INTERVIEW CORNER #19: Ηλίας Κυριαζής

Αυτή την εβδομάδα, τα ηνία της στήλης τραβάει με δύναμη και σθένος ο ειδικός επί των Ελλήνων καλλιτεχνών, αλλά και της (κάθε είδους) καριέρας στο εξωτερικό, Άρης Κώτσης.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός για έναν Έλληνα καλλιτέχνη να μπορέσει να κυκλοφορήσει μια προσωπική δουλειά σε μια σημαντική αμερικανική εκδοτική. Για τον Ηλία Κυριαζή, καλεσμένο αυτής της εβδομάδας, αυτή η εξέλιξη δείχνει να ήταν απλά το λογικό επόμενο βήμα στη μέχρι τώρα καριέρα του.

Μετά από κάποια ιδιαίτερα επιτυχημένα comics, τα οποία κυκλοφόρησε στην Ελλάδα (όπως τα MANIFESTO και BLOOD OPERA), ο Ηλίας Κυριαζής έκανε τα πρώτα βήματα για μια “διεθνή καριέρα”  με το MELODY, που δημοσιεύτηκε online στο site της (αδικοχαμένης;) Zuda και μια συμμετοχή του με το JARED στην online ανθολογία  MYSPACE DARK HORSE PRESENTS. Δούλεψε με τον Scott Lobdell σε δυο limited series για την IDW και τώρα γίνεται ο δεύτερος από την ομάδα του SUBART (μετά τον Βασίλη Λώλο) που εκδίδει πέρα από τον Ατλαντικό μια καθαρά προσωπική δουλειά, το FALLING FOR LIONHEART.

Το FALLING FOR LIONHEART βρίσκεται ήδη στα ράφια των comic shops στην Αμερική και έρχεται σύντομα και στην Ελλάδα.  Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του, μιλήσαμε με τον Ηλία Κυριαζή, τόσο για αυτή τη δουλειά όσο και  για τις εμπειρίες του από την αμερικανική αγορά αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια.

Ποιες ήταν οι επιρροές σου για το FALLING FOR LIONHEART;

Αν και (νομίζω) δεν έχει προφανείς ομοιότητες στο σχέδιο και στο storytelling, είναι ξεκάθαρο το πόσο μεγάλη πηγή έμπνευσης για το LIONHEART ήταν τα ανεξάρτητα, αυτοβιογραφικά comics της αμερικάνικης σκηνής. Andrian Tomine, Chester Brown και ειδικά Jeffrey Brown που η κομιξική persona του ήταν σε μεγάλο βαθμό η βάση για τον πρωταγωνιστή Leo Hartfield. Όλα αυτά βέβαια, σε συνδυασμό με όλα τα στοιχεία από το superhero genre.

Πόσο πιστεύεις πως διαφέρει από τις προηγούμενες προσωπικές δουλειές σου; Υπάρχουν κοινά σημεία;

Το βλέπω σα μια λογική εξέλιξη. Υπάρχει η απελευθέρωση από τα ασφυκτικά τετρασέλιδα πλαίσια που υπαγόρευε η ελληνική αγορά, μπορώ να αφιερώνω σε κάθε σκηνή το χώρο που της αξίζει. Θεματικά αγγίζει κάποια θέματα που με απασχόλησαν στο MANIFESTO, αλλά από μια άλλη οπτική γωνία. Μετά από τις work-for-hire δουλειές μου και το περιπετειώδες MELODY, μ’ αρέσει που επιστρέφω σε τέτοιου είδους ιστορίες.

