So Long Cofix And Thanks For All The Fish #1

Με ούριους ανέμους, υπερέβηκα απεργίες ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας και &5^%$4#@3 ηφαιστειακές τέφρες από την παρτίδα της Bjork και βρέθηκα την προηγούμενη εβδομάδα στην πρωτεύουσα του Βορρά για επαγγελματικές υποχρεώσεις. Καλύτερα δεν γινόταν, γιατί όπως είναι σαφές όλο το σύμπαν (whatever…) ήθελε να κατορθώσω να αποχαιρετήσω το Cofix, προτού κατεβάσει ρολά για πάντα.

Το αγαπημένο comics café έχει υπάρξει απάγκιο και σπίτι για μένα κάθε φορά που ταξίδευα προς την Θεσσαλονίκη. Πριν καλά-καλά αφήσω τα πράγματά μου οπουδήποτε και αν έμενα, περνούσα τις πόρτες του με την βεβαιότητα ότι θα ξαναβρώ όλους τους φίλους και γνωστούς εκεί, κομιξάδες και μη.

Δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ένταση των αναμνήσεων που έχω από αυτό το μαγαζί, που με οδηγούν να γράφω αυτό το κείμενο σήμερα, γεμάτο συγκίνηση την οποία ελπίζω να κατανοείτε. Έχω την ανάγκη να πω το δικό μου “αντίο” και “ευχαριστώ” στο Cofix. Για τους φίλους που έκανα εκεί, για τους γνωστούς που ξαναβρήκα, για τους χαλαρούς καφέδες, για τα ξέφρενα πάρτι, για τις όμορφες εκθέσεις, για τα τρελά γέλια πάνω από τα επιτραπέζια παιχνίδια και για όλα όσα αυτά συνεπάγονται, που πιστέψτε με, ήταν πολλά. Για το ότι μια εστία comics, δημιουργών και ατόμων που ενδιαφέρονται για αυτά και για το ότι μας έφερε όλους πιο κοντά.

Δεν θέλω να είναι θλιμμένο το κείμενο αυτό, όσο προσωπικό ή φορτισμένο κι αν είναι. Έχω μια δυσκολία με τους αποχωρισμούς, αλλά είμαι χαρούμενη γιατί ξέρω ότι ο ιδιοκτήτης του και σεναριογράφος comics (μεταξύ άλλων, λιγότερο ή περισσότερο κουλών, ιδιοτήτων), Δημήτρης Σαββαΐδης, έχει ήδη σαλπάρει για νέες, πραγματικά μεγάλες επιτυχίες. Πιστεύω, όμως, πως κανείς δεν θα μπορούσε να τα πει καλύτερα από τον ίδιο για αυτό και σας τον παρουσιάζω στη συνέντευξη που μας έδωσε την τελευταία μέρα λειτουργίας του Cofix. (Όλες οι φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξη είναι τραβηγμένες μέσα στο Cofix, σε διάφορες χρονικές περιόδους)

Δημήτρη, γιατί κλείνεις το Cofix;

Κατευθείαν στο ψητό, ε; Ο πρώτος λόγος είναι ότι έχουμε κουραστεί πια. Το βράδυ, είναι πολύ δύσκολο, και η απαίτηση της καθημερινής παρουσίας είναι πραγματικά σαν αλυσίδα στο πόδι. Χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, αλλά ένα τέτοιο μαγαζί απαιτεί έναν αντίστοιχο ιδιοκτήτη για να πάει μπροστά. Επιπλέον, το Cofix έχει συνδεθεί τόσο πολύ με το όνομά μου, που, στην ουσία, όποιος έρχεται εδώ απαιτεί να είμαι και εγώ κάθε φορά. Εφτά χρόνια είναι αυτά, είναι πλέον δύσκολο και κουραστικό. Άντεξα όσο μπορούσα, πάντως. Είπαμε “φτάνει πια” και πήραμε την απόφαση να το κλείσουμε. Για να μην λέμε, όμως, μόνο τα ρομαντικά, δεν θα αντέξει και άλλο καλοκαίρι, η οικονομική κατάσταση είναι δραματική. Ενώ τον χειμώνα πάει καλά, το καλοκαίρι είναι άλλη ιστορία.

