True Story

Έτσι ακριβώς ένιωσα όταν πρωτοδιάβασα ένα από τα στριπάκια της Δήμητρας Αδαμοπούλου. Και αυτό γιατί 99% όσων περιγράφει μου έχουν συμβεί, σε σημείο που υποψιαζόμουν ότι κάπου έχει κρυφές κάμερες και με παρακολουθεί, μόνο και μόνο για να εμπνέεται. Αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι όσα νομίζω ότι είναι μοναδικές, δικές μου εμπειρίες, που όμοιές τους κανείς δεν έχει ζήσει, τελικά είναι κοινές, κοινότοπες και καθημερινές. Και θα έλεγε κανείς ότι αυτή η συνειδητοποίηση, αποτυπωμένη τόσο εύστοχα μέσα από ένα strip, θα με έριχνε στα πατώματα. Αλλά η Δήμητρα φτιάχνει τόσο χαριτωμένες και αστείες ιστορίες που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γελάσω.

Ήξερα τη δουλειά της από τη συνεργασία της με την Αλέξια Οθωναίου στα DRACULA MGD και DRACULA MGH, αλλά ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα λάτρευα τόσο πολύ μια σειρά, στην οπόια… δε συμβαίνει τίποτα. Αντίθετα με την εντελώς φανταστική πλοκή και τους πολύπλοκους χαρακτήρες του DRACULA, η Δήμητρα στρέφεται στην εντελώς άλλη κατεύθυνση. Αλλά αυτή είναι και η χάρη του TRUE STORY. Η απλότητα της ζωής μιας απλής – λέμε τώρα – κοπέλας της διπλανής πόρτας. Μιας κοπέλας που μοιάζει σατανικά με τη δημιουργό της, με το υπέροχο καρέ μαλλί, τη χαριτωμένη μυτούλα και τα μεγάλα μάτια. Αλλά μάλλον αυτό θα είναι εντελώς τυχαίο.

Ποιο είναι το θέμα του TRUE STORY, θα με ρωτήσετε. Όλα, θα σας πω, αν και μπορώ να διακρίνω μια εμμονή στο κωλόχαρτο, το οποίο και αναδεικνύεται σε μέγα εργαλείο της οικονομικής κατάστασης ενός ανθρώπου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όλα χωράνε στα δύο…όχι, λάθος, τρία…κάτσε, εδώ έχει ένα με πέντε panels – φτου! Έχει και με έξι. Τέλος πάντων, καταλάβατε. Όλα χωράνε στα όσα panels αποφασίσει αυθαίρετα ότι της χρειάζονται. Από τα απλά καθημερινά προβλήματα μιας μάλλον εσωστρεφούς κοπέλας μέχρι την αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Από αστρονομικά ζητήματα μέχρι τη μάχη με τη ζυγαριά που δίνει κάθε γυναίκα απανταχού γης.

Και όλα αυτά με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, τόσο κοφτερή που σε κάνει πρώτα να γελάς και μετά να σε αφήνει να αναρωτιέσαι γιατί γελάς με τα χάλια σου. Και μετά να γελάς και πάλι, γιατί μεταξύ μας η ζωή είναι κομματάκι αστεία. Και αυτό το σχεδόν μαύρο χιούμορ που κάνει τη ζωή μας πιο χρωματιστή το έχει πιάσει η Δήμητρα και το χρησιμοποιεί με μαεστρία. Θαυμάζω τον τρόπο που τολμά να είναι ειλικρινής με όσα της συμβαίνουν – ή τουλάχιστον με έχει πείσει ότι της συμβαίνουν – ακόμα και αν αυτό είναι το ότι έχει δυσανεξία στο τυρί. Δε φοβάται να αποκαλύψει την πιο άχαρη, αδέξια και άκομψη πλευρά της ζωής της, τα στραβά της, τις δυσκολίες, τις αδυναμίες, τις “ήττες” της και το άδειο της ψυγείο. Και με έναν παράξενο τρόπο με κάνει να νιώθω… λιγότερο μόνη στον κόσμο. Σα να έχω μια φιλενάδα που καταλαβαίνει τον πόνο μου.

Το σχέδιο είναι κάτι που ειλικρινά λατρεύω. Κυρίως ασπρόμαυρο, με ελάχιστο χρώμα όπου χρειάζεται και αυτό το άδειο panel που με κάνει να επικεντρώνομαι στην πρωταγωνίστρια και στα λόγια της. Το σχέδιο απλό, αλλά εξαιρετικά χαριτωμένο, κομψό, ωραίο. Χαρακτηριστικό της ηρωίδας τα μεγάλα, στρογγυλά, εκφραστικά μάτια που μοιάζουν σαν να έχουν μια γραμμή μαύρο μολύβι, αρκετό για να την κάνουν το πιο επιμελώς ατημέλητο fashion icon. Αγαπώ το εξώφυλλο με τον αέρα Joan Baez που αποπνέει. Βέβαια, μέχρι να σκουλογκρεμιστεί (που λέμε και στην Κρήτη) από την καρέκλα για να μη χαλάσουμε και την εικόνα μας!

Το TRUE STORY είναι το SARAH’S SCRIBBLES αλά ελληνικά και είναι φτιαγμένο από καλή στόφα. Αγόρια, θα είμαι ειλικρινής. Θα το διασκεδάσετε, θα περάσετε καλά και ίσως ενδόμυχα ερωτευτείτε αυτό το κορίτσι. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Το TRUE STORY είναι δικό μας, μιλά βαθιά στην ψυχοσύνθεσή μας και είναι κοριτσίστικη υπόθεση. Έχει ήδη γίνει αγαπημένη μου συνήθεια και ελπίζω να συνεχίζει να υπάρχει τόσο στο χαρτί όσο και στο socomic.gr.