Πόσο εύκολο ήταν να κυκλοφορήσει μια προσωπική δουλειά σου από έναν μεγάλο Αμερικάνο εκδότη;

Δεν το λες και εύκολο. Ειδικά μάλιστα αν είσαι αυστηρός στο ποιον λες “μεγάλο” (ας πούμε τις λεγόμενες “μπλε σελίδες” των Previews) και αν μιλάμε για μη-γνωστό δημιουργό τότε τα options του είναι ελάχιστα. Image και IDW… ίσως και Dark Horse; Το LIONHEART ήταν από τα πρώτα πράγματα που είχα στο νου μου όταν άρχισα να φλερτάρω με την Αμερική, αλλά χρειάστηκε να κάνω άλλα τρία projects πριν για να τραβήξω την προσοχή των editors (και τελικά το κλικ έγινε με το mini comic μου ILIAD IN SIXTEEN PAGES. Κανένας δε θέλει να συνεργαστεί με κάποιον άγνωστο, πέρα από το ταλέντο σου πρέπει να αποδείξεις και τον επαγγελματισμό σου.

Πόσο διαφορετική εμπειρία είναι να κάνεις comics για την ελληνική ή την αμερικάνικη αγορά;

Ε, τώρα… η μέρα με τη νύχτα. Προσωπικά, δεν έχω νιώσει κάποια ανάγκη να προσαρμόσω το ύφος τον ιστοριών μου – βέβαια δεν είχαν ποτέ τα comics μου κάτι το ιδιαίτερα “ελληνικό”. Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι (που βέβαια αναφέρθηκα στην άπλα των επιπλέον σελίδων), είναι μια εντελώς διαφορετική εμπειρία με το καλό του ότι – σε αντίθεση με την ελληνική – υπάρχει αμερικάνικη αγορά και το κακό ότι η έλλειψη της δυνατότητας μιλήσεις τετ-α-τετ με τους editors κάνει τα πράγματα πιο μπερδεμένα από ότι είχα συνηθίσει. Μεγάλη διαφορά ακόμα σε σχέση με την Ελλάδα είναι ότι έχεις options, δεν υπάρχει ένας μόνο εκδότης (και αν) που να σε πληρώσει για τη δουλειά σου. Και σκέψου ότι συγκρίνω το καλό “status”, ας πούμε, που έχω στην Ελλάδα με το απόλυτο μηδέν που έχω στη Αμερική.

Στο FALLING FOR LIONHEART πειραματίστηκες αρκετά με το σχεδιαστικό σου ύφος (κάτι στο οποίο δε μας είχες συνηθίσει). Πώς σου φάνηκε αυτό;

Αν μιλάς για το κύριο κομμάτι του artwork είναι συνέχεια μιας σχεδιαστικής πορείας. Δοκιμάζω πράγματα, το ψάχνω και (ελπίζουμε) συνεχώς βελτιώνομαι. Αν τώρα αναφέρεσαι στα διάφορα comics-within-a-comic είναι κάτι που το υπαγόρευε η ιστορία. Θεωρώ ότι η δυνατότητα να προσαρμόζεται το σχεδιαστικό στιλ είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δυνατότητες των comic και κοιτάω να την εκμεταλλεύομαι όποτε το σηκώνει.

Ανάμεσα στα pinups του comic υπάρχει και ένα από τον Jeffrey Brown . Πώς προέκυψε αυτή η συμμετοχή; Ήταν δική σου επιλογή ή του εκδότη;

Καταλαβαίνεις γιατί έπρεπε να υπάρχει αυτή η συμμετοχή. Έπρεπε (χα χα)! Ε, ήταν πολύ πιο απλό απ’ ό,τι φαντάζεσαι. Του έστειλα e-mail, του εξήγησα περί τίνος ήταν το comic, του έστειλα όσες σελίδες είχα κάνει… Προς μεγάλη μου χαρά του άρεσε η ιδέα, οπότε ιδού.

