SNAPSHOT REVIEWS 29-05-14

TREES #1
Writer: Warren Ellis
Artist: Jason Howard
Image Comics

Είχα τις αμφιβολίες μου για το αν αυτό έπρεπε, τελικά, να είναι στα SNAPSHOTS, αλλά νομίζω ότι θα χρειαστεί να επανέλθουμε όσο η ιστορία προχωράει. Και αυτό γιατί ο Warren Ellis κάνει καλά αυτό που ξέρει να κάνει καλά.

Κάπου στο μέλλον, μας την πέφτουν εξωγήινοι. “Πφ! Σιγά”, θα μου πεις, μιας και μας την έχουν πέσει αναρίθμητες φορές. Τούτοι ‘δω είναι κομματάκι διαφορετικοί. Στην πραγματικότητα, μια ωραία πρωία, τεράστιοι κύλινδροι με περίεργα σχήματα έπεσαν πάνω σε πόλεις. Οι άνθρωποι τους ονόμασαν Trees, μιας και συμπεριφέρονται σαν δέντρα. Φύτρωσαν, λοιπόν, και μια δεκαετία μετά δεν κάνουν απολύτως τίποτα. Ή μήπως όχι; Εμείς παρακολουθούμε έναν υποψήφιο δήμαρχο της Νέας Υόρκης, έναν πιτσιρικά Κινέζο να μπαίνει σε μια περιορισμένη καλλιτεχνική ζώνη και μια ομάδα επιστημόνων στον παγωμένο Βορρά. Και μόνο η ιστορία του δεύτερου, που από το χωριό του βρέθηκε σε ένα μέρος όπου όλα επιτρέπονται, κάνει ένα ενδιαφέρον comic. Φανταστείτε τί έχει να συμβεί με κάτι τεράστια, εξωγήινα δέντρα μαζί!

Το σχέδιο μου αρέσει και το χρώμα είναι εξαιρετικό. Έχει κάτι ευρωπαϊκό, με ζωντανές, νευρώδεις γραμμές. Πολύ καλό!

Θα επανέλθω, το είπα;

ORDINARY #1
Writer: Rob Williams
Artist: D’Israeli
Titan Comics

Ο D’Israeli είναι μακράν ένας από τους αγαπημένους μου καλεσμένους στο Comicdom Con Athens. Εξαιρετικός καλλιτέχνης, απίστευτος τύπος, αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος χορευτής! Αυτό το λέω για να εξηγήσω ότι δεν είμαι και πολύ αντικειμενική.

Ο Michael είναι ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Δεν είναι που χρωστάει λεφτά σε κάτι μαφιόζους, ή που ζει σε ένα θλιβερό διαμερισματάκι, ούτε που έχει χωρίσει με τη γυναίκα του και έχει να δει το γιο του για βδομάδες. Δεν είναι καν το ότι η Scarlet Johansson δεν του κάθεται ούτε στα όνειρά του. Είναι, στην κυριολεξία, ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Γιατί, στο δικό του κόσμο, ένα πρωινό, όλοι γύρω του μεταμορφώνονται, ή αποκτούν υπερφυσικές δυνάμεις. Ο φίλος του γίνεται αρκούδα, ένας άλλος δράκος, κάποιος έχει τις δυνάμεις του Μίδα, κτλ. κτλ. Αλλά ο Michael παραμένει ο ίδιος μίζερος, φαλακρός τύπος.

Ωραία ιστορία, ενδιαφέρουσα βουτιά στην ανθρώπινη κατάσταση και ένας απίστευτος D’Israeli επί το έργον. Θυμίζει συνολικά κάτι από Daniel Clowes και ειδικότερα ο πρωταγωνιστής. Οι κινήσεις, η γλώσσα του σώματος, το χρώμα, το στήσιμο, είναι εξαιρετικά. Και το χιουμοράκι δε το λες κακό.

