M/A/C: Layer #3

Ένα από τα πράγματα που θυμάμαι έντονα από την εποχή που ήμουν μικρός, είναι που στηνόμουν μπροστά στην τηλεόραση για να δω ROBOTECH. Τότε δεν ήξερα καν που βρίσκεται η Ιαπωνία στο χάρτη, πόσο μάλλον τι είναι τα anime. Θυμάμαι, όμως, που στο σχολείο καθόμασταν και συζητούσαμε για το επεισόδιο που είχαμε δει και πόσο γαμάτο (ή όποια άλλη λέξη χρησιμοποιούσαμε τότε) θα ήταν αν υπήρχαν στην πραγματικότητα αεροπλάνα που μεταμορφώνονταν σε ρομπότ κι εμείς είμαστε οι πιλότοι τους. Γενικά πολλοί από μας θέλαμε να γίνουμε πιλότοι και δεν ξέρω αν είναι κάτι που όλα τα παιδάκια θέλουν να κάνουν όταν μεγαλώσουν ή ευθυνόταν το ROBOTECH και το AREA 88.

Πέρασαν αρκετά χρόνια, μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι  δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι γινόταν σ’ εκείνη τη σειρά και αυτό οφειλόταν στο ότι οι Αμερικάνοι πήραν τρία διαφορετικά anime, τα έβαλαν στο μπλέντερ και έφτιαξαν 85 επεισόδια μιας καινούριας σειράς. Εάν αναρωτιέστε, τα anime από τα οποία προήλθε το ROBOTECH ήταν:

• THE SUPER DIMENSION FORTRESS MACROSS
• SUPER DIMENSION CAVALRY SOUTHERN CROSS
• GENESIS CLIMBER MOSPEADA

Κάποια στιγμή, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα κάτσω και θα δω και τις τρεις αυτές σειρές και μετά καπάκι το ROBOTECH. Αυτό πιθανότατα θα συνεπάγεται και το να αποτραβηχτώ από τα εγκόσμια, οπότε αν με χάσετε, μην κλάψετε. Να είστε χαρούμενοι γιατί θα ξέρετε ότι είμαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και βλέπω mechas.

Θα ανοίξω μια άσχετη παρένθεση εδώ, για να σας πω ότι ο σκηνοθέτης του SUPER DIMENSION FORTRESS MACROSS, Noboru Ishiguro, πέθανε τον περασμένο Μάρτιο. Αυτό το βρήκα τυχαία, ψάχνοντας για το ROBOTECH και φαντάστηκα ότι θα σας ενδιαφέρει. Εκτός από το MACROSS, είχε σκηνοθετήσει ένα σκασμό πασίγνωστα anime, όπως το SPACE BATTLESHIP YAMATO. Στο Anime News Network μπορείτε να δείτε όλες του τις δουλειές αναλυτικά.

Οι εταιρείες που μας χάρισαν αυτές τις τόσο cult μεταγλωττίσεις στην δεκαετία του 80 έπαψαν να ασχολούνται με το άθλημα ή έκλεισαν και τα περισσότερα από τα παιδιά που φώναζαν όλα μαζί στο προαύλιο του σχολείου “ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ!” μάλλον μεγάλωσαν. Κρατιέμαι πάρα πολύ για να μην εξηγήσω αυτό το μάλλον και το τι κάνουν αυτοί που “σοβαρεύτηκαν” και τι οι άλλοι που “μαλάκα, ίδιος είσαι με τότε, μυαλό δεν θα βάλεις ποτέ”, αλλά θέλω να κρατήσω την πίεσή μου σε χαμηλά επίπεδα και την στήλη σε ανθρώπινο αριθμό λέξεων.

Ενώ στην τηλεόραση συνέχιζαν να παίζονται σειρές anime, όπως το DRAGONBALL, ή ακόμα ακόμα και το ONE PIECE (έστω με τον αποτυχημένο τίτλο ΝΤΡΕΪΚ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ), αλλά το πλήθος τους δεν μπορούσε με τίποτα να συγκριθεί με το τι έβρισκε κάποτε κανείς σε ένα video club. Εδώ ακριβώς είναι που θα γκρινιάξω και θα πω ότι στο video club της γειτονιάς μου, η τελευταία κασέτα του ΚΑΜΠΑΜΑΡΟΥ ήταν μασημένη στο τελευταίο επεισόδιο και μου πήρε χρόνια μέχρι να καταφέρω να το βρω και να μάθω τι συμβαίνει τελικά!

Παρόλα αυτά, υπάρχει κόσμος ο οποίος βλέπει φανατικά anime. Και μπορεί κάποιοι εξ αυτών να τα λένε “ανίμ” αλλά γνωρίζουν τι είναι αυτό που βλέπουν. Και – ω, τι έκπληξη – βλέπουν πολλά περισσότερα από αυτά που ενδεχομένως παίζονται στην τηλεόραση. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Μισό λεπτό (θα χρειαστεί να πατήσετε μόνοι σας το play):

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=t925JwYXhVA[/youtube]

Κυρίες και κύριοι, να σας συστήσω το internet!

