FLASHPOINT #5 & JUSTICE LEAGUE #1

Το νέο DC Universe είναι εδώ και το Comicdom δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από το γεγονός. Αυτή την εβδομάδα διαβάστε reviews των FLASHPOINT #5 και JUSTICE LEAGUE #1, ενώ σε δύο εβδομάδες από τώρα ξεκινάμε reviews και για τα υπόλοιπα 51 πρώτα τεύχη του πολυσυζητημένου “reboot”!

FLASHPOINT #5

Writer: Geoff Johns,
Penciller: Andy Kubert
DC Comics

“Όλα αλλάζουν εδώ” γράφει το εξώφυλλο του συγκεκριμένου τεύχους κι αυτή είναι μία από τις ελάχιστες φορές που ένα μήνυμα μεγάλης εταιρίας κυριολεκτεί. Με το FLASHPOINT #5, το κοινό αποχαιρετά το παλιό DC Universe, κάνοντας χώρο για μία νέα μυθιστορηματική πραγματικότητα.

Όπως, όμως, και με το JUSTICE LEAGUE #1, στο οποίο αντίστοιχα ξεκινάει η νέα αυτή πραγματικότητα για τους ήρωες του DC Universe, το comic αυτό έχει μια διπλή αποστολή: Από τη μία να αποτελέσει ένα εντυπωσιακό φινάλε, άξιο μίας μακρόχρονης πορείας που ξεκίνησε το 1986 με το -τότε- soft reboot του κόσμου της DC, από την άλλη, αν το αντιμετωπίσουμε ως ένα ακόμη τεύχος μιας σειράς, να ολοκληρώσει την εν λόγω ιστορία με τρόπο τέτοιο που δεν θα αφήνει κενά ή γκρίζες ζώνες στην αφήγησή της. Εν τέλει να είναι ένα καλό comic, από αυτά που επιστρέφεις στην ανάγνωσή τους, όχι μόνο για την ιστορική σημασία τους, αλλά γιατί απολαμβάνεις να τα διαβάζεις!

Με το αν επιτυγχάνονται οι παραπάνω στόχοι, θα ασχοληθούμε προς το τέλος του review, επιτρέψτε μου όμως στο μεταξύ, ένα σχόλιο: Αυτή η σειρά των 5 τευχών, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει περιοριστεί σε ένα και μόνο τεύχος, χωρίς μάλιστα να θυσιαστεί το παραμικρό από τα ζωτικά στοιχεία της ιστορίας. Τα κίνητρα πίσω από την ύπαρξη μιας μίνι σειράς (και αρκετών άχρηστων tie-ins) είναι καταφανώς εμπορικά, και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για καινούρια τακτική. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι και εδώ έχουμε τον κανόνα και όχι την εξαίρεσή του.

(SPOILER ALERT)

Στα της υπόθεσης τώρα: Με τον πλανήτη να βρίσκεται στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής καταστροφής, ο Reverse Flash αποκαλύπτει στον Flash (Barry Allen) ότι εκείνος είναι στην πραγματικότητα ο “κακός” της ιστορίας, και δημιουργός του δυστοπικού κόσμου του Flashpoint, αποτέλεσμα της επιθυμίας του Allen να επαναφέρει τη μητέρα του στη ζωή. Ο κανόνας που υπαγορεύει ότι, κάθε φορά που πας να αλλάξεις το παρελθόν, η πραγματικότητα μπορεί να υποστεί απρόβλεπτες αλλαγές, επιβεβαίωνονται εδώ με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Η αποκάλυψη αυτή θα φέρει για άλλη μια φορά τον ήρωα αντιμέτωπο με την ευθύνη να γυρίσει πίσω στο χρόνο και να αλλάξει την πραγματικότητα.

Η εν λόγω τροπή στην εξέλιξη της ιστορίας θα ήταν, ίσως, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του τεύχους, αν δεν υπήρχε αυτό το αποκαλυπτικό δισέλιδο, με την παρουσία μιας μυστηριώδους γυναίκας, να ρίχνει φως στον μηχανισμό πίσω από τη δημιουργία του νέου DC Universe, αποκαλύπτοντας στον Flash τι θα συμβεί στην πραγματικότητα όπως τη γνωρίζουμε, καθώς εκείνος επιχειρεί να διορθώσει τα όσα προκάλεσε. Σύμφωνα με τη γυναίκα, τρεις κόσμοι (όπως τους ξέρουμε εμείς, της DC, της Wildstorm και της Vertigo) ενώνονται σε έναν, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μία μυστηριώδης νέα απειλή.

σ.σ. Πολλά έχουν γραφτεί για την ταυτότητα του συγκεκριμένου χαρακτήρα. Κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται για μία νέα εκδοχή του Time Trapper, ενώ από τη στιγμή που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ η πρώτη φουρνιά των #1 του νέου DC Universe, φανατικοί αναγνώστες εντόπισαν τη διακριτική παρουσία της, σε κάθε ένα από τα τεύχη.

