αυτές τις επιρροές και η μίμηση από μέρους μου των στιλ των τριών μεγαλύτερων (Ginsberg, Burroughs, Kerouac) – αν και μεταξύ μας η αποτυχία είναι σίγουρη όσο γράφω αυτές τις γραμμές – φαντάζει καλή ιδέα, κάτι που θα φανεί μάλλον από το αποτέλεσμα.

Το BEATS: A GRAPHIC NOVEL λοιπόν αποτελεί μια ανθολογία-βιογραφία όλων αυτών που αποτέλεσαν μέλη της συγκεκριμένης γενιάς καλλιτεχνών και έχει γραφτεί στην πλειοψηφία του από τον Harvey Pekar που θα τον θυμάστε πιθανότατα από το AMERICAN SPLENDOR και έχει σχεδιαστεί (και πάλι στην πλειοψηφία του, παρόλο που η λίστα των σχεδιαστών που έχουν συμβάλλει είναι αρκετά μεγάλη) από τον Ed Piskor που έχει αρκετές φορές στο παρελθόν συνεργαστεί με τον Pekar – και οι δυο (ειδικά ο Pekar) αποδεικνύονται μεγάλοι λάτρεις του συγκεκριμένου καλλιτεχνικού ρεύματος και παρουσιάζουν αρχικά τους τρεις μεγαλύτερους και πιο γνωστούς της γενιάς των μπητ, τους Jack Kerouac, Alan Ginsberg και William S. Burroughs, οι ιστορίες των οποίων καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο (σχεδόν το μισό) μέρος του εν λόγω graphic novel.

Το υπόλοιπο ασχολείται με τους λιγότερο γνωστούς καλλιτέχνες της γενιάς αυτής, οι οποίοι ήταν αρκετοί και μάλλον αδικούνται λίγο από τα δισέλιδα έως πεντασέλιδα τμήματα που τους αναλογούν στο βιβλίο, αν και πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται “γιατί δεν έγραφαν περισσότερα για τους τρεις γνωστούς και στρίμωξαν όλους αυτούς τους κακόμοιρους σε μερικές σελίδες” – ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ; – αυτό που θα ήθελα προσωπικά, όταν μιλάμε για μη συμβατικούς καλλιτέχνες (βέβαια πολλοί θα πείτε ότι ο καθένας μπορεί να γράψει πράγματα που να μη βγάζουν νόημα ή για τη ζωή του χωρίς να βάλει ούτε μια τελεία στις προτάσεις και η αλήθεια δε θα απέχει πολύ από αυτό) θα ήταν μια λιγότερο συμβατική παρουσίαση και όχι μια συνηθισμένη βιογραφία για τον καθένα – θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια ιστορία που δείχνει περισσότερα για τους ίδιους τους ανθρώπους, όπως αυτή που έγραψαν για το Houdini πριν δυο-τρία χρόνια οι Lutes και Bertozzi (HOUDINI: THE HANDCUFF KING), η οποία έδειξε μια μέρα από τη ζωή του Harry και δεν πηδούσε από ημερομηνία σε ημερομηνία.

Το ίδιο συμβαίνει και με το σχέδιο του Piskor, το οποίο είναι εξίσου συμβατικό, αλλά φαντάζομαι για αυτό το λόγο επιλέχθηκε. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις όμως αυτό αλλάζει, χάρη σε κάποιους άλλους σχεδιαστές, όπως ο Peter Kuper:

· Μια σελίδα γυρίζει στο σκοτάδι και διακόπτει την ησυχία. Το σχέδιο δεν περιορίζεται σε καρέ, το gutter παίρνει τη μορφή δέντρου, ο πρωταγωνιστής κάθεται πάνω σε κάθε κλαρί του ταυτόχρονα, μιλάει για τον εαυτό του, οι γραμμές των μολυβιών μπερδεύονται μεταξύ τους, η διήγηση είναι μέρος του σχεδίου, η στατικότητα λείπει.

· Ένας ακόμη θόρυβος ακούγεται, οι σελίδες γυρνούν μανιασμένα. Γραμμές ζωντανεύουν, απεικονίσεις θολώνουν δίνοντας νέο νόημα, η τεχνοτροπία αλλάζει και η εξιστόρηση μπαίνει σε νέες φόρμες.

· Οι σελίδες γυρίζουν προς τα πίσω. Η σύγκριση είναι αναπόφευκτη, κάποιοι έχουν ξεφύγει από τα καλούπια, οι ιστορίες των λιγότερο γνωστών μπητ δεν είναι τόσο ενδιαφέρουσες, ένα χασμουρητό παραμονεύει, οι πληροφορίες είναι πολλές και συμπυκνωμένες, όμως το σχέδιο επανορθώνει για όλα αυτά. Γιατί να μην είναι ολόκληρο έτσι;

Στο BEATS: A GRAPHIC HISTORY είδα τα καλύτερα μυαλά μιας γενιάς να παρουσιάζονται από πολλούς καλλιτέχνες,
άλλους να επιλέγουν τη συμβατική εξιστόρηση και απεικόνιση,
και άλλους όχι.
Το BEATS έχει δύο ιδιότητες – της ανθολογίας και της βιογραφίας,
η πρώτη ευθύνεται για τις πολλές τεχνοτροπίες και η δεύτερη
για πληροφορίες που στα βιβλία και το wikipedia ίσως να βαριόμουν να διαβάσω.
Και στα δύο θα μπορούσαν να υπάρξουν λιγότερο συμβατικές φόρμες,
το θέμα από μόνο του επιβάλλει, νομίζω κάτι τέτοιο.
Συνολικά, όμως, είναι μια εξαιρετική κι ενδιαφέρουσα έκδοση,
Για αυτό και θα την κρίνω για αυτό που είναι
και όχι ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.

ΥΓ: Το ξέρω ότι η έμπνευσή μου σας κούρασε (συγγνώμη), οπότε λέω, στο εξής, να τη δω Κάφκα και να απαιτήσω από τους υπόλοιπους του Comicdom να κάψουν καθετί που έγραψα.