Το FALLING FOR LIONHEART είναι η τρίτη σου δουλειά για την IDW. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από τη μέχρι τώρα συνεργασία;

Βασικά είναι graphic novel σε δικό μου σενάριο, κάτι που δε βασίζεται σε licensed property και με άλλο editor, οπότε το LIONHEART ήταν εντελώς διαφορετική εμπειρία από το GHOSTBUSTERS και το GALAXY QUEST. Δούλευα μόνος μου, με υπερβολικά χαλαρό deadline και το παρέδωσα όταν ήταν έτοιμο με μίνιμουμ editorial παρέμβαση. Τα προηγούμενα mini series είχαν περισσότερο τρέξιμο με την Paramount και την Columbia να τσεκάρουν το κάθε βήμα.

Συνεργάστηκες σε δυο limited series με τον Scott Lobdell. Πόσο διαφορετικό ή δύσκολο βρήκες το να σχεδιάσεις την ιστορία ενός άλλου δημιουργού;

Εξαρτάται πάντα από το δημιουργό. Τα σενάρια του Scott είναι πολύ εύκολα για το σχεδιαστή, οι περιγραφές του εστιάζουν όχι στο τι ακριβώς θα δείχνω στο καρέ αλλά στο τι συναίσθημα θέλει να περνάει. Ως κάποιος που δούλευε χρόνια μόνος του, δε θέλω κάποιον που θα με πάρει από το χεράκι, αλλά κάποιον που θα μου δώσει ένα ξεκάθαρο τελικό στόχο και θα με αφήσει μόνος μου να πάω εκεί. Αυτό που μπορώ να σου πω πάντως είναι ότι έχει μεγάλη διαφορά το αν θα δουλέψεις με full script ή με τη λεγόμενη Marvel method (ο σχεδιαστής δουλεύει έχοντας μόνο την πλοκή και μετά ο συγγραφέας γράφει τους διαλόγους βασισμένος πάνω στο τελικό artwork). Δουλέψαμε και με τις δυο και νομίζω η πρώτη δίνει πολύ καλύτερα αποτελέσματα, καλύτερο δέσιμο ανάμεσα στους δύο συντελεστές.

Τι σχεδιάζεις για το μέλλον; Οι επόμενες δουλειές σου θα είναι στην Ελλάδα ή να περιμένουμε να μας έρθουν από τις ΗΠΑ;

Υπάρχουν διάφορα πράγματα στα σκαριά, αλλά προτιμώ να μη μιλάω πριν ανακοινωθούν επίσημα. Γενικά, σκέφτομαι για κάτι αρκετά πιο σκοτεινό από ό,τι έχω κάνει τα τελευταία χρόνια. Ο στόχος πάντως είναι πάντα οι ΗΠΑ. Αλλά βέβαια, δεν υπάρχει κανένας λόγος τα νέα comics μου να μην κυκλοφορούν ΚΑΙ στα Ελληνικά, αν υπάρχει ενδιαφέρον από τους εδώ εκδότες.

This week, an expert on Greek artists, but also (all kinds) of careers abroad, Aris Kotsis will be taking the lead of this column.

It is particularly important for a Greek artist to be able to release his personal work in a major American publishing company. For Ilias Kyriazis, this week’s guest, this development simply seems to be the logical next step in his career so far.

After some highly successful comics, that were released in Greece (such as MANIFESTO and BLOOD OPERA), Ilias Kyriazis took his first steps towards “international career” with MELODY, published online in the site Zuda (that closed prematurely) and an involvement with the online anthology MYSPACE DARK HORSE PRESENTS (with his story, JARED). He worked with Scott Lobdell on two limited series for IDW and is now the second member of the SUBART team (after Vassilis Lolos) whose very personal work, FALLING FOR LIONHEART, is being issued across the Atlantic.

FALLING FOR LIONHEART is already on the shelves of comic shops in America and coming soon in Greece. On the occasion of the release, we spoke with Ilias Kyriazis, both about the job and his experience on the American market, but also about his future plans.

What were the influences for FALLING FOR LIONHEART;

Although (I think) there are no obvious similarities in design and storytelling, it is clear what a great source of inspiration the independent, autobiographical comics of the American scene have been for LIONHEART. Andrian Tomine, Chester Brown and especially Jeffrey Brown, whose comic persona was largely the basis of the main character Leo Hartfield. All this, of course, in combination with all the elements of the superhero genre.