Βρισκόμαστε πλέον στον νέο κόσμο (οι ήρωες φορούν τις στολές του nDCU), όταν ο Barry επισκέπτεται τον Bruce Wayne στην Batcave. Στη συζήτησή τους, ο Barry θα του αποκαλύψει ότι θυμάται το γεγονός του Flashpoint, οι αναγνώστες όμως θα μείνουμε με την απορία για το αν οι δύο χαρακτήρες αντιλαμβάνονται τη νέα κατάσταση, ή αν απλώς θεωρούν ότι επέστρεψαν στην πρότερη.

(END OF SPOILERS)

…Και κάπως έτσι, τελειώνει η ιστορία του DC Universe όπως το γνωρίζαμε, για να ξεκινήσει από την αρχή. Κατά τη γνώμη μου, το FLASHPOINT #5 ήταν ένα εντυπωσιακό φινάλε, για μια ακόμη σειρά, όταν όμως το βάλω δίπλα-δίπλα με πονήματα αντίστοιχης λειτουργίας όπως το CRISIS ON INFINITE EARTHS είναι σαφές ότι το πρώτο υστερεί παρότι αυτό που επιχειρεί (και φέρει ως αποτέλεσμα) είναι πολύ μεγαλύτερης ισχύος και σπουδαιότητας. Σεναριακά ο Johns κάνει αξιοπρεπή δουλειά, όπως αντίστοιχα και ο Andy Kubert σχεδιαστικά (μία προχειρότητα μου βγήκε περισσότερο σαν αίσθηση, παρά με συγκεκριμένα επιχειρήματα), συνολικά όμως το FLASHPOINT #5 (αλλά και ολόκληρη η σειρά) διηγείται μια ιστορία στην οποία ενδεχομένως να επιστρέφω συχνά-πυκνά για να τη διαβάσω ξανά. Μόνο που οι λόγοι για να συμβεί αυτό θα είναι κατά κύριο λόγο ιστορικοί και λιγότερο για τη χαρά της ίδιας της ανάγνωσης.

JUSTICE LEAGUE #1

Writer: Geoff Johns
Penciller: Jim Lee
DC Comics

Το ομολογώ, ανυπομονούσα να διαβάσω αυτό το τεύχος. Η ιστορία της DC είναι μια διαρκής προσπάθεια να πει ξανά τα πράγματα από την αρχή. Με νέο τρόπο αλλά αυτή τη φορά, και με έναν διπλό στόχο: Να δημιουργήσει μία νέα γενιά comics, των οποίων οι σελίδες θα λειτουργούν εξίσου καλά και στο χαρτί και στην οθόνη. Τελικά να δημιουργήσει μία νέα γενιά αναγνωστών, που θα σώσει τη βιομηχανία των comics από τον ταχύτατο μαρασμό της.

Όμως αυτό το comic είναι και κάτι επιπλέον: Είναι το προσωπικό στοίχημα του συν-εκδότη της DC και σχεδιαστή της σειράς, Jim Lee. Δεν θα μπορούσε λοιπόν παρά να είναι εντυπωσιακά όμορφο, είτε το ξεφυλίζεις, είτε το βλέπεις σε ψηφιακή μορφή. Σχεδιαστικά, ο Lee βρίσκεται στα καλύτερά του! Σε επίπεδο σύνθεσης, ανατομίας, αλλά και “κάμερας”. Προφανώς δεν σχεδιάζει ακόμη έναν τίτλο, αλλά ΤΟΝ τίτλο: την κορωνίδα και το σημείο αναφοράς του νέου DC Universe. Ακόμη κι ο φόβος ότι το comic μπορεί να κραύγαζε “90s” λόγω του trademark σχεδίου του, εξανεμίστηκε χάρη στον εξαιρετικό χρωματισμό του Alex Sinclair, που κυριολεκτικά ζωντανεύει τις σελίδες, ειδικά όταν τις διαβάζεις σε οθόνη.

Σεναριακά τώρα, ο Geoff Johns είχε (και έχει) να επιτελέσει ένα έργο εξαιρετικά δύσκολο. Όχι μόνο να παρουσιάσει εκ νέου τους χαρακτήρες, αλλά και να κερδίσει ένα κοινό που δεν είναι εξοικειωμένο με τους κλασσικούς ρυθμούς και τους κώδικες αφήγησης των comics. Για την επιτυχία του δεύτερου δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, αλλά στο πρώτο, πιστεύω ότι επιτυγχάνει, και μάλιστα με το παραπάνω. Παρότι ο Green Lantern και ο Batman συναντιούνται για πρώτη φορά σε ένα πεδίο “μάχης”, τα -αν και υπερβολικά hip- ευφυολογήματα που ανταλλάσσουν, χτίζουν ευχάριστα το προφίλ των δύο ηρώων χωρίς να χρειάζονται origins ή άλλου τύπου συστάσεις.