NIGHTBREED #1
Writer: Clive Barker, Marc Andreyko
Artist: Piotr Kowalski
Boom! Studios

Δεν έχω δει την ομώνυμη, cult πλέον, ταινία, αλλά ξέρω ότι ο Clive Barker – ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς στην εφηβεία – δεν έμεινε ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα. Και έτσι, υποθέτω, κάνει ένα take two με αυτή την προσπάθεια.

Η κεντρική ιδέα είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι τα μόνα πλάσματα της δημιουργίας και ότι κάπου υπάρχουν τα nighbreeds. Εντελώς εισαγωγικό το πρώτο τεύχος, που διαδραματίζεται σε δυο χρονικές γραμμές, μία στη Λουϊζιάνα του 1857 (καλά μάντεψες: μαύροι σκλάβοι) και μία στη Βοστώνη του 1945. Από αυτές τις δύο, μου αρέσει η δεύτερη και ας μη γίνεται και τίποτα σπουδαίο. Ένας Γερουσιαστής πάει σε οίκο ανοχής και η αγαπημένη του ερωμένη είναι ένα πλάσμα των nightbreeds, κλειδωμένο, με όλες τις ανέσεις, στο υπόγειο.

Έχει ωραία ατμόσφαιρα και αυτή την ιδέα ότι τα παράξενα αυτά πλάσματα μπορούν να προκαλέσουν από φόβο και αποτροπιασμό, μέχρι θαυμασμό και έρωτα, οδηγεί σε ωραία μονοπάτια. Ωστόσο, βαρέθηκα. Αυτό είναι το πρόβλημα με τα κλισέ. Πρέπει να ξέρεις να τα χειρίζεσαι με τέτοιο τρόπο που αυτή η οικειότητα του αναγνώστη να μη γυρίσει σε… χασμουρητό.

Το σχέδιο είναι καλό. Ή μάλλον “δεν είναι κακό”. Στο χασμουρητό επιστρέφω πάλι.

DEAD LETTERS #1
Writer: Christopher Sebela
Artist: Chris Visions
Boom! Studios

Θυμάστε που μας έγραφε η Αλεξάνδρα για έναν τύπο που ξυπνάει στη μέση ενός χωραφιού και δε θυμάται την τύφλα του; Εγώ σας έχω έναν τύπο που ξυπνάει σε ένα motel (μωρέ τί μου θυμίζει;) και δε θυμάται τίποτα. Και αρχίζει το χάος! Τύποι του την πέφτουν, μπαμ μπαμ, “θυμάμαι πώς είναι να σκοτώνεις”, κυνηγητό με αμάξια, και τον πιάνουν κάτι μυστήριοι και τον ρωτάνε για μια κοπέλα που έχει χαθεί και όλοι νομίζουν πώς θυμάται…

Κανονικά, θα έπρεπε να είχα βαρεθεί ένα ακόμη MEMENTO και το κλισέ της αμνησίας – το οποίο, παρεμπιπτόντως, συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό μόνο σε αυτά τα έργα δράσης και μυστηρίου και στις σαπουνόπερες – αλλά δε βαρέθηκα γιατί παραείναι περίεργα όλα και σουρεαλιστικά. Και στο τέλος, στο τελευταίο ακριβώς καρέ, δικαιώθηκα. Για αυτό το τελευταίο, ολοσέλιδο καρέ, που μου δίνει μια υπόσχεση για ωραία πλοκή. Και την ίδια ώρα, επιβεβαιώνει αυτό που ίσα-ίσα πρόλαβα να δω στο υπόλοιπο τεύχος: ο Chris Visions είναι καλός σχεδιαστής.

Το σχέδιό του είναι νευρικό και απόλυτα ταιριαστό με το θέμα του έργου, οι φάτσες του ωραίες και ακόμη πιο ωραίες είναι οι κινήσεις του σώματος, που είναι ομιλητικότατες. Στο γύρω-γύρω (άψογος τεχνικός όρος για το φόντο) δεν τα πάει και πολύ καλά. Επίσης, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το νευρικό του μολύβι ήθελε και νευρικό colorist.