Πώς δημιουργήθηκε το Cofix πριν επτά χρόνια;

Το Cofix ξεκίνησε από μια ιδέα που είχα, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ στο full για πρακτικούς λόγους. Είχα σκεφτεί να είναι πολύ πιο comics themed, τα καρεκλάκια να είναι με σούστες, ατομικά τραπεζάκια-αναγνωστήρια, πολύ πιο happy place και κουκουρούκου, και να υπάρχει σκριτς σκρατς τοίχος που να ανεβαίνεις σαν τον Spiderman πάνω… Όταν βέβαια είπα τις ιδέες αυτές, ήρθαν οι αντίστοιχοι μάστοροι και τεχνικοί και μου είπαν “τι λες;;;”. Δημιουργήσαμε πάντως ένα καφέ αφιερωμένο 100% στα comics. Οτιδήποτε υπάρχει στο μαγαζί είναι αναφορά σε comics, όπως το είχα σκεφτεί. Στην πρώτη περίοδό του, ο χώρος ήταν χωρισμένος στα τρία, μπροστά το κόκκινο και πιο ευρωπαϊκό, στην μέση το μπλε και σουπερηρωικό και πίσω το κίτρινο το πιο κωμικό που έπαιζαν Quino, Edika κτλ και ο πάνω όροφος ήταν αποκλειστικά με Έλληνες και τα σκίτσα τους. Αυτή η μορφή διατηρήθηκε για τα πρώτα 3-3,5 χρόνια και μετά έγινε αλλαγή. Ο πάνω όροφος παρέμεινε στους Έλληνες, γιατί δεν ήθελα με τίποτα να τους αποποιηθώ αλλά τον κάτω όροφο τον αλλάξαμε έτσι ώστε εσύ να είσαι πλέον ο ήρωας σε ένα κόμικ που πλέει μέσα στον χώρο. Άδεια frames και μπαλονάκια, αφαιρέθηκαν και οι ήρωες των κόμικς, έτσι ώστε στην θέση τους οι πελάτες του μαγαζιού να γίνουν οι ήρωες. Νομίζω ότι ήταν πετυχημένο γιατί εκτός των άλλων, τους έβλεπα συνέχεια να φωτογραφίζονται κάτω από τα μπαλονάκια και να κάνουν γκριμάτσες.

Το ανοίξαμε στην αρχή χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι θα γίνει. Ήμασταν ακόμα “παιδάκια” που κάναμε αυτό που μας άρεσε, τραλαλι, τραλαρό. Στα εγκαίνια είχαμε 1.500 άτομα. Είχε κλείσει ο δρόμος και ήμουν εγώ απέξω και έλεγα “δεν χωράτε, δεν μπορείτε να μπείτε”. Έγινε χαμός, ήρθαν και σπουδαίοι άνθρωποι από τον χώρο των comics, αλλά και της τηλεόρασης, του κινηματογράφου κτλ. Το πλησίασαν και το αγκάλιασαν χωρίς καν εμείς να είμαστε “κάποιοι”. Κατευθείαν οι καλλιτέχνες άρχισαν να έρχονται και να συναντιούνται εδώ, να δίνουν τα ραντεβού τους, να ξέρουν ότι θα έρθουν εδώ και όλο και κάποιον θα βρούνε. Αυτή ήταν και η αρχική μου ιδέα και έπιασε.

