ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΟ & ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΣΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ

Writer/Artist: Cass “Steve” Στιβακτής
Αυτοέκδοση

Συνεχίζοντας το binge των ελληνικών εκδόσεων, έχοντας βρει τον εαυτό μου ιδιαίτερα απρόθυμο να διαβάσει οτιδήποτε άλλο, τον τελευταίο καιρό (ακόμα κι αν το είχα αυτό το “οτιδήποτε άλλο”), σήμερα θέλω να σας μιλήσω για δύο αυτοεκδόσεις του Steve από το Comicdom Con Athens 2013.

Θα ξεκινήσω από το ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΟ, που είναι το εύκολο, καθότι αντικατοπτρίζει τις δύο όψεις του Steve που μας καθιστούσαν ικανούς να καθόμαστε και να κουβεντιάζουμε στο χώρο των fanzines, γελώντας σαν βλαμμένα και πηδώντας από θέμα σε θέμα – είναι geek με ιδιαιτέρως shameless, λογοπαιγνιώδες χιούμορ.

Το ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΟ, όπως λένε τα περιεχόμενά του, έχει πολλά συστατικά: “Σκιτσούχτρα”, “Σαχλοπαίγνια”, “Λάθος στο Πρακτορείο Νάνων” και άλλα πολλά

Η Σκιτσούχτρα είναι, ίσως, το μοναδικό πράγμα που με παρηγορεί από το γεγονός ότι δεν μπορώ να σχεδιάσω ούτε για να σώσω τη ζωή μου – συγγενής του Δαίμονα του Τυπογραφείου και του Διαβόλου στις Λεπτομέρειες, αυτό το φρικτό πλάσμα κάνει τη ζωή κάθε σκιτσογράφου σκέτο εφιάλτη, ευθυνόμενη για τα πάντα, από λάθη στο Photoshop, μέχρι επώδυνες εικονογραφήσεις που γίνονται βραδινό σνακ της πατσαβούρας με πόδια.

Τα “Σαχλοπαίγνια” είναι πιθανώς το αγαπημένο μου κομμάτι και ο λόγος για τον οποίο ο Steve υπέστη ένα μπαράζ από τέτοια δικά μου, στο φουαγιέ πριν το φετινό Comicdom Cosplay. Από του Steve, ξεχωρίζω ως αμίμητα τον “Βρασίδα Πουτσομεσαγιό” και τον “Μπεκρομάντη”.

Εδική μνεία αξίζει και στο “Moments of Chaos”, που φέρνει στο νου όλα εκείνα τα RPG groups που λατρεύουμε να μισούμε, αισθητική D&D 1st Edition και τον παραλογισμό του bikini (banded, στην περίπτωση) mail. Όχι power-gamerά Μάγε, το Wisdom ΔΕΝ είναι εκεί που πάει το 9άρι…!

ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΣΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ, από την άλλη, μου άρεσαν βασικά για δύο λόγους. Πρώτον, έχω αλλεργία στο political correctness, σε κάθε του μορφή, κάτι που απαρέγκλιτα με κάνει να έρχομαι σε ανούσιες αντιπαραθέσεις οποτεδήποτε μπαίνει στην κουβέντα το θέμα των QUILTBAG (όρος που έμαθα courtesy αυτού εδώ του webcomic). Νομίζω ότι μόνο ο Stephen Fry μπορούσε να το θέσει τόσο έυγλωττα και περιεκτικά.

Αυτό το κομιξάκι, λοιπόν, επιλέγει την αφοπλιστική ειλικρίνεια και το χιούμορ, με αποτέλεσμα να πετυχαίνει το σκοπό του χωρίς να κινδυνεύει ούτε στιγμή να πατρονάρει, ή να γίνει άλλο ένα αναμασημένο και ανούσιο μανιφέστο.

Δεύτερον, το εσωτερικό του οπισθόφυλλου περιγράφει τις ποικίλες πιθανές χρήσεις του εντύπου, με έναν τρόπο τόσο “αθώο” και φαινομενικά αδιάφορο, που όταν συνειδητοποίησα τι ακριβώς είχε γράψει εκεί ο Steve, κυλιόμουν στα πατώματα από τα γέλια.

Σε μια εποχή οργής, ευθιξίας, συνεχών και συχνά άχρηστων αντιπαραθέσεων, θέλει αληθινό ταλέντο για να βρεις το συγγραφικό τεντωμένο σκοινί που ισορροπεί ανάμεσα σε όλα, δίχως να αγγίζει κανένα από αυτά.

Steve, σου βγάζω το καπέλο! (Ναι, έχω δύο.)