Top 15 Cthulhu Mythos Comics: 11. SWAMP THING (2004-2006)

Writers: Andy Diggle (#1-6), Will Pfeifer (#7-8), Joshua Dysart (#9-29)
Artists: Enrique Breccia και περιστασιακώς οι Richard Corben, Timothy Green II, Ronal Wimberly, Dean Ormston και Jock
DC (Vertigo)

Με χρόνια με καιρούς, πάλι ph’ nglui – εεε, εννοούσα ότι παρ’ όλο που πάει πολύς καιρός (κάπου δύο μήνες) από το τελευταίο entry της πολύπαθης αυτής λίστας, αυτό δεν σημαίνει ότι την έχω ξεχάσει και θα την τελειώσω, ακόμη κι αν μου πάρει όλο το καλοκαίρι. Η αλήθεια είναι ότι ως διαδικασία αποδείχτηκε πιο δύσκολη από όσο είχα φανταστεί, καθότι μερικά από τα comics της λίστας έχω να τα διαβάσω πάνω από 5 χρόνια και εάν προσθέσουμε στην εξίσωση άλλες υποχρεώσεις (συγγραφικές και μη), το Con και γενικότερα αυτό το κακογραμμένο TV drama που λέγεται “ζωή”, ε, τα reviews αυτά γίνονται αργά και βασανιστικά.

Το μόνο καλό στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ότι βρήκα τον χρόνο να ξαναδιαβάσω και τα 29 τεύχη της συγκεκριμένης σειράς και να θυμηθώ γιατί μου είχε κάνει τόση εντύπωση. Η αλήθεια είναι ότι, εν έτει 2006, είχα κάνει review το τεύχος #23, ένα κρίσιμο σημείο της πλοκής, όπου αναφερόμουν, σε ένα βαθμό, και στην υπόλοιπη σειρά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί μια πλήρη παρουσίαση.

Από την άλλη, το review (και ενδεχομένως η ανάγνωση) της παρούσας σειράς “σκοντάφτει” στην πιθανή πλήρη άγνοια της ιστορίας του χαρακτήρα και της σχέσης του με άλλες επιφανείς μορφές της Vertigo, όπως ο John Constantine και ο Sargon the Sorcerer. Ο Swamp Thing δημιουργήθηκε το 1971, από τους Len Wein και Bernie Wrightson, για το HOUSE OF SECRETS, και έκτοτε έχει γνωρίσει πολλές αλλαγές, ενσαρκώσεις, ακόμη και κακοποιήσεις στα χέρια πάμπολλων δημιουργών, όπως ο Alan Moore, ο Brian K.Vaughn, ο Mark Millar, ο Jamie Delano και πάρα, μα πάρα πολλοί ακόμα (40 years is a long time).

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, θα αποφύγω να ασχοληθώ με οτιδήποτε έχει προηγηθεί, παραθέτοντάς σας τούτο εδώ το link, όπου νομίζω ότι υπάρχει η exhaustive ιστορία, αν σας ενδιαφέρει, με ονόματα, τίτλους, γεγονότα, δημιουργούς, αλλαγές, you-name-it.

Το συγκεκριμένο, λοιπόν, run του SWAMP THING, ξεκινάει με τον Alec Holland να έχει βρεθεί εκτός της στοιχειακής μορφής του Swamp Thing, το οποίο έχει σκοτώσει και αποκτήσει τις δυνάμεις και των υπολοίπων Elemental Champions, με αποτέλεσμα να έχει εξουσία πάνω στα Τέσσερα Στοιχεία, καθώς και τα φυτά. Το μόνο που του λείπει είναι η στοιχειακή δύναμη της Σάρκας, την οποία έχει η κόρη του Alec και της Abby, Tefe Holland. Αν την αποκτήσει, ουσιαστικά θα γίνει Θεός. Εντωμεταξύ, η ψυχή του Alec “δένεται” από τον John Constantine στο παλιό του κουφάρι (τα υπολείμματα του ανθρώπινου σώματός του, πριν γίνει Swamp Thing), με στόχο να επιστρέψει τη νόηση και την ανθρωπιά του Holland στο ανεξέλεγκτο στοιχειακό πλάσμα.