Οπότε εκπληρώθηκαν οι αρχικές προσδοκίες που είχες όταν ακόμα βρισκόταν στην φαντασία σου;

Οοου, και με το παραπάνω, μπορώ να πω. Έγινε το Cofix ένας πομπός των comics. Μαζεύτηκαν όλοι οι καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης, αγκάλιασαν το μαγαζί, σύχναζαν εδώ μέχρι την τελευταία του μέρα και ήρθαν να του πούνε το “αντίο”. Είχαμε προώθηση και γέννηση καλλιτεχνών. Ερχόντουσαν παιδιά εδώ και ζωγράφιζαν ή ρωτούσαν “αχ, σκιτσάρω καλά;” ή “πού να πάω να δείξω τα comics μου;”. Επίσης ερχόντουσαν δημοσιογράφοι και με ρωτούσαν “πού μπορώ να βρω κομίστες να τους πάρω μια συνέντευξη;”ή κάποιος και έλεγε “θέλω να κάνω μια συναυλία με τους τάδε και θέλω να κάνω και μια έκθεση comics εκεί πέρα, πώς μπορείς να μου δείξεις έναν δρόμο να το κάνω αυτό το πράγμα;” Ήταν ένα κέντρο πληροφορίας, είτε για να εντοπιστούν κομίστες, είτε για να βρουν οι ίδιοι τον δρόμο τους, είτε για να έρθουν νέοι καλλιτέχνες και να τους πεις πώς μπορούν να αναπτυχθούν. Σε αυτά τα πράγματα ήμουν πάντα ανοιχτός, και το μαγαζί με έκανε ακόμα περισσότερο, γιατί το έβλεπα στα μάτια του καθενός. Όντως, μέσα από αυτό γνώρισα και πάρα πολύ κόσμο, που αν μη τι άλλο ξεκίνησε να ασχολείται με τα comics από εδώ. Μερικούς από αυτούς μπόρεσα και τους βοήθησα, το οποίο με χαροποιεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Υπήρξαν άνθρωποι πιστεύεις, που έμαθαν τα κόμικς από εδώ;

Σε αυτό δεν μπορώ να είμαι 100% σίγουρος, αλλά πάντα χαιρόμουν με αυτούς που ερχόντουσαν εδώ και δεν πήγαιναν κατευθείαν στην βιβλιοθήκη λέγοντας “φέρε μου έναν Αρκά”, αλλά μου έλεγαν “τι έχεις να μου προτείνεις;” ή “θέλω να διαβάσω κάτι τέτοιο, τι μπορείς να μου δώσεις;” και εκεί με έπιανε και μένα το ενδιαφέρον. Άρχιζα να τους προτείνω, να τους δίνω και να ανακαλύπτουν καλλιτέχνες και πράγματα. Έβλεπαν comics που δεν τα ήξεραν και δεν μπορούσαν καν να φανταστούν ότι υπάρχουν. Ίσως αυτό να τους έβαλε στην πρίζα να συνεχίσουν, να ψάξουν, να βρουν και ίσως να γεμίσουν και με 2-3 παραπάνω comics την βιβλιοθήκη τους, πέρα από πέντε-δέκα πασίγνωστους τίτλους.

Ποια είναι τα πιο πολυδιαβασμένα comics της βιβλιοθήκης του Cofix;

Η βιβλιοθήκη, ξεκίνησε με 2.000 τεύχη και έφτασε τα 3.500 από εκδότες και παιδιά με φανζινς που τα έφερναν και τα έδιναν εδώ πέρα σαν δώρο. Υπάρχουν πάρα πολλά… Σίγουρα ο Αρκάς έχει την τιμητική του γιατί τον παίρνουν όλοι και τον διαβάζουν, είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα, τουλάχιστον όσoν αφορά στα ελληνικά κόμικς. Από κει και πέρα πολλοί διάβαζαν τα ΧΑΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ, ΒΑΒΕΛ και ο BATMAN ήταν από τους αγαπημένους εδώ. Marvel επίσης και σουπερηρωικά comics. Έρχονταν και μου έλεγαν “κανά καλό saga με τον Spider-Μan ή με τους X-Μen δώσε μας σε παρακαλώ”. Υπήρχε ένα reprint από όλα τα πρώτα επεισόδια της Marvel, αυτό είναι σε ημιδιαλυμένη κατάσταση λόγω της πολυχρησίας. Δεν με χαλάει καθόλου που έχω comics τα οποία πια είναι χαλασμένα από πολυχρησία, ίσα-ίσα με χαροποιεί. Δεν τα λυπάμαι καθόλου, γιατί όντως σημαίνει ότι πέρασαν από πάρα πολλά χέρια και νιώθω περήφανος για αυτό, κι ας λείπει το εξώφυλλο.