How different do you think it is from your previous personal work? Are there any similarities?

I think of it as a logical development. I feel liberated from the suffocating four-page boundaries dictated by the Greek market, you can give the proper space to each scene. Thematically is close to some topics I dealt with in MANIFESTO, but from a different point of view. After the work-for-hire business and my adventurous MELODY, I like returning back to such stories.

How easy was it for a personal work of yours to be published by a big American publisher?

Well, you can’t say it’s easy. Especially if you want to be precise as to what you define as “big” (let’s say the so-called “blue pages” of the Previews) and if you want to talk about non-famous authors then the options are few. Image and IDW … maybe Dark Horse; LIONHEART was one of the first things I had in my mind when I started to consider working in America, but I had to do three other projects just to draw the attention of editors (which I eventually did with my mini comic ILIAD IN SIXTEEN PAGES). Nobody wants to work with an unknown author, apart from talent you need to prove your professionalism as well.

How different experience is to make comics for the Greek or the U.S. market?

Well … like night and day. Personally, I never felt the need to customize the style of my stories – of course there was nothing particularly “Greek” in my comics. Apart from the creative part (of course I referred to the space of the extra pages), it’s a completely different experience and it’s a good thing that there’s an American market – in contrast to the Greek – and the lack of possibility to talk face-to-face with the editors being a bad thing, and just makes things more confusing than I was used to. Another big difference in comparison to Greece is that you have options; there are more than only one publishers to pay you for your job. And imagine that I compare my so called good “status” in Greece to the “zero-status” I have in America.

In FALLING FOR LIONHEART you experimented much with your drawing style (something we were not used to). How did you think of this?

If you are referring to the main part of the artwork, that would be a continuity of a whole drawing direction. I try new things, look for more and (hopefully) constantly keep improving. But if you refer to various comics-within-a-comic, that is due to historical reasons. I think that the ability to adjust the drawing style is one of the most interesting aspects of the comics and I take advantage of it, whenever I can.

Among the pinups of the comic there is one by Jeffrey Brown. How did this cooperation come up? Was it your choice or the publisher’s?

You can understand the reasons. It just had to be (ha ha)! Well, it was much simpler than you imagine. I e-mailed him, told him all about the comic, sent him as many pages as I had finished … And fortunately he liked the idea, so this is the result!

FALLING FOR LIONHEART is your third work for IDW. What are your impressions from that cooperation so far?

Basically it’s a graphic novel I scripted, which is not based on licensed property with another editor, so LIONHEART was a completely different experience from GHOSTBUSTERS and GALAXY QUEST. I worked alone, in a very loose deadline and delivered it when I had it ready with a minimum of editorial intervention. With the previous mini-series, things were more complicated, where Paramount and Columbia had to check each phase.

You cooperated with Scott Lodbell on two limited series. How different or difficult did you find drawing the story of another artist?

It always depends on the creator. Scott’s scripts are very easy for the artist, his descriptions don’t focus on what exactly will be shown in the frame, but on the emotion he wants to present. As someone who has been working alone for years, I don’t need somebody to guide me step by step, but someone who will give me a clear final goal and to let me achieve it alone. What I can tell you, however, is that there is a big difference between working with full script and working with the so-called Marvel method (the drawer works just with the plot and then the writer adds the dialogues based on the final artwork). We have worked with both methods, but I think the first one has better results, since there is a better bonding between the author and the artist.

What are your plans for the future? Will your next work take place in Greece or should we expect them from the USA?

There are several plans, but I prefer not to reveal them before they are officially announced. Generally, I think about doing something darker than my previous works of the recent years. The goal however is always the USA. But of course, there’s no reason for my new comics not to be released in Greek as well, if the Greek publishers are interested.

[Translated by Nikos Zotos]