REUNION

Writer/Artist: Pascal Girard
Translation: Helge Dascher
Drawn & Quarterly

Κατά κοινή ομολογία, ένα από τα πιο δύσκολα -ή έστω άβολα- πράγματα που μπορεί να βιώσει ένας σκεπτόμενος ενήλικας, είναι το περιβόητο high school reunion. Η “επίσημη” συνάντηση των παλιών συμμαθητών, 5, 10, 15, ή και περισσότερα χρόνια μετά το σχολείο, όπου παλιοί φίλοι αναπολούν τις ωραίες στιγμές, παλιοί “εχθροί” συμφιλιώνονται και παλιές αγάπες (όχι απαραίτητα αυτές των Πυξ Λαξ) αναβιώνουν.

Όλα αυτά υπό ιδανικές συνθήκες. Γιατί, με μια πιο ρεαλιστική ματιά, η εν λόγω συνάντηση μπορεί απλά να είναι η αφορμή να συνειδητοποιήσεις ότι με τους παλιούς φίλους δεν έχεις πλέον κανένα σημείο επαφής, ότι οι παλιοί εχθροί εξακολουθούν να είναι εντελώς αχώνευτοι και ότι η παλιά αγάπη σου είναι αυτή η κυρία με το κακόγουστο φόρεμα, που στέκεται δίπλα σε έναν χλέμπουρα, κρατώντας ένα μωρό στην αγκαλιά και έχοντας άλλο ένα στην κοιλιά. Αλήθεια, τί της έβρισκες;

Μην παίρνετε πολύ σοβαρά αυτά που λέω, πάντως (κάτι που θα ήταν καλή ιδέα γενικά, και όχι μόνο για το συγκεκριμένο κείμενο). Σας τα λέει κάποιος που, παρ’όλο που πέρασε εξαιρετικά στο λύκειο, η συμμετοχή του στα reunions ήταν από πενιχρή έως ανύπαρκτη. Στα πεντάχρονα δεν είχα πάει καν (ας όψεται η μαμά πατρίδα), στα δεκάχρονα είχα πάει και είχα περάσει συμπαθητικά, χωρίς να μου μείνει κάτι ιδιαίτερο (έβγαλα γκόμενα, αλλά δεν ήταν παλιά συμμαθήτρια, οπότε δεν είχε τον ίδιο “συναισθηματικό αντίκτυπο”) και στα δεκαπεντάχρονα είχα προτιμήσει να πάω γήπεδο (πρόσκληση σε σουίτα στο Καραϊσκάκη – easy choice!). Ζώντας στην ίδια πόλη όλα αυτά τα χρόνια, έχω διατηρήσει μια σχετική επαφή με αρκετούς από τους παλιούς συμμαθητές μου (όχι πως είμαστε κολλητοί, απλά ο Ταύρος είναι πολύ κλειστή κοινωνία και βλεπόμαστε συχνά, θέλοντας και μη), οπότε ξέρω πολύ καλά ότι έχουμε ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους και αυτά που μας χωρίζουν είναι πολύ περισσότερα από όσα ενδεχομένως μας ένωναν κάποτε. Κοινώς, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πάω στο 20-year reunion του Λυκείου μου, ακόμη και αν αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί να “απολογηθώ” στο Γιώργο ή στον Τάσο, όταν τους συναντήσω την επόμενη μέρα στο ψιλικατζίδικο, ή στο πρακτορείο ΠΡΟ-ΠΟ της γειτονιάς…

Δυστυχώς, όμως, ο Pascal Girard δεν έχει την ίδια μπλαζέ στάση με μένα απέναντι στο θέμα (καιρός ήταν να μπούμε στο review – κόντεψα να γίνω Λαμπρόπουλος με αυτή την ατελείωτη εισαγωγή!). Το δικό του 10-year Reunion έχει αναστατώσει τη ζωή του, καθώς όλα τα άγχη και οι ανασφάλειες που μπορεί να έχει ο μέσος autobiographical cartoonist, βγαίνουν στην επιφάνεια (ναι, έκανα υποτιμητικό σχόλιο για τους ανθρωπους των comics, πατώντας πάνω σε κλισέ – δεν είμαι και τέλειος!), επιφέροντας αλλαγές στη ζωή και την καθημερινότητα του (μικρές και αμφιβόλου σημασίας), ανανέωση στην γκαρνταρόμπα του (επίσης μικρή και ανύπαρκτης σημασίας) και κλυδωνισμούς στη σχέση του (ναι, Βιρτζίνια, μπορεί να υπάρχουν “κλυδωνισμοί” σε μία σχέση ακόμη και αν ο ένας από τους δύο εμπλεκόμενους δεν το ξέρει!).

Η πρόσκληση που φτάνει στα χέρια του Pascal, τον κάνει να συνειδητοποιήσει πως έχει τρεισήμιση μήνες μέχρι την αποφράδα μέρα, κατά την οποία θα κριθεί για την επαγγελματική του επιτυχία, την εμφάνιση του, την προσωπική του ζωή και τη γενικότερη πρόοδο του σε αυτά τα δέκα χρόνια. Ο Pascal είναι υπέρβαρος, επαγγελματίας δημιουργός comics, όχι ιδιαίτερα ευκατάστατος, δεν οδηγεί σπουδαίο αυτοκίνητο, και στο σχολείο ήταν κάτι ανάμεσα σε nerd και misfit. Μεταξύ μας, μάλλον έχει κάποιους λόγους να αγχώνεται. Μοιράζεται την αγωνία του με την κοπέλα του, η οποία φυσικά δεν τη συμμερίζεται και αντιμετωπίζει το όλο θέμα πολύ πιο χαλαρά (μάλλον βοηθάει το ότι δεν είναι από το χώρο των comics – Υikes! δεν μπορώ να σταματήσω!!!), αλλά παρ’ όλα αυτά αρνείται να τον συνοδεύσει. (Και καλά κάνει!)