Στο Cofix όμως διοργανωνόταν και εκθέσεις. Ποιους καλλιτέχνες φιλοξένησες εδώ αυτά τα επτά χρόνια;

Ναι, ήταν μια από τις πρώτες μου σκέψεις αυτή και το Cofix λειτούργησε από την πρώτη μέρα και ως εκθεσιακός χώρος. Μια έκθεση κρατούσε από δύο εβδομάδες μέχρι ένα μήνα. Εκθέσεις, και τα επτά χρόνια κάναμε πάρα πολλές. Είτε αυτές ήταν ομαδικές γύρω από κάποιο θέμα, είτε ήταν ατομικές που ήταν και η πλειονότητα αυτά τα χρόνια. Το καλό με τις εκθέσεις ήταν ότι είχαμε και από πάρα πολύ γνωστούς καλλιτέχνες μέχρι και πάρα πολύ άγνωστους.

Για μένα ήταν το ίδιο, όχι σαν βαρύτητα, αλλά σαν χαρά, να κάνω είτε το ένα είτε το άλλο. Πρώτος που μπήκε ήταν ο Βασίλης Γκογκτζιλάς, Εδώ έκανε και δύο εκθέσεις ο Βίκτορας Κοέν, ο οποίος μόνος του επέλεξε το Cofix και ήρθε. Συγκινητικό και μεγάλη τιμή. Ήταν η φορά που το Cofix γέμισε από ευυπόληπτους πολίτες της πόλης και είχαμε μείνει όλοι χωρίς να ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε γιατί δεν είμαστε και συνηθισμένοι σε “καλή κοινωνία”. Μετά είχαμε κάνει την έκθεση για τα πρώτα γενέθλια του Cofix που κάθισαν σχεδιαστές, έφτιαξαν ένα μικρό κομιξάκι, και ο καθένας έδωσε την ψυχή του σε αυτό. Εκθέσεις έγιναν και για φιλανθρωπικούς σκοπούς όπως του Σπύρου (Δερβενιώτη), όπου ό,τι πουλήθηκε πήγε στην Unicef. Εδώ έγινε η έκθεση του Chuck Sperry και του Aleksandar Zograf. Κλείνουμε με την έκθεση του D’ Israeli, θεΐλα, την έκανε ειδικά για το Cofix. Τμήματα σχολών ολόκληρα που έκαναν θέμα comics την άσκησή τους για να έρθουν να εκθέσουν εδώ.

Επίσης κάναμε και ερασιτέχνες, καθώς ο χώρος πάντα διατίθεντο δωρεάν, γιατί ήθελα να έρχεται όποιος θέλει να αναδείξει την δουλειά του, μέσα από δω να κερδίσει κάτι και να προχωρήσει στα comics. Δεν υπάρχουν τέτοιοι χώροι, κι αν το πάρουμε από την ανάποδη, κι εγώ σαν καλλιτέχνης comics, ένιωθα την ανάγκη του. Αλλά δεν έχω κάνει επίσημη έκθεση ή παρουσίαση εγώ στον χώρο μου. Μια φορά που είχε ένα κενό έβαλα μια παλιά μου σειρά με τον Βαγγέλη (Ματζίρη) για μια βδομάδα μόνο και μόνο για να μην υπάρχει κενό. Δεν πειράζει. Αλλά για τους ερασιτέχνες που έλεγα, για παράδειγμα είχαμε κάνει και σε ένα παλικάρι έκθεση comics και εικονογράφησης και πήρε θάρρος από αυτό, ξεκίνησε σχολή και μετά βγήκε και στο εξωτερικό. Δεν ξέρω κατά πόσο συνετέλεσε το Cofix σε αυτό, αλλά έστω και ένα μικρό λιθαράκι να μπήκε στις αποφάσεις που πήρε αυτό το παιδί εγώ γούσταρα και χαίρομαι ακόμα. Όπως έγινε και με τον Άγγελο Παπουτσή που ήταν εδώ μια μέρα και σχεδίαζε με τους φίλους του και περνάω δίπλα από το τραπέζι και λέω “Ωχ, ρε συ το ‘χεις. Που είσαι κρυμμένος, γιατί δεν εμφανίζεσαι;” και τον έφερα σε επαφή μετά παιδιά της InkorreKt και λόγω αυτού του γεγονότος άρχισε να φτιάχνει comics. Κάναμε επίσης εκθέσεις του Γιώργου Μπογιατζίδη, που είναι και προσωπικός φίλος, που ήταν μυστήριο τρένο η τέχνη του και δεν περιγράφεται παρά μόνο αν την δει κάποιος, παρόλα αυτά βρέθηκε εδώ ο Αβραάμ (Κάουα) και η Εύη (Σαμπανίκου), τα είδαν και τα πήγαν και στην Μυτιλήνη. Κάναμε επίσης εκθέσεις φωτογραφίας. Το 80% των εκθέσεων ήταν πάντως, αποκλειστικά κόμικς.

