UNCANNY AVENGERS #1

Writer: Rick Remender
Artist: John Cassaday
Marvel Comics

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers για το UNCANNY AVENGERS #1 και τα AVENGERS VS. X-MEN #11- 12. Αν σκοπεύετε να διαβάσετε τα comics και δεν θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

Στα αυτιά και τα μάτια ενός παλιού αναγνώστη της Marvel, οι λέξεις “Uncanny” και “Avengers” μπορούν να βρίσκονται στον ίδιο τίτλο μόνο αν πρόκειται για κάποιο What If…?.

Όμως, οι καιροί αλλάζουν. Απόδειξη αυτού, ότι δέκα χρόνια πριν, η σκέψη και μόνο πως ο Spider-Man και ο Wolverine θα βρίσκονταν σε μία ομάδα των Avengers, θα προκαλούσε θυμηδία. Σήμερα, υπάρχει μια γενιά αναγνωστών για την οποία αυτό ήταν το status quo, όταν ξεκίνησαν να διαβάζουν comics της Marvel.

Kατά πάσα πιθανότητα, κάπως έτσι θα είναι τα πράγματα σε μερικά χρόνια, σε σχέση με αυτό που επιχειρεί η Marvel σήμερα. Εδώ και μισό αιώνα, που υπάρχουν αυτοί οι χαρακτήρες, οι κόσμοι των Avengers και των X-Men ήταν συγγενικοί, όπως συγγενικό είναι οποιοδήποτε concept βρίσκεται εντός του Marvel Universe. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Στο πλαίσιο του Marvel NOW!, οι δύο αυτοί κόσμοι συνενώνονται, για να προκύψει μία νέα, υβριδική πραγματικότητα, κι αν μιλάμε στη βάση μιας επιχειρηματικής στρατηγικής, η κίνηση αυτή έχει σαφή λογική: Ενώνεις το δημοφιλέστερο concept σου αυτή τη στιγμή (και της περασμένης δεκαετίας), με εκείνο των δύο προηγούμενων δεκαετιών. Στόχος, ένας τίτλος με προοπτική να σαρώνει στις πωλήσεις (για όσο, τουλάχιστον, το καταφέρει).

Έχοντας, λοιπόν, υπόψη αυτό το δεδομένο, είναι νομοτελειακό να σπάνε οι συγγραφικοί κανόνες, μπροστά στα αμείλικτα νούμερα. Μια επιχείρηση, εκτός από κερδοφόρα, πρέπει να είναι και κυρίαρχη, πόσο μάλλον και ως θυγατρική πολυεθνικής. Συνεπώς, θα πάρει το προϊόν της, κι αν χρειαστεί, θα του αλλάξει τα φώτα, όσο και αν γκρινιάζουμε, στο μεταξύ, οι απανταχού geeks, γιατί “πειράζουν” τους αγαπημένους μας χαρακτήρες, που αλλιώς τους είχαμε ονειρευτεί, κι αλλού τους πάει η εκάστοτε Marvel.

Φυσικά, ως καλοί διαφημιστές που είναι, εκεί στη Marvel, φροντίζουν να το πουλήσουν ιδιαίτερα πειστικά. Όλα όσα έγιναν στη σειρά AVENGERS VS. X-MEN, σε έκαναν σχεδόν να περιμένεις, από το στόμα του Captain America, την παραδοχή ευθύνης των Avengers για το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια αφέθηκαν οι μεταλλαγμένοι στη μοίρα τους και κανείς δεν τους βοήθησε. Και φυσικά, ότι τώρα είναι η στιγμή να αλλάξει αυτό.

Οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τη νέα ομάδα είναι όλοι προσεκτικά επιλεγμένοι και με αιτία. Ο Captain America είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης των Avengers. Ο Wolverine είναι πλέον η κυρίαρχη ηγετική φιγούρα των (σωφρόνων) μεταλλαγμένων, και ήδη Avenger. Η Scarlet Witch είναι μια μεταλλαγμένη που επηρέασε το είδος της όσο λίγοι εκπρόσωποί του, χωρίς όμως ποτέ να συνεργαστεί μαζί τους. Η Rogue είναι μία δημοφιλής (και για πολλούς, ενδιαφέρουσα) ηρωίδα που έχει υπάρξει villain. O Thor είναι μια αρχετυπική μορφή των Earth’s Mighiest Heroes. Τέλος, ο Havok είναι ο αδελφός του Cyclops, του καταλύτη αυτής της νέας πραγματικότητας, ένας μεταλλαγμένος με σημαντικές δυνάμεις και παραγνωρισμένη αρχηγική εμπειρία. Σε αυτόν τον τελευταίο, θα δώσει ο Captain America τα ηνία της ομάδας, ώστε να πετύχει την – έστω και μετά θάνατο – δικαίωση του Xavier, με τους μαθητές του να παίζουν σε mainstream παιχνίδι ως μέλη των Avengers.

