HAPPY #1 (of 4)

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers για το HAPPY #1. Αν σκοπεύετε να διαβάσετε το comic και δεν θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

Writer: Grant Morrison
Artist: Darick Robertson
Colorist: Richard P. Clark
Letterer: Simon Bowland
Image Comics

Αρκετά -έως πολλά- χρόνια πριν, γυρίζοντας ένα απόγευμα από τη δουλειά, μπήκα -κατά την τότε συνήθειά μου- στο video club για να βρω καμιά ταινία. Βλέπω επιτέλους διαθέσιμη μία που έψαχνα για αρκετές εβδομάδες και, χωρίς δεύτερη σκέψη, τη νοικιάζω και επιστρέφω σπίτι. Εκεί κάτι πρέπει να έτυχε, ίσως και να άλλαξε η διάθεσή μου, πάντως τη ταινία δεν την είδα παρά αρκετές ημέρες αργότερα με τη χρέωση να τρέχει και να την έχω πληρώσει ήδη σε χρυσάφι. Όταν ήρθε η ώρα να τη δω, είχα σχεδόν ξεχάσει περί τίνος πρόκεται. Το αυτοκόλλητο της βιντεοκασέτας (ναι, μιλάμε για τόσο παλιά) μου υπενθύμισε ότι ήταν το FROM DUSK TILL DAWN. “Ωραία”, σκέφτηκα. “Σενάριο Tarantino, καλό cast, σίγουρα θα χει πιστολίδι, πάμε να περάσουμε καλά”.

Όσοι έχετε δει την ταινία, μπορείτε να επιβεβαιώσετε την παρακάτω περιγραφή:

Δυο αδέρφια, αφού ληστέψουν μια τράπεζα αφήνοντας πίσω νεκρούς και τραυματίες, αναγκάζουν έναν πρώην ιεροκήρυκα που ταξιδεύει με τα παιδιά του να τους μεταφέρουν σε ένα απομονωμένο μπαρ, κάπου στην έρημο του Μεξικού, όπου νομίζουν ότι θα βρουν καταφύγιο.

Είχε περάσει ήδη αρκετή ώρα κι εγώ είχα μπει για τα καλά στην ιστορία της ταινίας. Ή έτσι νόμιζα…

WTF!?!?! Σχεδόν αντανακλαστικά πετάγομαι πάνω και μένω για μερικά δευτερόλεπτα όρθιος, κάπου μεταξύ καναπέ και τηλεόρασης, μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που βλέπω. Και τότε θυμήθηκα τη συνέχεια της περιγραφής της ταινίας, όπως την είχα διαβάσει στο οπισθόφυλλο:

Αντίθετα με τις προσδοκίες τους, όμως, ληστές και όμηροι θα βρεθούν αντιμέτωποι με το απόλυτο χάος, αφού από την στιγμή που πέφτει ο ήλιος μέχρι το χάραμα όλοι οι εργαζόμενοι του μπαρ -με πρώτη και καλύτερη την ημίγυμνη χορεύτρια- μετατρέπονται σε αιμοδιψείς βρικόλακες.

Το συμβάν αυτό με έκανε να νιώσω απίστευτα βλάκας, επισημοποίησε τη -μετέπειτα trademark- αφηρημάδα μου και μου έδωσε μια καλή ιστορία. Πριν από λίγο καιρό, άκουσα μια περίπου αντίστοιχη ιστορία με την ίδια ταινία από κάποιον στο Comicdom. Δεν ένιωσα λιγότερο βλάκας, ένιωσα, όμως, λιγότερο μόνος.

Ίσως κάποιοι από εσάς να έχετε δει ήδη προς τα πού πάει το πράγμα. Σίγουρα, όμως, κάποιοι θα αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με το πρώτο από τα τέσσσερα τεύχη του mini series των Grant Morrison και Darick Robertson.