Επίσης έγιναν παρουσιάσεις πολλές εδώ, ο χώρος λειτουργούσε και για ομιλίες, όπως αυτές του Σπύρου Δερβενιώτη, του Γιάννη Κουκουλά, του Αβραάμ Κάουα κτλ. Περάσαμε πάρα πολύ ωραία, εκδοτικές ήρθαν να παρουσιάσουν τα βιβλία τους, από το SCHIZO που ήταν από τις τελευταίες, τη Helm, τη Jemma, την Ένατη Διάσταση… Τώρα κάποιους σίγουρα ξεχνάω και ελπίζω να με συγχωρέσουν, ήταν τόσο πολλοί. Έχει πάρα πολλές ιστορίες το Cofix…  Αυτά είναι βέβαια λόγια τώρα που κλείνω, για να μπορέσουν να με κρατήσουν και εμένα πιο δυνατό για να μην στενοχωρηθώ και πω “δεν έκανα τίποτα τόσα χρόνια”. Πάντως σίγουρα με βοήθησε ως προς τον τίτλο γιατί ακόμα και στο τελευταίο Comicdom Con, όλοι με γνωρίζουν σαν “το Δημήτρη που έχει το Cofix”. Κανείς δεν με ξέρει και ως καλλιτέχνη.

Σε ενοχλεί αυτό;

Δεν ξέρω αν με πειράζει, γιατί και το Cofix είναι παιδί μου, αλλά ήμαρτον, κάνω και comics. Είναι περίεργο. Δεν μπορώ να το αποφύγω, έτσι έχουν συνηθίσει. Εδώ ήμουν σε ένα σινεμά στην Αθήνα, με τον Δερβενιώτη και τον Βανέλη, φορούσα το μπλουζάκι του Cofix και μου είπαν κάτι παιδιά “α, ξέρεις το Cofix; Είναι πολύ ωραίο μαγαζί” και άρχισαν να μου περιγράφουν το μαγαζί μου. Φυσικά και καθυστέρησα να πω ότι είναι δικό μου για να συνεχίσω να ακούω. Μια άλλη αστεία ιστορία που είχε συμβεί στην Αθήνα πάλι, ήταν που είχαμε πάει σε ένα μπαράκι με τον Δερβενιώτη και άρχισαν εκεί κάποιες κοπελίτσες να μας κοιτούν επίμονα. Αρχίζω και σχολιάζω: “α, ρε Σπύρο είσαι και πολύ διάσημος γαμώτο, σε γνωρίζουν αμέσως, τι θα γίνει με αυτό το πράγμα;”. Πηγαίνοντας και αρχίζοντας να μιλάμε με αυτές, μου λένε “εσύ δεν είσαι που έχεις το Cofix στην Θεσσαλονίκη; Έχουμε έρθει, έχουμε παίξει επιτραπέζια και μας τα εξήγησες εσύ”. Τον Σπύρο δεν τον γνώριζαν και έχω μείνει απλά μαλάκας.

