Crisis On The New 52!

Με τo New 52 της DC να συμπληρώνει ένα χρόνο ζωής, είναι – νομίζω – η κατάλληλη στιγμή για να παραθέσω την άποψή μου (που ξέρω με πόση αγωνία περιμένατε) για το όλο εγχείρημα. Θα εξετάσουμε το θέμα από τρεις σκοπιές. Την ιδέα, την εκτέλεση και τις ιστορίες.

Απαραίτητη διευκρίνηση: Δε διαβάζω όλους τους τίτλους της DC, αλλά περίπου 15, όσους πάνω κάτω διάβαζα και προ New 52. Η ενημέρωσή μου για άλλους τίτλους και γενικότερα θέματα προέρχεται από reviews και άρθρα σε διάφορα sites.

Η ΙΔΕΑ

Το βασικό ερώτημα λοιπόν είναι: “Χρειαζόταν αυτή η κίνηση”; Για εμένα, η απάντηση είναι πολύ εύκολη. Εννοείται πως χρειαζόταν. Και αυτή η άποψη δεν έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη φάση, στην οποία ήταν οι τίτλοι της DC, ή τις πωλήσεις, αλλά με τη στάση μου απέναντι στο λεγόμενο continuity.

Μία από τις μεγάλες κόντρες ανάμεσα στη DC και τη Marvel είναι η θρησκευτική ευλάβεια, με την οποία η δεύτερη ακολουθεί (ή λέει ότι ακολουθεί) το continuity, σε αντίθεση με τη DC που έχει πειραματιστεί αρκετά στο θέμα αυτό, με πιο τρανταχτή περίπτωση το CRISIS ON INFINITE EARTHS. Όμως, πού τελειώνουν τα όρια του continuity και πού αρχίζουν τα όρια της ανοησίας;

Ναι, είναι ωραίο -και απαραίτητο- να υπάρχει μια λογική συνέχεια σε έναν τίτλο και σε ένα σύμπαν, αλλά τι σημασία έχει αυτό, αν αρχίσουμε τις αλχημείες όπως τα retcons (αλλαγή σε γεγονότα που έχουν συμβεί στο παρελθόν και προσθέτουν, αφαιρούν ή αναιρούν πράγματα σε σχέση με ό,τι ξέραμε μέχρι σήμερα) ή το floating timeline (ο Iron Man “δημιουργήθηκε” στον πόλεμο του Βιετνάμ. Χμμ… πέρασαν τα χρόνια και δε βγάζει νόημα; Κάν’ το Πόλεμο του Κόλπου. Ξαναπέρασαν τα χρόνια; Κάν’ το Αφγανιστάν. Ρε, λες η Marvel να προκαλεί πόλεμους μόνο και μόνο για να της βγαίνουν τα origins;). Θέλω να πω ότι, το να κάνεις 100 μικρές crises και να λες: “Ααα, εμείς έχουμε 500 χρόνια continuity και δεν το αλλάζουμε” είναι το λιγότερο στρουθοκαμηλισμός. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι κάθε τρεις και λίγο θα αλλάζουμε την ιστορία. ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει μια λογική συνέχεια στα τεύχη και επουδενί δεν πρέπει να γυρίσουμε στις αυτοτελείς ιστορίες. Από την άλλη, όμως, δε μπορείς να απαιτείς ο άλλος να έχει διαβάσει 200 τεύχη από 15 διαφορετικές σειρές για να καταλάβει τι γίνεται στο UNCANNY X-MEN (πες τα ρε μεγάλε)!

Γι’ αυτό, πιστεύω ότι πρέπει να γίνεται ανά περιόδους (π.χ. κάθε 20-25 χρόνια) ένα reboot στις δύο μεγαλες εταιρείες, ώστε να είναι οι ιστορίες προσιτές και σύγχρονες. Λαμπρό παράδειγμα για εμένα είναι το MAN OF STEEL του Byrne, που επαναπροσδιόρισε τον Superman τη δεκαετία του ’80. Έκανε τον Superman ξανά μοναδικό. Χωρίς Superboy, ξαδέρφια, σκυλιά, γατιά, άλογα, μαϊμούδες και το μισό πλανήτη Κρύπτονα να έχει ξεφύγει από την έκρηξη! Τι έκανε με το Lex Luthor; Πήρε τον “τρελό επιστήμονα” των περασμένων  δεκαετιών που ήταν φοβερά αναχρονιστικός και τον μετέτρεψε στον αδίστακτο μεγιστάνα που πίνει το αίμα του λαού με το μπουρί της σόμπας! Και πέτυχε! Γιατί ήταν τα 80s που μας έδωσαν τη WALL STREET και τον απόλυτο κακό Gordon Gekko.

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Η ιδέα λοιπόν σωστή, η εκτέλεση όμως; Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Νομίζω ότι το όλο εγχείρημα βγάζει μια προχειρότητα και μια ασυνέπεια που οφείλεται κυρίως στους συμβιβασμούς που έχουν γίνει. Υπάρχουν χαρακτήρες που αλλάζουν δραματικά, όπως ο Superman (που πλέον είναι ορφανός από τους Kents και δεν είναι σε σχέση με τη Lois) και άλλοι που συνεχίζουν περίπου σα να μη συνέβη τίποτα, όπως ο Green Lantern Hal Jordan (τον οποίο κατά σατανική σύμπτωση γράφει ο ιθύνων νους της DC, Geoff Johns).

