WEATHERCRAFT: A FRANK COMIC

Writer/Artist: Jim Woodring
Fantagraphics

Πραγματικά, δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πώς θα γράψω review για ένα comic σαν το WEATHERCRAFT, το οποίο αποτελεί μια συνέχεια των ιστοριών του FRANK. Πώς να ξεκινήσω, με τι τρόπο να συνεχίσω και πώς να τελειώσω το review για ένα comic που, όσο απλοϊκό κι αν φαίνεται, διαθέτει στοιχεία που – είμαι σίγουρος – δεν παρατήρησα καν στην ανάγνωση. Οπότε το να τα ερμηνεύσω όλα είναι μάλλον απίθανο.

Θα ξεκινήσω μάλλον με τα βασικά κι όπου με βγάλει. Το WEATHERCRAFT αποτελεί το πρώτο original graphic novel του Woodring (τα προηγούμενα FRANK και PORTABLE FRANK συγκέντρωναν ιστορίες από τα τεύχη της Fantagraphics) και, παράλληλα, τη μεγαλύτερη ιστορία με πρωταγωνιστές τα παράξενα πλάσματά του. Φυσικά, η ιστορία είναι, όπως πάντα αυτοτελής. Επιπλέον, είναι ασπρόμαυρη και δε διαθέτει ούτε ένα γράμμα, με εξαίρεση το εσώφυλλο.

Όλα αυτά, βέβαια, είναι γνωστά και λογικά για οποιονδήποτε έχει διαβάσει έστω και μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον Frank. Η διαφορά, όμως, στο WEATHERCRAFT είναι ότι πρωταγωνιστής δεν είναι ο Frank, αλλά ο Manhog (ξέρετε, εκείνος ο τύπος που είναι μισός αγριογούρουνο και μισός άνθρωπος και τραβάει τα πάνδεινα σε κάθε ιστορία – πολύ περισσότερο σε αυτή…), ο οποίος ανακατώνει σε μεγάλο βαθμό το σουρεαλιστικό κόσμο του Woodring. Μετά από αυτό (ή κατά τη διάρκεια αυτού – δεν παίρνω όρκο) πραγματοποιεί ένα ταξίδι και κάπου στο τέλος έχει μια επιφοίτηση, η οποία τον ωθεί τελικά στο να κάνει το καλό και να μην εγκαταλείψει τους συντοπίτες του.

Θα το ξαναπώ πως αμφισβητώ αρκετά το γεγονός ότι κατάφερα να συλλάβω όλους τους συμβολισμούς του νέου έργου του Woodring, οπότε δε θα τολμήσω να μαντέψω τη σημασία του WEATHERCRAFT. Μου έδωσε, όμως, την εντύπωση ότι πρόκειται για μια από τις πιο εσωστρεφείς ιστορίες του και όχι μόνο επειδή περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από έναν χαρακτήρα.

Ας είναι. Οι ιστορίες του Woodring δε φανερώνουν ούτε τη μισή αξία τους στην πρώτη ανάγνωση (θα χρειαστεί οπωσδήποτε και μια δεύτερη), αλλά σίγουρα είναι ικανές να σε ταξιδέψουν από την πρώτη στιγμή και να σε παρασύρουν στο ρυθμό τους. Παρά το γεγονός ότι οι διάλογοι απουσιάζουν εντελώς, η ανάγνωση δεν είναι “ξεπέτα” και το κάθε πάνελ θέλει το χρόνο του.

Όσον αφορά στο σχέδιο, τέλος, αυτό είναι για μια ακόμη φορά εκπληκτικό. Πλάσματα και τοπία μοιάζουν να ξεπηδούν από την πιο διαταραγμένη φαντασία και να προσγειώνονται σε ένα λευκό χαρτί που πρώτα βουτήχτηκε σε έναν κουβά σουρεαλισμού. Πρόκειται, λοιπόν, για μια ακόμη εξαιρετική δουλειά του Woodring που απευθύνεται κυρίως σε όσους είχαν και στο παρελθόν επαφή με το έργο του. Οι υπόλοιποι καλύτερα μάλλον να ξεκινήσουν με κάτι άλλο.