Τα επιτραπέζια ήταν άλλος ένας πόλος έλξης του Cofix…

Επτά χρόνια έχω εξηγήσει τόσο πολλά επιτραπέζια παιχνίδια, σε σημείο που έχω ψιλοσιχαθεί. Χωρίς πλάκα, θα περάσει λίγος καιρός για να μπορέσω να ξαναπαίξω επιτραπέζιο παιχνίδι. Πάντα όμως προσπαθούσα να έχουμε επιτραπέζια με comics: η Μονόπολη του Spider-Μan, Uno με τους Fantastic Four, γκρινιάρης με το South Park, Cluedo με τους Simpsons, σκάκι Asterix και Muppet Show κτλ. Από αυτά, ό,τι βρίσκαμε τα χτυπούσαμε κατευθείαν για να έχουμε ένα special edition section στο μαγαζί. Τα προτιμούσαν οι πελάτες αυτά. Παρόλο που έχουμε πολλά και άγνωστα παιχνίδια, όχι, προτιμούσαν να παίξουν την Μονόπολη του Spider-Μan.

Τι γίνεται από αύριο για σένα, αφού δεν θα υπάρχει πλέον το Cofix;

Για να πούμε την αλήθεια, από αύριο αρχίζω να ελπίζω. Θα μπω στο αιώνιο κυκεώνα για να προσπαθήσω να γίνω επαγγελματίας, σαν τον Κ.Ομίστα του Tasmar. Ναι, είναι ένα όνειρο. Μέχρι τότε, όμως, τα πάμε καλά με την εκπομπή και το όνομα παραμένει.

Πες λίγο τι είναι η εκπομπή για όσους δεν ξέρουν ακόμα.

Στήσαμε μια εκπομπήμε την Λιόλια Ιγνατάκη και τον Γιάννη Τεξή, το Cofix Wiggler που θα μεταδίδεται μέσω του διαδικτυακού περιοδικού Myspace Greece, ως ένθετο της εκπομπής Art Uber Alles. Θα είναι μια εκπομπή αφιερωμένη στα comics και στο animation, με tutorials, συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, special editions, ειδικά επεισόδια για τα events των comics, έτσι ώστε να συνεχίσουμε να εκπέμπουμε το “υπάρχουν τα comics στην Ελλάδα, και είναι αυτά, δείτε τα!” Αυτό το πράγμα που έκανε το Cofix τοπικά, να το κάνουμε σε πολύ μεγαλύτερο εύρος, μέσα από μια εκπομπή και από το ίντερνετ, προς τα έξω και προς τον κόσμο που ενδιαφέρεται για τα comics και που θέλει να βρίσκει άκρες, επαφές και επικοινωνία.

Πότε θα είναι η πρεμιέρα;

Σύντομα, ακριβώς δεν γνωρίζω ούτε εγώ αλλά μόλις μάθω θα τα ανακοινώσω παντού. Κάποια στιγμή μέσα στο Μάιο. Θα κάνουμε μάλλον και ένα πάρτι παρουσίασης της εκπομπής προς τα τέλη Μαΐου στο Φλοράλ, στα Εξάρχεια, όπου και θα σας περιμένω όλους. Έχουμε ήδη πάρει πολλές ωραίες συνεντεύξεις και θέματα, κι από ότι φαίνεται, είναι ανεξάντλητα. Προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε όλα γούστα που ξέρεις πόσο πολύπλευρα και πόσο δύσκολα μπορούν να γίνουν. Πιστεύουμε, όμως, ότι με το μεράκι μας και την αγάπη που έχουμε για τα comics θα το πετύχουμε. Προσπαθούμε να είμαστε όπως ήταν το Cofix: αμερόληπτοι και να δεχόμαστε τα πάντα. Είναι όπως έλεγα και παλιότερα, το Cofix έχει την δική του κρίση, η οποία δεν συμβαδίζει με την δικιά μου. Το Cofix στην ουσία δεν είχε κρίση, και στις εκθέσεις, και στα άτομα και γενικότερα στην φάση του. Δεν έκρινε έτσι ώστε να αποβάλλει ή να επιβραβεύσει κάποιον. Τους δεχόταν όλους, με ίσους όρους, όποιοι και αν ήταν αυτοί, όσο μεγάλοι ή μικροί. Την ίδια νοοτροπία θέλουμε να κρατήσουμε και για το Cofix Wiggler. Θα ξεκινήσει με δυνατές συνεντεύξεις και άλλο υλικό για να τραβήξει την προσοχή, όπως έκανε στην αρχή και το Cofix και στην συνέχεια θα συνεχίσει και με πολύ μικρούς, με ομαδούλες, έτσι ώστε να προωθηθούν και αυτά. Θα υπάρχει μια τέτοιου είδους ισορροπία. Είναι ένα καινούργιο Μέσο, πρωτόγνωρο και για μας, αλλά ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρουμε και ότι θα υπάρξει πάλι η αγάπη του κόσμου να μας ανεβάσει και να μας κρατήσει. Ενέργεια υπάρχει σίγουρα, τώρα πλέον θα υπάρχει και μπόλικος ελεύθερος χρόνος.