Μέσα σε όλα αυτά, ο Pascal δέχεται και ένα email από μια παλιά συμμαθήτρια, με την οποία ήταν κρυφά ερωτευμένος (και ενδεχομένως είναι ακόμα), το οποίο τον μπερδεύει και τον αγχώνει ακόμα περισσότερο. Αποφασίζει να ξεκινήσει γυμναστική, να επιμεληθεί κάπως την εμφάνιση του και να κάνει ατελείωτες πρόβες ώστε να είναι απόλυτα έτοιμος να αντιμετωπίσει τους παλιούς γνώριμους, να περάσει οριστικά στην πλευρά των “winners” (here’s a tip: όταν αναρωτιέσαι αν ανήκεις στην πλευρά των “winners” ή σε αυτή των “losers”, τότε μάλλον ξέρεις που βρίσκεσαι, άσχετα αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς…) και φυσικά, να κερδίσει και το κορίτσι, σε μια επική σκηνή, βγαλμένη από τις κορυφαίες στιγμές των νεανικών ταινιών της δεκαετίας του ’80 (ή και οποιασδήποτε άλλης δεκαετίας – δεν έχει σημασία…), την οποία ο ίδιος “ξαναπαίζει” στο μυαλό του, σε διάφορες παραλλαγές, μέχρι την ημέρα του event. Ασφαλώς, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν πρόκειταν να συμβεί, τουλάχιστον όχι ακριβώς όπως θα ήθελε ο πρωταγωνιστής μας. Η κοπέλα δεν εμφανίζεται καν, ο Pascal δεν μπορεί να πείσει κανέναν ότι “τα έχει καταφέρει στη ζωή του” και οι συμμαθητές του είναι στην πλειοψηφία τους κάτι ενοχλητικοί μπουρτζόβλαχοι, με κακή αίσθηση του χιούμορ (τουλάχιστον έτσι τους βλέπει ο ίδιος). Δυσάρεστες, άβολες στιγμές διαδραματίζονται κάθε λίγο, οι παρεξηγήσεις διαδέχονται η μία την άλλη και αυτό που θα μπορούσε να είναι “μέρα θριάμβου” για τον ήρωα μας, εξελίσσεται σε φιάσκο!

Ο Pascal θα επιστρέψει από το reunion, ηττημένος, αλλά εν τέλει, όχι ιδιαίτερα αλλαγμένος ή επηρεασμένος από την εμπειρία. (Σύμφωνα με μια θεωρία, το reunion, η στρατιωτική θητεία και το σεξ με άτομο του ίδιου φύλου είναι οι τρεις εμπειρίες που μπόορεί να είναι από 100% δυσάρεστες έως 100% ευχάριστες για αυτόν που θα τις βιώσει, αλλά μόλις ολοκληρωθούν θα σε αφήσουν more or less στην ίδια κατάσταση που ήσουν πριν. Ούτε winner θα γίνεις, ούτε λοχίας, ούτε gay, αν δεν το έχεις μέσα σου!) Η κοπέλα του θα τον υποδεχτεί με στοργή και συμπάθεια (εντάξει, θα του κάνει και λίγη καζούρα) και μια τυχαία συνάντηση με έναν από τους προαναφερθέντες συμμαθητές, θα εξελιχθεί σε άσκηση αποφυγής δυσάρεστων καταστάσεων. Η ζωή ξαναβρίσκει την καθημερινότητα της and all is well in the world. Μέχρι το επόμενο reunion…

Ο Girard μπορεί να είναι ένας δυσάρεστος, δύστροπος, μεμψίμοιρος ανθρωπάκος (τουλάχιστον όπως απεικονίζεται στο comic), αλλά ως cartoonist είναι θαυμάσιος. Με απλό, λιτό σχέδιο, αποτυπώνει θαυμάσια όλες τις πιθανές εκφράσεις και το body language, δίνοντας σε όλους τους χαρακτήρες του ξεχωριστές και απολύτως διακριτές προσωπικότητες. Το layout του είναι εξαιρετικό, με τη ροή ανάμεσα στα borderless panels του να είναι στρωτή και αβίαστη, ακόμη και όταν καταφεύγει σε δύσκολα ή ασυνήθιστα transitions, ενώ ο τρόπος που χρησιμοποιεί τα thought balloons, επιλέγοντας να εικονογραφεί τις σκέψεις του Pascal αντί να τις καταγράφει, είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρων και αποτελεσματικός. Επιπλέον, οι διάλογοι είναι απολύτως ρεαλιστικοί και φυσικοί, κάτι που σίγουρα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στον μεταφραστή Helge Dascher, υπεύθυνο για πάρα πολλές δουλειές γαλλόφωνων δημουργών που έχουν εκδοθεί από την Drawn & Quarterly.

Αν μπορείτε να προσπεράσετε το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής του comic δεν έχει πολλά κοινά σημεία με εσάς, θα εκτιμήσετε το υψηλό επίπεδο της δουλειάς του Girard στο REUNION. Είναι ένα θαυμάσιο comic, ιδιαίτερα προσωπικό, πολύ δυνατό από συναισθηματικής απόψεως και τεχνικά αρτιότατο. Αν, πάλι, ο πρωταγωνιστής ΕΧΕΙ κοινά σημεία με εσάς, τότε είναι πολύ πιθανό να το λατρέψετε (ή να το μισήσετε), για όλους τους προφανείς λόγους.