Όταν είχα πρωτοακούσει γι αυτόν τον τίτλο, πολλά με είχαν ξενίσει, ένα πράγμα, όμως, με είχε χαροποιήσει. Παρακολουθώντας την πορεία του Rick Remender και με αποκορύφωμα τη δουλειά του στο UNCANNY X-FORCE, τον είχα ξεχωρίσει ως ένα σεναριογράφο που ξέρει να γράφει εντυπωσιακές ιστορίες, με εξαιρετικό characterization. Ιστορίες που διαβάζοντάς τες έχεις αυτόματα την αίσθηση ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι πραγματικά σημαντικό για τους ήρωες.

Ευτυχώς, το ίδιο συμβαίνει και με το UNCANNY AVENGERS. Χαρακτήρες διακριτοί, με ξεχωριστές φωνές, διάλογοι καλογραμμένοι, με ροή και ένταση, δράση κινηματογραφική. Αν και ακόμη δεν έχουμε δει όλα τα μέλη της ομάδας να αλληλεπιδρούν, το set up του πρώτου τεύχους δεν σε αφήνει εύκολα ανικανοποίητο. Πολλά τα θετικά, άρα το σκέφτεσαι να παραβλέψεις και κανα-δυο άκυρα στοιχεία. Όπως την υπερ-κρύα αστοχία να προτείνει ο Thor στον Havok ένα μαγαζί που φτιάχνει καλό… latte. Νομίζω ότι αν ποτέ έπαιρνα συνέντευξη από τον Remender, αυτή θα ήταν η νούμερο 1 geek-ικη ερώτηση που θα του έκανα…

Πέραν αυτού, όμως, ο Remender παραδίδει ένα εξαιρετικό τεύχος. Σεναριακά εξαιρετικό. Γιατί στο σχεδιαστικό κομμάτι, που αφορά τον John Cassaday, τα πράγματα δεν είναι και πολύ ξεκάθαρα…

Δεν είμαι από αυτούς που αποκηρύσσουν, συνολικά ως σχεδιαστή, τον Cassaday, ούτε όμως κι από εκείνους που τον θεωρούν σπουδαίο. Για μένα, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Απολαμβάνω το σχέδιο και το στήσιμό του, σε σκηνές όπου κυριαρχεί διάλογος και κοντινά πλάνα, δεν αντέχω όμως την ακαμψία που έχουν οι μορφές του στις σκηνές δράσης, τη στατικότητα στα μακρινά πλάνα, και τα – συχνά – λανθασμένα προοπτικά του. Στα μάτια μου, ούτε αυτό το τεύχος ξέφυγε από την παραπάνω νόρμα, γεγονός το οποίο επισφράγισε μια άκρως απογοητευτική τελευταία σελίδα, την οποία και θα δημοσίευα εδώ, αν ήθελα να σας κάνω spoiler (από εκείνα τα πολύ άκυρα).

Κι αν τα σχεδιαστικά πράγματα τα βρίσκω πότε του ύψους και πότε του βάθους στο εσωτερικό, στο εξώφυλλο δεν βλέπω κάτι άλλο πέραν του βάθους. Με χαλάει το προοπτικό του σχεδίου, θεωρώ και κάκιστης αισθητικής αυτό το τόσο μεγάλο και άσχημο λογότυπο, που πραγματικά θέλω να ελπίζω πως όταν βγουν τα πρώτα τεύχη σε paperback, θα διαλέξουν κάποιο άλλο εξώφυλλο για την έκδοση.

Τώρα, αυτό που μένει να αποδειχτεί, είναι ότι όντως υπάρχει ένα νέο territory ιστοριών, που μπορεί να εξερευνηθεί με τη συνένωση των Avengers και των X-Men. Υπέρ αυτής της άποψης, συνηγορεί ο σκοτεινός, σχεδόν τρομακτικός τόνος, που δίνει στην ιστορία του ο Remender, κάτι το οποίο πραγματικά μου κίνησε το ενδιαφέρον. Το αν, όμως, αυτό θα πάει τη σειρά κάπου καλά, είναι μια άλλη ιστορία, που θα τη μάθουμε τους επόμενους μήνες.