Όσο συμβαίνουν όλα αυτά και ενώ η Abby επίσης ψάχνει τον Alec, ο Sargon the Sorcerer, με σχετική ευκολία, διαφθείρει το μυαλό της Tefe και την πείθει ότι ο πατέρας της θέλει να τη σκοτώσει για να κλέψει τις δυνάμεις της. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να δεχτεί να την εκπαιδεύσει, υποθετικά με στόχο να νικήσει τον πατέρα της. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιεί ένα πετράδι για να απομυζήσει, τόσο τις δικές της, όσο και τις στοιχειακές δυνάμεις του Swamp Thing και να γίνει ο ίδιος Θεός. Όταν ο Constantine απελευθερώνει την ψυχή του Alec μέσα στον Swamp Thing και αυτός καταλαβαίνει τι θέλει να κάνει ο Sargon, κάνει την ύστατη θυσία, σκορπίζοντας τις δυνάμεις και τον εαυτό του στον κόσμο, παύοντας ουσιαστικά να υπάρχει.

Το αποτέλεσμα είναι, καθώς τα σκόρπια κομμάτια του ψυχισμού του αναζητούν το ένα το άλλο, να δημιουργηθεί μια πιο φρικώδης, πρωτόγονη μορφή του φυτικού Swamp Thing, η οποία στη συνέχεια θα έρθει σε επαφή με δαίμονες, καταραμένες ψυχές, υπερδιαστατικές οντότητες, τεχνο-οργανικά τέρατα, καθώς και ζωντανούς εφιάλτες από τις αφηγήσεις ενός Cajun.

Το πραγματικά σουρεαλιστικό, Lovecraftian Horror κομμάτι της σειράς ξεκινά μετά το πρώτο storyline, καθώς τα σενάρια και ειδικά το σκίτσο του Breccia, μας παρουσιάζουν μια αντίληψη του κόσμου και των παράλληλων σε αυτόν συμπάντων, ως μια πρωτογενή οργανική σούπα, που παίρνει σχήμα από τη σκέψη και την επιρροή ποικίλων πλασμάτων. Σε αυτόν τον κόσμο οι άνθρωποι είναι μικροί, ασήμαντοι, θνησιγενείς, είτε πρόκειται για κοινούς φορτηγατζήδες, είτε για μεγάλους επιστήμονες. Μπροστά στη μανία αυτών των εξώκοσμων δυνάμεων, μοναδική τους προστασία είναι ένα άλλο τέρας με διαλυμένο ψυχισμό, που αποζητά μόνο την ησυχία.

Η απεικόνιση αποτελεί ένα βασικό στοιχείο που καθιστά τόσο διαταραγμένη την αφήγηση αυτών των ιστοριών υπερφυσικού τρόμου. Όπως ο Lovecraft αποχώρησε από τον ανθρωπομορφισμό των θεών και των τεράτων, χρησιμοποιώντας συχνά το τέχνασμα της μη περιγραφής για να αποδώσει το πόσο αδύνατο ήταν να συλλάβει αυτές τις μορφές το ανθρώπινο μυαλό, έτσι και ο Breccia φτιάχνει συνθέσεις και απεικονίσεις που συχνά είναι αδύνατο να περιγραφούν ικανοποιητικά με λόγια, καθώς κάθε τέτοια απόπειρα μοιάζει με παραλήρημα. Οι σπάνιες, παρεμβαλλόμενες στιγμές “κοινότοπης” ανθρωπιάς, κυρίως μέσα από τις αναμνήσεις των χαρακτήρων, συμβάλλουν, εξ’ αντιθέσεως, ακόμη περισσότερο στην αποσταθεροποίηση του περιβάλλοντος και των συμβάντων που βιώνουν.

Εδώ και πέντε χρόνια, είναι το μοναδικό ανάγνωσμα τρόμου που με έκανε να βλέπω τόσο παράξενα όνειρα την εποχή που το διάβαζα. Όχι ακριβώς εφιάλτες, αλλά ό,τι πιο κοντινό σε σχετικά κακό LSD trip δίχως να έχεις πάρει τίποτα. Ο λόγος που είναι τόσο χαμηλά στη λίστα είναι ότι, in fact, δεν έχει καμία άμεση αναφορά στον Lovecraft, αν και ταιριάζει απόλυτα με το ύφος του.