Am I Too Old For This Shit?
Πάει λίγος καιρός που αναρωτιέμαι αν έχω παραμεγαλώσει για τα superhero comics. Τα τελευταία χρόνια, οι παραγγελίες μου έχουν πάρει μια εντελώς διαφορετική ροπή και σιγά-σιγά τα superhero comics, από μοναδικά στη λίστα, έγιναν πλειοψηφία, έπειτα μειοψηφία και τώρα τα ποσοστά τους είναι χειρότερα και από αυτά του ΛΑΟΣ.
Τι μου συμβαίνει; Γιατί το PREVIEWS της Marvel, που, κάποτε, ήταν όλο το ενδιαφέρον μου, τώρα ούτε που το πιάνω στα χέρια μου; Γιατί προσπερνάω πια τους superhero τίτλους με παγερή αδιαφορία; Έχοντας την ίδια κουβέντα με το φίλο Άκη Τριανταφύλλου, μου είπε “απλά δε διαβάζεις τους σωστούς τίτλους” και μου πρότεινε τα “σωστά αναγνώσματα”. Έτσι, βρέθηκα απέναντι στα πρώτα 25 τεύχη του UNCANNY X-FORCE. Δε θα μπω στη διαδικασία να κρίνω τη σειρά. Έχει γίνει ήδη, πολλές φορές, στο comicdom (ρίξτε μια ματιά εδώ και εδώ). Θα βγάλω συμπεράσματα από αυτή, μαζί με τη μεγάλη μου απογοήτευση από το MIGHTY THOR και το χλιαρό ενθουσιασμό μου για το FF. Θα μιλήσω μόνο για τα ανάμικτα συναισθήματά μου.
ΟΚ, τα διάβασα! Και δε θα κρύψω ότι είχε κάτι εκεί μέσα που δε με άφηνε να αφήσω τα τεύχη και να προχωρήσω στη φυσιολογική μου ζωή. Υπήρχε κάτι μακρινά επικό, που μόνο η μυθολογία μπορεί να δώσει – τρανές μάχες, βαρβάτες δυνάμεις και φοβερά krakaboom! Είχε και την απαραίτητη ποσότητα ρομάντζου για να κρατήσει το ενδιαφέρον μου σαν κοριτσάκι. Ίσως και μια μακρινή νοσταλγία από τη χαρά της ανάγνωσης Spider-Man και X-Men, που το κάθε τεύχος – αγορασμένο με ολόκληρο το χαρτζιλίκι – ήταν μια εμπειρία μοναδική.
Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό των ανθρώπων που αγαπούν το genre. Μα την πίστη μου, ήμουν κάποτε και εγώ ένας από αυτούς! Έχουν κάτι αυτές οι ιστορίες που, για μένα, τις κάνει ανάλογες με τα έπη του παρελθόντος. Μάλιστα, πιστεύω ότι, ίσως, με τα χρόνια, πάρουν οι ήρωες αυτοί μια μυθική διάσταση και γίνουν η μυθολογία του απώτερου μέλλοντος. Και δε μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι το UNCANNY X-FORCE είναι ένα πολύ καλό superhero comic. Όμως, μέχρι και ο Όμηρος σταμάτησε στους 15. 693 στίχους στην Ιλιάδα. Στις super-hero ιστορίες τί μένει;
Χάος είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Χαμός, πολύς κόσμος, πολλές ιστορίες από πίσω, από κάτω, δεξιά και αριστερά, όπου τέλος πάντων βρίσκουν χώρο οι παράλληλες ιστορίες να αναπτυχθούν. Κουράστηκα. Όχι άλλα άλματα στο χρόνο, όχι άλλα παράλληλα σύμπαντα, όχι άλλοι ήρωες που τα κακάρωσαν και τώρα εμφανίζονται και πάλι από την Γη-1234, ή κάτι τέτοιο. Όχι άλλες κουλές ιστορίες με όντα που καταλαμβάνουν το σώμα, όχι άλλες παρατραβηγμένες superhuman δυνάμεις, όχι άλλα ηθικά διλήμματα, όχι άλλο macho talk, όχι άλλα γκομενάκια μόνιμα με μαγιό…
Και για να συνεχίσω την αναλογία με τη μυθολογία, παρατηρώ ότι και εκεί γίνεται ένας ψιλοχαμός. Οι ιστορίες είναι χαοτικές, δεν ξέρεις από που να τις πιάσεις, μπερδεύονται πολλά πρόσωπα, πολλές καταστάσεις, του τύπου “ποιανού είναι, βρε γυναίκα, το παιδί;”, αλλά ακόμη και αυτές οι ιστορίες του έπους και της μυθολογίας, κάποτε τελειώνουν. Κάποτε ο Πάτροκλος πεθαίνει, ο Αχιλλέας εκδικείται, ο Αχιλλέας πεθαίνει και μένει νεκρός.
Γιατί οι ιστορίες είναι ωραίο να λέγονται τόσο, όσο. Όταν ξεπερνιέται αυτό το όριο – που όλοι αναγνωρίζουμε – τότε η ιστορία είναι σαν ένα άμυαλό ζόμπι, που τριγυρνά άσκοπα, σαν να έχεις αναστήσει τον/την αγαπημένο/η σου από τους νεκρούς. Θυμίζουν, μακρινά, αυτό που αγάπησες, αλλά ξέρεις ότι αυτό που πραγματικά αγάπησες δεν είναι πια εκεί. Και είναι αυτή η κακοποίηση των ιστοριών που με στενοχωρεί. Γιατί δεν αφήνουν την ιστορία και τον ήρωα να σταματήσουν με αξιοπρέπεια;
Δε λέω πως δεν υπάρχουν τίτλοι εκεί έξω που είναι καλοί, αλλά εγώ δεν έχω πια τα κουράγια. Προτιμώ να διαβάσω κάτι άλλο. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν παραγνωρίζω ότι αυτή η στάση μου να μην μπορώ πια να διαβάσω τόσο εύκολα superhero comics, μπορεί να οφείλεται σε ένα πολύ απλό πράγμα: I am too old for this shit!
