SNAPSHOT REVIEWS 10-5-2012

NEXT MEN: AFTERMATH #42
Writer/Artist: John Byrne
IDW

Ο σπουδαίος John Byrne συνεχίζει το magnum opus του, μπλέκοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα, προς τέρψη των αναγνωστών. Από το παρελθόν στο παρόν και από εκεί στο μέλλον, το NEXT MEN μοιάζει με εκείνη την πολύ δύσκολη ταινία για την οποία δεν είσαι βέβαιος πως κατάλαβες 100% το plot της, αλλά αυτά που έπιασες σου άρεσαν και σε πείθουν πως αξίζει να την ξαναδείς για να λύσεις κάθε απορία σου.

Οι απαντήσεις για το ποιά είναι, τελικά, η Jazz και πως βρέθηκε μαζί με τους υπόλοιπους Next Men ως πειραματόζωο, δεν έρχονται ακόμα (τουλάχιστον όχι όλες), αλλά αυτά που μαθαίνουμε στο συγκεκριμένο τεύχος αρχίζουν και ξεδιαλύνουν κάπως το τοπίο. Κλισέ του τύπου “δεν μπορείς να πας στο παρελθόν και να αλλάξεις το μέλλον” μοιάζουν να μην έχουν θέση στον κόσμο που έχει πλάσει ο Byrne. Το φινάλε αναμένεται συναρπαστικό – όπως και όταν αυτό έρθει…

RESIDENT ALIEN #0
Writer: Peter Hogan
Artist: Steve Parkhouse
Dark Horse

Ένας εξωγήινος έχει βρεθεί στη Γη, αλλά αντί να αντιμετωπίσει τους γήινους ως εχθρούς, ή να αναλωθεί στο να βρει τρόπους να επιστρέψει στον πλανήτη του, επιλέγει να παραμείνει στο δικό μας και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του ως κανονικός άνθρωπος. Με τη βοήθεια των mental δυνάμεών του, τις οποίες χρησιμοποιεί για να “υπνωτίζει” τους ανθρώπους ώστε να τον βλέπουν ως γήινο και όχι όπως είναι κανονικά (δείτε το εξώφυλλο), φτιάχνει μια νορμάλ ζωή σε μια μικρή αμερικανική πόλη.

Τα προβλήματα αρχίζουν όταν οι αρχές του ζητούν τη βοήθεια του σε μια υπόθεση δολοφονίας – καθώς ο πρωταγωνιστής μας δηλώνει γιατρός και στην περιοχή δεν υπάρχει εύκαιρος ιατροδικαστής – και γιγαντώνονται όταν αυτό για το οποίο μας “προειδοποιεί” σε ένα caption (κάποιες φορές, μερικοί άνθρωποι μπορούν να τον δουν όπως είναι πραγματικά), γίνεται πραγματικότητα.

Πολλά αναπάντητα ερωτήματα σε αυτό το πρώτο τεύχος (Από ποιόν πλανήτη ήρθε; Με ποιό σκοπό; Υπάρχει κάτι που κρύβει; Ποιός είναι ο δολοφόνος; Πως θα λυθεί το cliffhanger της τελευταίας σελίδας;) και όλα μοιάζουν συναρπαστικά, σε αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία που έχει σκαρώσει ο Peter Hogan. Το υπέροχο artwork του εντελώς υποτιμημένου Steve Parkhouse αποτελεί ιδανικό συμπλήρωμα στην ιστορία.

SWAMP THING #8
Writer: Scott Snyder
Artist: Yanick Paquette
DC Comics

Η μάχη ανάμεσα στο “green” και στο “rot” έχει αποκτήσει βιβλικές διαστάσεις και ο Alec Holland αρχίζει να αμφισβητεί τις δυνατότητες του να αναλάβει το ρόλο του μεσσία, που θα σώσει τον πλανήτη από την καταστροφή. Μέχρι που αποφασίζει να αναλάβει δράση για τα καλά και να αρχίσει να… κόβει κώλους!

Το συγκεκριμένο τεύχος είναι κυριολεκτικά μια ατελείωτη μάχη, σχεδιασμένη από τον απίστευτο Yanick Paquette, ο οποίος, κυριολεκτικά, μοιάζει να γίνεται καλύτερος με κάθε νέα δουλειά του, και διανθισμένη με τους σταράτους διαλόγους και τα ποιητικά captions (παραδόξως, όλα αυτά σε απίστευτη αρμονία μεταξύ τους!) του εξαιρετικού Scott Snyder. Μία ακόμη περίπτωση όπου τα όσα συμβαίνουν δεν είναι πάντα 100% κατανοητά από την αρχή (για διαφορετικούς λόγους απ’ ότι στο NEXT MEN, πάντως), αλλά αυτό δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία.

Ενδεχομένως, το καλύτερο comic που βγαίνει από τις δύο μεγάλες εταιρίες αυτή τη στιγμή.

THE TWELVE #11
Writer: J. Michael Straczynski
Artist: Chris Weston
Marvel Comics

Λίγο πριν το φινάλε του “ταλαιπωρημένου” limited series και σιγά-σιγά όλα μοιάζουν να παίρνουν το δρόμο τους. Οι αποκαλύψεις σχετικά με το παρελθόν των ηρώων διαδέχονται η μία την άλλη και οι τιμωρίες για τους υπεύθυνους έχουν ήδη ξεκινήσει να δρομολογούνται, με απόλυτα ταιριαστό τρόπο. Οι διάλογοι του Straczynski παραμένουν σταθερά καλοί και κατάλληλοι για ένα mature superhero comic, χωρίς να προσποιούνται ότι είναι “ρεαλιστικοί”, με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον όρο κάποιοι νεώτεροι συγγραφείες (γκουχ*Bendis*γκουχ). Με τον τρόπο που ολοκλήρώνεται το τεύχος, αφήνεται πολύ ανοιχτό το τι θα συμβεί στο επόμενο (και τελευταίο), καθώς το φινάλε της παρούσας ιστορίας θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να λειτουργήσει και ως φινάλε ολόκληρης της σειράς. Με δεδομένο ότι το έως τώρα αποτέλεσμα είναι καλό, θα εμπιστευτώ τον JMS (να μια φράση που δεν περίμενα ποτέ ότι θα βγει από το πληκτρολόγιο μου!) και θα αναμένω να μάθω σε ένα μήνα.

Το σχέδιο του Weston είναι απλά υποδειγματικό, με δυνατές γραμμές, όμορφα μελάνια, “γεμάτα” backgrounds και άψογο storytelling. Δυστυχώς, το painted εξώφυλλο του Paolo Rivera είναι λίγο off, αλλά δεν πειράζει και πολύ.

Μπορεί από πολλές απόψεις το THE TWELVE να μοιάζει λίγο με “WATCHMEN light”, αλλά τουλάχιστον είμαι βέβαιος πως σε 10-15 χρόνια θα είναι πολύ λιγότερο παρωχημένο από το πόνημα του Moore…