Πέρα από το Cofix Wiggler υπάρχουν κάποια άλλα προσωπικά, καλλιτεχνικά σχέδιά σου που μπορείς να ανακοινώσεις;

Ξεκινάω πλέον για πιο μεγάλες παραγωγές. Εφόσον αποδεσμεύομαι από το Cofix, θα έχω τον χρόνο να πηγαίνω πιο τακτά στην Αθήνα και γενικότερα να δουλεύω καλύτερα και με περισσότερες παραγωγές comics. Ξεκίνησα ήδη από το Σεπτέμβριο με την σειρά που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Sport Day, τον ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΕΛ ΜΠΑΛΑΔΟΡ, το οποίο πάει καλά, ήδη είμαστε στο 25ο επεισόδιο. Από κει και πέρα, είμαστε στα λεγόμενα για πάρα πολλά πράγματα πλέον, αλλά δεν θα αποκαλύψω περισσότερα. Πολλές συνεργασίες, πολλές προτάσεις, και μπορώ να τις δεχτώ γιατί υπάρχει πια ο χρόνος να το κάνω.

Κλείνοντας λοιπόν, σήμερα το βράδυ την πόρτα για τελευταία φορά…

Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα καλά. Ναι, σήμερα είναι η τελευταία βραδιά που το Cofix λειτουργεί. Από αύριο θα πρέπει να αλλάξω σχεδόν όλο το καθημερινό πρόγραμμά μου, το οποίο μετά από επτά χρόνια είναι πολύ δύσκολο. Το συναισθηματικό δέσιμο με αυτό που ήταν η ιδέα μου, το παιδί μου, το όνειρό μου που βγήκε αληθινό, το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Όμως κανείς δε βαδίζει στα δικά μου παπούτσια, όλοι έρχονται, παίρνουν ένα κομμάτι από εδώ και είναι γαμώ. Το Cofix έχει για μένα πολύ καλές αναμνήσεις αλλά έχει και πάρα πολλές κακές, όπως και πολύ δουλειά. Γίνεται πιο ελαφρύς ο αποχαιρετισμός με την ύπαρξη της εκπομπής και της συνέχισης του ονόματος. Συνεχίζω να είμαι μέσα στα comics, δεν απομακρύνομαι από τον χώρο, δεν γίνομαι κάτι άλλο, δεν μεταλλάσσομαι σε κανά φρικιό της σύγχρονης κοινωνίας, παραμένει η τρέλα, η αγάπη και το σύνδρομο του Πίτερ Παν, οπότε αυτό μου δίνει θάρρος, να κλείσω το μάτι πονηρά και να πω, ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει ένα σίκουελ του Cofix.

Δείτε το trailer του Cofix Wiggler και μείνετε συντονισμένοι για την συνέχεια του αφιερώματός μας στο Cofix!

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=b1kfnJ_KGUA[/youtube]