E, λοιπόν, με το HAPPY#1, μου συνέβη ακριβώς το ίδιο! Δύο μήνες πριν, είχα διαβάσει στο solicitation του comic:

Meet NICK SAX – a corrupt, intoxicated ex-cop turned hit-man, adrift in a stinking twilight world of casual murder, soulless sex, eczema and betrayal. With a hit gone wrong, a bullet in his side, the cops and the mob on his tail, and a monstrous child killer in a Santa suit on the loose, Nick and his world will be changed forever this Christmas. By a tiny blue horse called Happy…

Όταν πλέον πήρα στα χέρια μου ένα αντίτυπο του τεύχους, είχα ξεχάσει εντελώς την τελευταία φράση, και το γρήγορο ξεφύλλισμα των πρώτων σελίδων δεν πρόδωσε κάτι (ούτε, όμως, και αναρωτήθηκα τι διάολο μπορεί να σημαίνουν τα μπλε φτερά στο εξώφυλλο).

Με άλλα λόγια, το πιο οφθαλμοφανώς ενδιαφέρον πράγμα σε αυτό το τεύχος ήταν το plot twist. Ξαφνικά, εκεί που διαβάζεις ένα εντελώς συμβατικό crime story για έναν hit-man και τα μπλεξίματά του, εκεί που η σπλατεριά και το sex διαδέχονται τον κυνισμό, εμφανίζεται ένα μικρό μπλε καρτουνίστικο αλογάκι (μεταξύ μας, κάτι ανάμεσα σε γάιδαρο και μονόκερο), το οποίο βλέπει μόνο ο πρωταγωνιστής! Σε μία -μέχρι αυτού του σημείου- απόλυτα straight forward ιστορία, χωρίς τους συνήθεις συμβολισμούς που συναντά κανείς στα comics του Morrison, αυτή η τροπή ήρθε να δώσει το κάτι επιπλέον στο comic, τουλάχιστον από πλευράς πρωτοτυπίας: το HAPPY απέκτησε το στοιχείο της σάτιρας, περιέργως πώς, χωρίς να χάσει ίχνος του μαύρου κι άραχνου κόσμου που παρουσιάζει.

Σε επίπεδο χαρακτήρων τώρα, ο Morrison μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο να παρουσιάσει τα δομικά στοιχεία των κακών της ιστορίας, παρά του πρωταγωνιστή του, και η επιλογή αυτή δείχνει προς το παρόν να λειτουργεί.

Το σχέδιο του Darick Robertson συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερά του κι αυτό αποκτά ιδιαίτερη αξία για έναν καλλιτέχνη, το σύνολο της δουλειάς του οποίου κρατιέται σταθερά ψηλά σε ποιότητα. Υπάρχουν στιγμές που ο δυναμικός ρεαλισμός του ανακάλεσε στο μυαλό μου τις καλές εποχές του Neal Adams (εννοείται στην πιο βρώμικη και βίαιη εκδοχή του), πέρα όμως από τα εξαιρετικά μελάνια του Robertson, ένα μέρος του credit οφείλω να δώσω και στα χρώματα του Richard P. Clark, ο οποίος κάνει μια προσεκτικά επιλεκτική χρήση των ζεστών χρωμάτων, για να διατηρήσει την αίσθηση του σκοτεινού και βρώμικου περιβάλλοντος, κάνοντας έτσι ακόμη πιο αισθητή την αφύσικη είσοδο του Happy The Horse στην ιστορία.

Σε γενικές γραμμές, το HAPPY #1 είναι καλογραμμένο, διαβάζεται πολύ ευχάριστα, έχει εξαιρετικό σχέδιο που εξυπηρετεί εξίσου καλά και τις δύο θεματικές που έχει να υποστηρίξει και θυμίζει ελάχιστα -αν όχι καθόλου- Morrison. Δυστυχώς, το τεύχος τελειώνει χωρίς να έχουμε προλάβει να δούμε τι είδους ιστορία έχει ακριβώς στο κεφάλι του ο σεναριογράφος, με δεδομένο, όμως, ότι μιλάμε μόνο για τέσσερα τεύχη, είναι κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι το δεύτερο τεύχος θα λύσει κάθε είδους απορία.