THE UNWRITTEN #1-5

Πόση δύναμη έχουν οι ιστορίες; Αυτό φαίνεται να αναρωτήθηκε ο Mike Carey (CROSSING MIDNIGHT, NEVERWHERE) και έδωσε σαν απάντηση το THE UNWRITTEN. Μαζί με τον Peter Gross (BOOKS OF MAGIC) δημιουργούν μια ιστορία με δύναμη, ένα σύμπαν με βάθος, αντίστοιχο με αυτόν που είχαν δημιουργήσει μαζί στο Lucifer.

Ο Wilson Taylor είναι ένας παγκοσμίως διάσημος συγγραφέας, με βασικότερο έργο του μια σειρά από παιδικά βιβλία με ήρωα έναν χαρακτήρα που μοιάζει στο όνομα και στη χάρη με το γιο του, Tom Taylor. Και ο ήρωας αυτός μοιάζει ανησυχητικά με τον Harry Potter. Όταν ο συγγραφέας εξαφανίζεται μυστηριωδώς, ο γιος βγάζει τα προς το ζην εκμεταλλευόμενος αυτή του την ομοιότητα με το διάσημο ήρωα του πατέρα του. Μέχρι που σε μια συνέντευξη, μια κοπέλα αμφισβητεί την ταυτότητά του και τον βάζει σε πολλούς μπελάδες. Και τότε ο Tom ξεκινά μια πορεία αναζήτησης της πραγματικής του ταυτότητας που τον φέρνει μπροστά σε εκπλήξεις. Εκπλήξεις που αποδεικνύουν ότι συχνά τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας είναι στενά, αν όχι ανύπαρκτα.

Ο Carey διαγράφει την πορεία αυτή του ήρωα, μέσα από μια σειρά λογοτεχνικών αναφορών που σε βάζουν στο νόημα και σε κάνουν να μπεις στο παιχνίδι. Για παράδειγμα στο τεύχος #2, ο Tom ξεκινά την αναζήτησή του στην περίφημη Baker Street, κατοικία του ενός και μοναδικού Sherlock Holmes. Έτσι, φαντασία, λογοτεχνία και πλοκή δένουν σε ένα εξαιρετικό σύνολο, όπου αναδεικνύεται η επιρροή των ιστοριών πάνω στον άνθρωπο και η ισχύς του ανθρώπου σε αυτές.

Το story είναι καλοδομημένο, με συνοχή χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σου δίνει και μασημένη τροφή. Και σε αυτό συμβάλλει το συγκλονιστικό τεύχος #5. Όσοι διάβαζαν Μόγλη ως παιδιά, ξέρουν καλά τον πρωταγωνιστή αυτού του τεύχους, Rudyard Kipling. Ακόμη και αν αυτό σας μοιάζει ότι «σπάει» την πλοκή, ξανασκεφτείτε το. Και μέσα σε αυτή τη σφιχτοδεμένη πλοκή στα πέντε πρώτα τεύχη εισάγονται και οι ήρωες, με τον πρωταγωνιστή να παίρνει όλη τη δόξα, αφού γίνεται συμπαθής και ενδιαφέροντας ταυτόχρονα. Και, όπως κάθε ιστορία που σέβεται τον εαυτό της, έχει και τον κακό που της ταιριάζει, δηλαδή έναν πολύ κακό, ανήθικο με φοβερές ατάκες.

Όσο για το σχέδιο το βρήκα καθαρό. Το layout είναι τολμηρό αφού δε διστάζει σε κάποια σημεί α να σκορπίσει τα panels σαν χαρτιά πεταμένα σε γραφείο ή εντάσσει και κομμάτια από sites και εφημερίδες. Κατορθώνει, τέλος, να διατηρήσει και στο σχέδιο του αυτά τα αδιόρατα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Για να μη μιλήσω για το τεύχος #5 (ε, ναι έχω φάει κόλλημα), όπου το lettering δένει άψογα με το παλιομοδίτικο σχέδιο.

Οι δημιουργοί έδωσαν μια συνέντευξη στο Newsarama με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους, το οποίο κυκλοφόρησε με τη νέα special cover τιμή του 1$ της Vertigo. Εκεί ο Carey αναφέρεται σε αυτή τη χρήση όλων των λογοτεχνικών αναφορών και αναλύει ότι ο ίδιος το θεωρεί σαν να πηγαίνει στην πηγή της έμπνευσης. Όσο για τον Gross παραδέχεται ότι του είναι εύκολο να μεταπηδά σχεδιαστικά από τόπο σε τόπο, από εποχή σε εποχή και από τη φαντασία στην πραγματικότητα, αλλά δε μπορεί να σχεδιάσει κυνηγητά με αμάξια και ανταλλαγές πυροβολισμών. Για περισσότερα από αυτή τη συνέντευξη, δείτε εδώ.

Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να βρείτε τα τεύχη, να τα απολαύσετε, να ξεσκονίσετε τα παλιά, κλασικά αγαπημένα σας βιβλία και μετά να περιμένετε μαζί μου -όλο αγωνία- τη συνέχεια.