KICK-ASS 2 #1
Writer: Mark Millar
Artist: John Romita Jr
Marvel (Icon)
Το σκεφτόμουν αυτό το review πολύ καιρό. Είχα στα χέρια μου τα δύο πρώτα τεύχη του KICK-ASS 2 και δεν τολμούσα καν να τα διαβάσω. Όσοι είχατε διαβάσει το review μου για το KICK-ASS, ξέρετε ότι η πρώτη σειρά μου άρεσε. Αλήθεια, μου άρεσε και το είπα με μεγάλο ενθουσιασμό στον καλεσμένο μας John Romita Jr., στο Comicdom Con Athens 2010. Μου άρεσε και η ταινία, που ήταν εξαιρετικά διασκεδαστική. Αλλά να είναι η συνέχεια καλή; Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Όταν κάτι πέφτει στη σύγκριση, είναι συνήθως χαμένο. Ακόμη και αν η συνέχεια κάποιου επιτυχημένου πράγματος είναι καλύτερη, αυτό συνήθως αποτελεί ευχάριστη έκπληξη και όχι φυσική εξέλιξη.
Να πω τους φόβους μου πριν ανοίξω καν το τεύχος και μετά ας δούμε ποιοι επιβεβαιώθηκαν. Φοβόμουν ότι ο Millar θα γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το KICK-ASS comic και θα συνεχίσει το KICK-ASS ταινία. Φοβόμουν ότι ο Dave θα πάψει να είναι εντελώς loser και θα γίνει στ’ αλήθεια kick-ass. Φοβόμουν ότι, όπως συνηθίζει ο Millar, θα έχει χάσει το magic touch και θα έχει γίνει το χιούμορ λίγο βαρετό. Φοβόμουν ότι επειδή το ξυλίκι πιάνει και είναι εφετζίδικο, θα το έχει κάνει ψωμοτύρι. Και φοβόμουν, έτρεμα, μη μου χαλάσει κανείς τη Mindy.
Ο πρώτος μου φόβος δεν επιβεβαιώθηκε. Ο Millar, παρ’ όλο που έδειξε να σέβεται την ταινία, συνέχισε το KICK-ASS σαν να μην τρέχει τίποτα και μάλιστα ούτε ένα σχολιάκι του τύπου “Έγινα και ταινία τώρα!”. Και αυτό σημαίνει ότι ο Dave συνεχίζει να είναι ένας loser που πάει σε ομάδα προσευχής για να ρίξει γκομενάκι, χαζολογάει με τους φίλους του και λατρεύει ακόμα την Katie. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Ωστόσο, ο Millar έχει χάσει το χιούμορ του, τουλάχιστον στη σειρά. Πάνε οι ξεκαρδιστικές ατάκες, πάνε τα αιχμηρά σχόλια, πάνε τα κρύα αστεία. Μόνο ένα, θα έλεγα ατυχές, σχόλιο για τη Rihanna, όταν ο Kick-Ass τις τρώει. Και όταν λέω “τις τρώει”, πάω στον επόμενο φόβο μου μην τυχόν και πέφτει πολύ ξύλο στη σειρά. Ε! Έγινε το ανάποδο. Δε πέφτει σχεδόν καθόλου. Κάτι ψιλές στο δρόμο, αλλά όχι και τίποτα τραγικό. Και για το θέμα του χιούμορ και για το θέμα της ελλείψεως κλωτσοπατινάδας, έχω μιαν απλή εξήγηση: η έλλειψη της Mindy! Δεν εννοώ ότι η απίθανη μικρή του Kick-Ass που δέρνει, πυροβολάει, αμολάει φαρμακερές ατάκες και βρίζει σα λιμενεργάτης, δεν υπάρχει. Υπάρχει. Για να είμαι ακριβής, η Mindy υπάρχει αλλά όχι η Hit-Girl. Καταλαβαίνετε τον πόνο μου;
Πριν συνεχίσω, ας σας πω και λίγα λόγια για το story, γιατί τόσο ώρα ψυχαναλύομαι χωρίς να λέω τα βασικά. Το KICK-ASS έχει τελειώσει με τους μαφιόζους ανάσκελα και τη Mindy και τον Dave θριαμβευτές. Όμως, ο Big Daddy, ο πατέρας της Mindy, είναι νεκρός και η Mindy μεγαλώνει μια “φυσιολογική” ζωή με τον Marcus και τη μητέρα της. Τί φυσιολογική, δηλαδή; Το κοριτσάκι φυλάει ένα οπλοστάσιο στο δωμάτιό της και εκπαιδεύει (σαπίζοντάς τον στο ξύλο) τον Kick-Ass. Όμως, ο Marcus, ο πατριός της, της ζητά να σταματήσει και της αναφέρει την κλονισμένη ψυχική υγεία της μητέρας της. Η Mindy σταματά και ξεκόβει από τον Dave. Ελπίζω ότι αυτή η αποχώρηση σημαίνει ένα τρελό comeback με εκκωφαντικό θόρυβο!
Όσο για τον Dave, αυτός φορά τη στολή του Kick-Ass κάθε βράδυ και βγαίνει περιπολίες, μέχρι που ανακαλύπτει ότι υπάρχουν και άλλοι σαν και αυτόν. Και άλλοι μασκοφόροι, τόσο από τους καλούς, όσο και από τους κακούς.
Για το σχέδιο δε θα κάνω κανένα σχόλιο. Λατρεύω αυτό το ιδιαίτερο στυλ του J.R. Jr. τόσο πολύ! Εδώ, ο Romita κάνει μόνο breakdowns, δηλαδή, όπως μας εξηγείται στο gallery στο τέλος του τεύχους, λιγότερο λεπτομερή μολύβια. Αυτό δε φαίνεται καθόλου στο τελικό αποτέλεσμα και αισθητικά είναι πολύ καλό.
Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, δεν ενθουσιάστηκα, να πω την αμαρτία μου! Ήθελα τόσο μα τόσο πολύ να μου αρέσει και να το απολαύσω όσο και την πρώτη σειρά, αλλά υποθέτω πως είχα μεγάλες προσδοκίες. Δεν λέω, πάντως, ότι ήταν κακό. Μην πω και ψέματα.