Όταν, όμως, ο Johns αποφασίζει να μας γνωρίσει ένα χαρακτήρα με origin, ερχόμαστε στη μεγαλύτερη αστοχία του τεύχους: Η σκηνή με τον νεαρό Vic Stone (μετέπειτα Cyborg) κλωτσάει τόσο πολύ σε σχέση με το σκοτεινό κλίμα των υπόλοιπων σκηνών, που αν δεν υπήρχε το εξαιρετικό splash της τελευταίας σελίδας, θα είχα καταλήξει εντελώς ξενερωμένος. Να προσθέσω εδώ ότι σε αντίθεση με κάποια reviews που διάβασα, διόλου με “χάλασε” το γεγονός ότι η ιστορία δεν ξεκινάει στο σήμερα του nDCU, αλλά πέντε χρόνια πριν. Για την ακρίβεια το βρίσκω μάλλον απαραίτητο από τη στιγμή που επανασυστήνεται στους αναγνώστες ένα ολόκληρο universe.

Όπως μάλλον ήδη καταλάβατε, το τεύχος τελειώνει χωρίς να έχουμε γνωρίσει ακόμη τον Flash, τη Wonder Woman, και τον Aquaman (τους οποίους -κατά τα άλλα- βλέπουμε στο εξώφυλλο). Αρκετά reviews στο internet, με τα οποία και θα συμφωνήσω, σχολίαζαν ότι είναι σαν κι αυτό το εξώφυλλο να φτιάχτηκε για να λειτουργήσει καλύτερα ως εξώφυλλο ενός μελλοντικού trade paperback, παρά του συγκεκριμένου #1. Το JUSTICE LEAGUE #1 περιλαμβάνει την αρχή μιας ιστορίας που είναι προφανές από τους decompressed ρυθμούς της, ότι δημιουργήθηκε για paperback.

Τελειώνοντας την ανάγνωση του τεύχους, επιβεβαιώθηκε μέσα μου η αναμενόμενη απόσταση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους παλιούς αναγνώστες και τις προτεραιότητες της βιομηχανίας των comics σήμερα. Οι χαρακτήρες είναι όλοι cool και πνευματώδεις (οι διακριτές διαφορές ανάμεσά τους έχουν καταστεί πλέον ανεπαίσθητες), ενώ οι ιστορίες κυλούν αργά, σχεδόν βασανιστικά αργά σε κάποιες περιπτώσεις. Προσωπικά δεν έχω κάποιο πρόβλημα με αυτή την τεχνική αφήγησης, υπό συνθήκες μάλιστα ίσως και να την απολαμβάνω. Δεν συμβαίνει όμως και το ίδιο με το πορτοφόλι μου. Παλαιότερα αρκούσε ένα, στη χειρότερη τρία τεύχη, για να αντιληφθώ αν μια σειρά με ενδιέφερε ή όχι. Σήμερα, οι ιστορίες απλώνονται τόσο, που το πράγμα έχει καταστεί ξεκάθαρα, οικονομικά ασύμφορο.

Παρ’ όλα αυτά, θα δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στο ξεκίνημα αυτής της σειράς. Ήταν ένα τεύχος πολύ εντυπωσιακό οπτικά, γεμάτο δράση, και, σεναριακά, απόλυτα φιλικό σε καινούριους αναγνώστες. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των δημιουργών του δεν μπορώ να πω αν θα το ευχαριστηθεί το potential κοινό των video gamers, αλλά σίγουρα θα το πρότεινα στους παραδοσιακούς αναγνώστες της Marvel που μέχρι πρότινος φοβόντουσαν να πιάσουν στα χέρια τους ένα comic της DC, υπό το βάρος του πολυετούς continuity. Και σίγουρα, θα ήθελα να επιστρέψω με ένα review του πρώτου trade paperback, γιατί μόνο τότε θα έχουμε ολοκληρωμένη την ιστορία της γέννησης αυτής της ομάδας, και όχι ελάχιστα δείγματά της, όπως συμβαίνει τώρα.

P.S.: Το JUSTICE LEAGUE #1 ξεπέρασε σε πωλήσεις τα 200.000 αντίτυπα, ενώ 10 τίτλοι ακόμη, ξεπέρασαν σε πωλήσεις τις 100.000. Ίσως το να διατηρηθούν αυτά τα νούμερα να μην είναι μια ρεαλιστική ευχή, αλλά επειδή η έννοια της ευχής δεν περιλαμβάνει καθόλου ρεαλισμό, μπορώ να ευχηθώ ευημερία για τη βιομηχανία και πραγματικά καλές ιστορίες για τους αναγνώστες; (μην απαντήσετε, το ερώτημα τέθηκε για να παραμείνει ρητορικό)