Ταυτόχρονα, δημιουργούνται προβλήματα με τα περίφημα 5 χρόνια. Όλες οι ιστορίες λαμβάνουν χώρα 5 περίπου χρόνια μετά την εμφάνιση των ηρώων. Εξαίρεση είναι οι τίτλοι ACTION COMICS και JUSTICE LEAGUE που περιγράφουν την εμφάνιση των ηρώων, 5 χρόνια πριν (και όσοι βέβαια διαδραματίζονται σε άλλες περιόδους, όπως το ALL-STAR WESTERN). Αυτό δημιουργεί τραγελαφικά αποτελέσματα. Πώς να κρατήσεις τον Damian Wayne, που είναι 10 χρονών, ως Robin και γιο του Bruce, ο οποίος, όμως, έγινε Batman 5 χρόνια πριν;;; ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ! Επίσης, ποια γεγονότα που έλαβαν χώρα μετά το CRISIS ON INFINITE EARTHS ισχύουν; Ισχύει το IDENTITY CRISIS; Ισχύει το INFINITE CRISIS; Ισχύει το BLACKEST NIGHT; Και έγιναν όλα όσα έγιναν μέσα σε 5 χρόνια; Το πρόβλημα είναι ότι, από τη μία, θες νέους και φρέσκους χαρακτήρες, αλλά, από την άλλη, να κάνεις και επιλογή παρελθόντων γεγονότων.

Ποια θα ήταν για μένα η λύση; Ξεκινάμε από την αρχή. Πώς θα κάνεις ένα νέο ξεκίνημα με βάρη του παρελθόντος και, ακόμη χειρότερα, χωρίς να ξεκαθαρίζεις το νέο status quo; Τι θα μπορούσε να έχει γίνει; Ένα νέο graphic novel όπως το HISTORY OF THE DC UNIVERSE και mini-series, όπως το MAN OF STEEL, για τους 5-6 βασικούς χαρακτήρες. Στο νέο HISTORY OF THE DC UNIVERSE θα θέτεις το βασικό timeline, τι ισχύει και τι όχι, ενώ στα mini-series θα οριοθετείς το περιβάλλον του κάθε ήρωα.

ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Τελικά το αποτέλεσμα – δηλαδή οι ιστορίες – είναι καλύτερες; Οι ιστορίες είναι, σε μεγάλο βαθμό, ανεξάρτητες από την εκτέλεση που είπαμε παραπάνω. Τρανταχτό παράδειγμα οι τίτλοι του Batman που είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, αν και περιέχουν αρκετά πράγματα που είναι δύσκολο να εξηγηθούν λογικά.

Από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα, έχω να παρατηρήσω ότι ο μέσος όρος είναι σαφώς ανεβασμένος και δεν έχω βρει κάποιον τίτλο που να είναι (σημαντικά) χειρότερος σε σχέση με πριν το NEW 52. Οι τίτλοι του Batman είναι αρκετά βελτιωμένοι, και το πρώτο event, “The Night of Owls”, ήταν πολύ καλό. Λίγο με το BATMAN INCORPORATED έχω ένα θέμα, το οποίο όμως είχα και προ New 52, αλλά θέλει μεγαλύτερη ανάλυση που δεν είναι της παρούσης. Το ACTION COMICS είναι καλό, αν και περίμενα περισσότερα, ενώ το SUPERMAN μέτριο. Το SUPERGIRL πάει για απόσυρση, όμως ξαναδιαβάζω JUSTICE LEAGUE που το είχα χάσει κάπου στο BRIGHTEST DAY. Για πρώτη φορά, παρακολουθώ σοβαρά τη WONDER WOMAN, ενώ πολλά υποσχόμενες μου φαίνονται οι προσθήκες του EARTH-2 και του νέου Shazam.

Όλοι οι τίτλοι, φυσικά, κυκλοφορούν και σε προσιτά paperbacks. Μέχρι τώρα έχω πάρει μόνο το ANIMAL MAN που όλοι εξυμνούσαν. Δεν έχω μεγάλη εξοικείωση με το χαρακτήρα (και αυτό είναι το νόημα του NEW 52, να μπορείς να παρακολουθήσεις χώρις να έχεις διαβάσει 100 τεύχη προηγουμένως) και το βρήκα ΟΚ. Θα το παρακολουθώ, όμως, όπως και άλλους τίτλους μέσω paperbacks.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ (Μέχρι στιγμής…)

Τελικά άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ιστορία; Νομίζω πως ναι. Ήταν ένα απαραίτητο βήμα που θα πρέπει να ακολουθήσει και η Marvel – και όχι να κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της. Οι ήρωες αυτοί χρειάζονται μια αφήγηση που θα βγάζει νόημα στη σύγχρονη εποχή. Και αν σε επίπεδο εκτέλεσης υπάρχουν διάφορα προβλήματα που με τον καιρό (και δυστυχώς διάφορες πατέντες) θα διορθωθούν, σε επίπεδο ιστοριών νομίζω ότι βγήκαμε ωφελημένοι. Και αυτό, για εμένα, είναι το σημαντικότερο. Διότι καλό και το continuity, αλλά αν σε αποτρέπει από το να πεις καλές ιστορίες, τι να το κάνεις;