X-MEN ’92 #1

Writers: Chris Sims & Chad Bowers
Artist: Scott Koblish
Marvel Comics

Η Marvel παίζει ύπουλο παιχνίδι! Πάνω που είχαμε σοβαρευτεί (είναι δύο- τρεις μέρες τώρα), πάνω που είχαμε αρχίσει να διαβάζουμε μόνο “σοβαρά” comics που ταιριάζουν στην ηλικία μας (ούτε εγώ, που την έγραψα, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η πρόταση), εκδίδει, σε ψηφιακή μορφή, το X-MEN ’92, και μας αναγκάζει, έτσι, να αναπολήσουμε το υπέροχο animated series των 90s (disclaimer: οι απόψεις που εκφράζω είναι αυτές του σχεδόν 6-χρονου εαυτού μου, που ήταν πολύ fan της σειράς), με όλους τους αγαπημένους χαρακτήρες, χωρίς όλα τα αδιανόητα με τα οποία τους έχει βαρύνει το continuity μέσα στην επόμενη 20ετία (Αχ! Jubilee…). Ένα νοσταλγικό πόνημα που αφορά άμεσα, μάλλον, λίγους από τους σημερινούς αναγνώστες της Marvel, αλλά έχει τα φόντα να αρέσει σε πολλούς.

Οι mutants έχουν πάει “σχολική εκδρομή” να παίξουν laser tag στο mall για να ξεσκουριάσουν, αφού ο Wolverine έσπασε την πίστα με τα εμπόδια της σχολής, στη διάρκεια της προπόνησης. Αφού το παιχνίδι έχει τελειώσει, η Jubilee έχει κερδίσει, ο Wolverine έχει τσαντιστεί με τον Cyclops, o Gambit την έχει πέσει σε ότι κινείται και η ζωή έχει κυλήσει όπως αναμενόταν γενικότερα, ένας Sentinel τους κάνει ντου. Μέσα στο mall. Πολύ ωραία! Φυσικά, οι X- men δεν δυσκολεύονται να τον ξεφορτωθούν, το δύσκολο κομμάτι στη ζωή των X-Men ήταν πάντα η πολιτική. Παρ’ όλα αυτά, η συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι σχεδόν ιδανική για τους X-Men, αφού και οι πιο σκληροπυρηνικοί Homo Sapiens έχουν πειστεί για την συνύπαρξη τους με τους Homo Superior, φαινομενικά τουλάχιστον…

Το δράμα και οι X-Men είναι δύο έννοιες σχεδόν συνώνυμες. Αυτό οι Sims και Bowers φαίνεται να το γνωρίζουν καλά. Παρ’ όλα αυτά, δεν βαραίνουν, προς ώρας τουλάχιστον, το γράψιμο τους με περιττή σαπουνόπερα, αντίθετα στρέφονται σε μια πιο fun, πιο “X-Men: The Animated Series” προσέγγιση, που είναι και πολύ πιο ευχάριστη. Το πρώτο τεύχος αφήνει πολλά ανοιχτά μέτωπα, οπού το δράμα μπορεί να φουντώσει, τα υπαρξιακά να ανθίσουν και η αδικία να ξεσαλώσει, αλλά θέλω να πιστεύω (και η μέχρι τώρα πορεία με βοηθάει σε αυτό) ότι οι writers μπορούν, και κυρίως σκοπεύουν, να μην αφήσουν το κλίμα να παραβαρύνει. Η παρουσίαση των χαρακτήρων, με το δεδομένο ότι αυτοί είναι πασίγνωστοι και αγαπημένοι, τους βγαίνει πολύ καλά και χαριτωμένα, συστήνοντάς τους στους καινούριους αναγνώστες (όσοι είναι αυτοί) και θυμίζοντας στους παλιούς πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα τότε.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πω, μιλώντας για τη δουλειά του Koblish, είναι το πόσο καλά χειρίζεται τις δυνατότητες που του δίνει η digital μορφή του comic. Χρησιμοποιεί έναν διαφορετικό τρόπο αφήγησης, που ταιριάζει άψογα με το Μέσο, δίνοντας άριστα την αίσθηση της ροής, μένοντας όμως στο σχεδιαστικό στιλ μιας παλιότερης εποχής των comics. Πολύ ωραίο ταίριασμα. Το σχέδιο του είναι τόσο καθαρό όσο απαιτεί το είδος και τόσο σοβαρό, με ένα ανεπαίσθητο touch από το στιλ των animation (όχι απαραίτητα “X-Μen: The Αnimated Series” αλλά αρκετά κοντά).

Πολύ νοσταλγία σήμερα. Λίγο η Jubilee, λίγο ο Beast (swoon), λίγο το Mall, λίγο το Laser Tag, θυμήθηκα τα νιάτα μου, που τα πέρασα μπροστά στην τηλεόραση. Time well spent, λέω εγώ. Και μια και λέμε για time well spent, δοκιμάστε το X- MEN ’92, ένα, κατ’ εμέ, μια χαρά υπερηρωικό comic, διασκεδαστικό και to the point, χωρίς πολλά-πολλά.