CHEW #1-4

Writer & Letterer: John Layman
Artist: Rob Guillory
Image Comics

Σε ένα δυσοίωνο μέλλον, η ανθρωπότητα ζει στιγμές εφιαλτικές: οι άνθρωποι δε μπορούν να φάνε κοτόπουλο! Λόγω της γρίπης των πουλερικών απαγορεύεται δια ροπάλου η εκτροφή και κατανάλωση κοτόπουλου. Γι’ αυτό το λόγο έχει ιδρυθεί το κατάλληλο σώμα δίωξης και το αντίστοιχο F.B.I., η F.D.A..

Ένας τέτοιος κοτοπουλόμπατσος είναι και ο ήρωας μας, ο Tony Chu. Μόνο που ο Chu δεν είναι ένας απλός τύπος. Είναι cibopathic, δηλαδή όταν τρώει κάτι, βλέπει όλη την ιστορία του φαγητού, από τη σφαγή ενός ζώου μέχρι το μάγειρα να ξύνει τη μύτη του. Εκτός απ’ όταν τρώει παντζάρια (μυρίζω AΡΩΜΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ του Tom Robbins;).

Το #1 ξεκινά με ένα πρόλογο στην πρώτη σελίδα που δένει υπέροχα με το υπόλοιπο τεύχος. Ακολουθούμε τον Chu σε μια τυπική βραδιά παρακολούθησης που θα καταλήξει σε ένα κανιβαλιστικό γεύμα. Με το πέρας του ο Chu από απλός μπάτσος γίνεται F.D.A. agent, όπου αναγκάζεται να “φάει” πολλά για να βρει την αλήθεια. Στη συνέχεια εισάγεται και ο συνάδελφός του Chu και επίσης cibopathic, ο ένας και μοναδικός Savoy. Και αρχίζει το ξύλο. Αλλά δε φτάνει αυτό, πρέπει να υπάρχει και “εκείνη”, η Amelia. Η Amelia είναι saborscrivner, όταν γράφει για φαγητό, εσύ που το διαβάζεις αισθάνεσαι σα να το γεύεσαι. Στο #4 ο σουρεαλισμός συνεχίζεται, αφού ξεφυλλίζοντάς το βρίσκεσαι αντιμέτωπος μ’ ένα δισέλιδο, όπου μεταξύ άλλων ένα κοτόπουλο τσιμπολογάει ένα κομμένο χέρι. Και αυτά είναι όσα είχα να πω χωρίς spoilers!

Είναι πραγματική απόλαυση να βλέπεις μια τέτοια ολοκληρωμένη δουλειά. Τι άλλο θέλει ένα κορίτσι για να είναι ευχαριστημένο; Ανατριχιαστική πλοκή, εμετικές ιστορίες, κανιβαλισμοί και πολύ κοτόπουλο. Το CHEW τα έχει αυτά και ακόμα παραπάνω, ευγενική προσφορά της φαντασίας του John Layman (HOUSE OF M: FANTASTIC FOUR, PUFFED). Στηρίζεται σε πρωτότυπο και άψογο σενάριο και δυνατούς χαρακτήρες (ποιος θα φανταζόταν έναν τόσο εκρηκτικό συνδυασμό, όπως “cops, crooks and cooks”;). Ο Chu είναι τόσο ξεχωριστός και τόσο loser όσο πρέπει. Και στο πλάι του έχει έναν bad-ass συνάδελφο, τον Savoy, που μοιάζει ανησυχητικά με Εγγλέζο, με πλούσιο λεξιλόγιο και πολεμικές ικανότητες νίντζα. Όσο για την Amelia, μένει να τη γνωρίσουμε καλύτερα αλλά στο #3 πραγματικά κυριαρχεί. Το σενάριο έχει δράση, χιούμορ, αηδία, σασπένς, σούπες, νόημα, τα πάντα.

Και όλα αυτά με το άψογο σχέδιο του Rob Guillory να τα συνοδεύει. Ωραίες γραμμές, παράξενες οπτικές και εστιάσεις να … δαγκώνεσαι (επανέρχομαι στο χαριτωμένο κοτοπουλάκι που τσιμπολογάει χεράκι). Τα χρώματα είναι απλά υπέροχα και δένουν ανάλογα με την ατμόσφαιρα που επιθυμούν οι δημιουργοί.

Δικαίως το CHEW είναι sold out και πιστεύω ότι – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – θα εξελιχθεί σε κορυφαία σειρά. Αλλιώς τους … έφαγα!

Υ. Γ: Για όσους το διαβάσουν, θα χρειαστούν μια μικρή βοήθεια στα ρώσικα του τεύχους 4. Θα τη βρουν εδώ.