Απομακρύνετε τα παιδιά από την οθόνη! Φωνάχτε την Ασφάλεια! Φέρτε καλού κακού κι έναν παπά! Τρελάθηκε αυτός εδώ και λέει πράγματα που δεν πρέπει να λέει!

Θα κάνω μια εικασία και θα πω ότι το 99% των anime που βλέπονται στην Ελλάδα είναι προϊόν πειρατείας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να κάνει έκπληξη σε κανέναν αυτό που μόλις είπα. Είναι απλή λογική ζήτησης και προσφοράς. Αναρωτήθηκα εάν θα είχε νόημα να κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ licensed και unlicensed anime, αλλά το γεγονός ότι δεν ζούμε στην Αμερική μπορεί να σημαίνει δυο πράγματα:

Είτε τα πάντα θεωρούνται πειρατεία είτε για οτιδήποτε δεν προβάλλεται από ελληνικό Μέσο δικαιολογείται το κατέβασμα από το internet.

Έχω την εντύπωση ότι σύμφωνα με την Ελληνική νομοθεσία ισχύει το πρώτο. Όχι ότι έχω κάποιο στοιχείο γι’ αυτό, αλλά φαντάζομαι ότι, εφόσον στην Ιαπωνία θεωρείται πειρατεία (γιατί θεωρείται), σιγά μην έλεγαν κάτι άλλο οι δικοί μας. Την προηγούμενη φορά μιλούσαμε για την τρομακτική πτώση των πωλήσεων manga στην Αμερική και την όχι τόσο τρομακτική πτώση στην Ιαπωνία, ενώ είχαμε πει ότι και στην Ελλάδα οι πωλήσεις έχουν μειωθεί κατά πολύ σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Είχαμε πει τότε ότι το ίδιο ισχύει και για τα anime, αλλά προφανώς δεν αναφερόμουν στην Ελλάδα.

Όταν δεν υπήρξαν ποτέ πωλήσεις, πώς γίνεται να πέσουν;

Στην Ιαπωνία, τα anime δεν διαφέρουν σε τίποτα από μια live action σειρά. Παίζονται στην τηλεόραση, ανάλογα με το κανάλι, την παραγωγή και το αναμενόμενο κέρδος καταλαμβάνουν αντίστοιχα τηλεοπτικές ζώνες και φυσικά κάνουν διάλειμμα για διαφημίσεις. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι μια σειρά τα λεφτά της θα τα βγάλει (ή όχι) κατά την διάρκεια της πρώτης της προβολής στην τηλεόραση ή, αν μιλάμε για ταινία, στον κινηματογράφο. Δεν περιμένει η ιαπωνική εταιρεία παραγωγής να πουλήσει τα DVD. Τα χρήματα από το merchandise παραπάνω από ευπρόσδεκτα είναι, μα επίσης δεν είναι αυτά τα οποία θα κάνουν την σειρά επιτυχημένη ή μη.

Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας, που οι μόνοι που κυνηγούν την πειρατεία στα anime είναι οι Αμερικάνοι καθώς οι εκεί εταιρείες όντως ποντάρουν στα DVD που θα πουλήσουν. Κάποιος που παρακολουθεί αμερικάνικες σειρές, θα αναγνωρίσει κι εκεί την ίδια λογική: Το HBO δεν έχει καμία όρεξη να κυνηγήσει αυτόν που κατέβασε παράνομα το GAME OF THRONES, γιατί τα λεφτά του τα έχει ήδη βγάλει. Αντιθέτως, αυτός που ζει σε μια χώρα που δεν προβάλλεται η σειρά, ο οποίος θα τη δει και θα του αρέσει, μπορεί να δώσει λεφτά να παραγγείλει merchandise, το soundtrack ή αν ποτέ βγει ταινία να πάει να την δει στον κινηματογράφο.

Αυτό που μου κινεί πραγματικά το ενδιαφέρον είναι το κατά πόσο θα μπορούσε να μειωθεί η πειρατεία με κάποια συνδρομητική streaming υπηρεσία. Κάτι σαν Netflix, αλλά μόνο για anime. Για πείτε καμιά γνώμη στα σχόλια.

Πριν σας αφήσω, σας έχω κάτι για το χειμώνα που έρχεται. Ο Enzo Volante, είχε μια καταπληκτική ιδέα. Δείτε την παρακάτω:

Έφτιαξε ένα σακάκι, εμπνευσμένο από το ASSASSIN’S CREED και αποφάσισε να το πουλήσει. Δεν είχε φανταστεί, όμως, την επιτυχία που θα είχε μετά την εμφάνισή του σε sites όπως το Kotaku και το IGN. Πλέον, είναι αναγκασμένος να προσλάβει και άλλα άτομα να τον βοηθήσουν και, παρόλα αυτά, οι παραγγελίες που δέχεται κάνουν πολύ χρόνο να εκτελεστούν. Όχι αμιγώς cosplay, αλλά επειδή ξέρω ότι κάποιοι από εσάς έχετε πολύ ταλέντο στο ράψιμο, δεν είναι κακή ιδέα. Σκεφτείτε κάτι παρόμοιο.