ROBYN HOOD #1

Writers: Joe Brusha, Raven Gregory, Ralph Tedesco, Pat Shand
Penciller: Dans Glasl
Colorists: Tom Mullin, Jason Embury
Zenescope

Xαζεύοντας comics στο internet, έπεσα πάνω σε μία νέα σειρά, φρέσκο πρώτο τεύχος ROBYN HOOD. Fuck yeah, σκέφτηκα. Λατρεύω τον Ρομπέν των Δασών (ελληνιστί ftw). Είναι νέος, είναι ωραίος, κλέβει από τους πλούσιους και δίνει στους φτωχούς. Αντιεξουσιαστής και θαρραλέος, πολεμάει τον άπληστο βασιλιά και, αν δε σου φτάνουν όλα αυτά, είναι και φυσιολάτρης και ζει στο δάσος. Πώς μπορεί να γίνει καλύτερος ένας ήρωας; Παραβλέπω το γεγονός ότι φοράει κολάν – μόδες είναι αυτές, πάνε κι έρχονται. Θα μπορούσα να γράψω ένα ξεχωριστό άρθρο για το πόσο τον θαυμάζω, αλλά ας επιστρέψω στην υπόθεση. Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σημείο που είχα στρογγυλοκαθίσει μπροστά από την οθόνη, με ένα λιγωμένο βλέμμα, περιμένοντας να ανοίξει το file…

Απογοητεύτηκα. Γιατί, πάνω στον ενθουσιασμό μου, ούτε το “Grimm Fairy Tales Presents” είδα, ούτε το “Zenescope”, ούτε το γεγονός ότι το “ROBIN” ήταν γραμμένο με “Y” (και επομένως έπρεπε να περιμένω κάποια αλλαγή στο χαρακτήρα). Κατέληξα, λοιπόν, να διαβάσω (ω ναι, κράτησα τις ελπίδες μου μέχρι και την τελευταία σελίδα) ένα comic που, ΑΝ είχα τα κέφια μου, ΙΣΩΣ και να το ‘λεγα βλακεία.

Το σενάριο μπάζει χειρότερα και από τα σκισμένα μου all-star (τα μαύρα, που φοράω στις συναυλίες). Πρωταγωνίστρια είναι η δεσποινίς Robyn, την οποία άφησαν όταν ήταν μωρό σε ένα κατώφλι (αρχίζουν οι πρωτοτυπίες). Φυσικά, η ανάδοχη οικογένεια αποδεικνύεται φτωχή, ο πατέρας αλκοολικός, η μητέρα άρρωστη (και στη συνέχεια του comic, νεκρή) και έτσι, η μικρή Robyn αναγκάζεται να επιβιώνει κλέβοντας (για να αγοράζει φάρμακα στη μαμά της και να βοηθάει κάθε άστεγο στο δρόμο). Εννοείται πως πρόκειται για μια μικρή οπτασία, χρειάζεται να το αναφέρω αυτό; Παράλληλα, βλέπουμε να εξελίσσεται η ιστορία ενός άλλου κόσμου, όπου το καλό και το κακό βρίσκεται σε πόλεμο (ο συγγραφέας αρνείται να μοιραστεί περισσότερες πληροφορίες με το κοινό του). Εκεί, η ξανθιά-ψηλή-και-αγαπητή-σε-όλους-βασίλισσα που μοιάζει να βγήκε από ταινία Barbie προσπαθεί να ανοίξει ένα portal που θα φέρει τη Robyn στο βασίλειό της για να το σώσει, μιας και είναι η εκλεκτή. Κάπου εκεί μας αφήνει το πρώτο τεύχος, όταν η πρωταγωνίστρια έχει μόλις φτάσει στο μαγικό σύμπαν και καλείται να πολεμήσει ένα απόσπασμα των εχθρών, σε ένα μάλλον αποτυχημένο cliffhanger ending.

(note: χρειάστηκαν τέσσερις (4!) άνθρωποι για να γραφτεί το story. Τα συμπεράσματα δικά σας.)

Όσον αφορά το σχέδιο, ε, για να μη χαλάει η ισορροπία, οι δημιουργοί αποφάσισαν να είναι ασορτί με το σενάριο. Also Known As: η προχειρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι ο Dans Glasl ξέρει να σχεδιάζει, αφού κάποια panels είναι σωστά σχεδιασμένα. Απλά βαριέται. Και, ως αποτέλεσμα, το ύψος των χαρακτήρων αυξομειώνεται από σελίδα σε σελίδα, ενώ ταυτόχρονα κάποια αντικείμενα αφήνουν το background να διαγράφεται από πίσω. Φυσικά, οι colorists ακολουθoύν την τακτική των υπολοίπων και το comic καταλήγει να μη σώζεται από όπου και αν πιαστεί.

Μία λεπτομέρεια, σχετικά με το σχέδιο, που βρήκα αταίριαστη, ήταν το ντύσιμο των γυναικών. Δηλαδή, δε γίνεται να είσαι πολεμίστρια, να φοράς μια υποψία πανοπλίας, και να παίρνεις το απορημένο ύφος θανάτου όταν σε διαπερνάει το μαχαίρι. Ας πρόσεχες. Δεν είσαι και Red Sonja. Γενικότερα, μου φαίνεται λίγο γελοίο να εμφανίζονται παντού βυζιά στην οθόνη μου και το πράγμα να μένει εκεί. Θέλω να πω, ή ολοκλήρωσε αυτό που άρχισες, με ένα σωστό γυμνό, ή μην το αρχίζεις. Αλλά αυτά είναι γούστα είναι η αλήθεια…

Θα ολοκληρώσω αυτόν το λίβελο, γνωρίζοντας πως θα μπορούσα να αρκεστώ σε ένα “δεν αξίζει να το διαβάσετε” και να μην επεκταθώ. Αλλά, όταν μου παρουσιάζεις τη σειρά σου με το όνομα ROBYN HOOD και μετά μου σερβίρεις ό,τι πιο κακογραμμένο έχω δει καιρό τώρα, το καλύτερο που μπορείς να περιμένεις είναι ένα αρνητικό review. Το χειρότερο; Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, δέχομαι, όμως, προτάσεις.