DC Universe: Rebirth #1

Το πρώτο μου άρθρο για το Comicdom, τον μακρινό Οκτώβριο του 2012, ήταν μια αποτίμηση του πρώτου χρόνου του New 52. Από τότε, έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι. Υπήρξαν comics που ξεχώρισαν και θεωρώ ότι θα μνημονεύονται για πολλά χρόνια, όπως το run των Snyder/Capullo στο BATMAN, υπήρξαν και άλλα που απογοήτευσαν, όπως η αντιμετώπιση του Superman. Το σίγουρο είναι πως το New 52 κάπου έχασε το δρόμο του και σίγουρα χρειαζόταν ένα γερό ταρακούνημα.

Το ερώτημα είναι αν το DC UNIVERSE: REBIRTH μπορεί να είναι το ταρακούνημα αυτό. Πρόκειται για ένα, λεγόμενο, soft reboot; Είναι, απλά, ένα νέο event; Ή κάτι εντελώς καινούργιο; Άλλωστε, έχουμε και το προηγούμενο του CONVERGENCE, το οποίο περισσότερο μπέρδεψε, παρά ξεκαθάρισε τα πράγματα. Πολλά τα ερωτήματα, όπως πολλές και οι εξελίξεις στο DC Universe το τελευταίο διάστημα. Οι βασικές ιστορίες που οδηγούν στο DC UNIVERSE: REBIRTH είναι δύο – το “The Final Days Of Superman” και το “The Darkseid War”. Βεβαιωθείτε ότι έχετε διαβάσει τις δύο αυτές ιστορίες (ή γνωρίζετε την εξέλιξη τους) πριν διαβάσετε το τεύχος (ή αυτό το review).

Κάθε μεγάλο event του DC Universe θέλει τον Flash του. Στο DC UNIVERSE: REBIRTH, πρωταγωνιστής είναι ο Wally West. Ο πρώην Kid Flash και Post-Crisis Flash, Wally West (και όχι αυτός του New 52, που μαθαίνουμε ότι τυγχάνει ξάδερφός του), βρίσκεται εδώ και δέκα χρόνια παγιδευμένος στην Speed Force. Με το θάνατο του Darkseid, δημιουργήθηκαν οι συνθήκες που του επιτρέπουν να έλθει σε επαφή με άτομα του νέου σύμπαντος. Αν βρει κάποιον και καταφέρει να τον κάνει να τον θυμηθεί, ίσως μπορέσει να μεταφερθεί στον κόσμο του και να του αποκαλύψει ότι το New 52 Universe είναι δημιούργημα κάποιου που θέλει το κακό των ηρώων μας και όχι του Barry Allen, όπως είδαμε στο Flashpoint. Στην προσπάθειά του αυτή, θα έρθει σε επαφή με τον Bruce Wayne, τον Johnny Thunder, τη Linda Park και, φυσικά, τον Barry Allen. Το θέμα είναι αν θα καταφέρει κάποιος να θυμηθεί τον Wally και βέβαια, αν θα μάθουμε την ταυτότητα του μυστηριώδους ανταγωνιστή.

Ο Geoff Johns είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Γνωρίζει και αγαπάει αυτούς τους ήρωες τόσο πολύ, που τους γράφει κάνοντάς τους να μοιάζουν αληθινοί. Κάτι που, φυσικά, ισχύει περισσότερο από όλους με τον Wally West, τις περιπέτειες του οποίου έγραφε για χρόνια, με μεγάλη επιτυχία. Η ιστορία σε μαγνητίζει μέχρι την τελευταία σελίδα και τη λύση του μυστηρίου και, παρόλο που παρεμβάλλονται αρκετά sub-plots για τους μελλοντικούς τίτλους, δεν χάνεται καθόλου ο ειρμός. Η αγωνία και η δράση συνδυάζονται αρμονικά με τη συγκίνηση και το συναίσθημα. Το έργο που ανέλαβε ο Johns ήταν μεγάλο, αλλά το αποτέλεσμα τον δικαιώνει 100%.

Ασφαλώς, για ένα τόσο σπουδαίο comic, απαιτείται και το ανάλογο artwork. Και εδώ η DC δεν απογοητεύει. Διορθώνω. Όχι, απλά δεν απογοητεύει, αλλά πετυχαίνει διάνα! Και πως να γίνει αλλιώς, αφού η… dream team που αναλαμβάνει το δύσκολο αυτό έργο, αποτελείται από τους Gary Frank, Ethan Van Sciver, Ivan Reis και Phil Jimenez. Όλοι τους σημαντικότατα ονόματα με σπουδαίο έργο. Είναι προφανές ότι τον πρώτο λόγο έχει ο Frank, αλλά το σημαντικό είναι ότι όλοι οι παραπάνω σχεδιαστές έχουν ένα παραπλήσιο στιλ, γεγονός που κάνει την ανάγνωση μια ομαλή εμπειρία. Το DC UNIVERSE: REBIRTH, εκτός από εξαιρετικά καλογραμμένο, είναι και ένα πολύ όμορφο τεύχος.

Καλά όλα αυτά, αλλά δεν γίνεται να μη μιλήσω για τη μεγάλη αποκάλυψη που συμβαίνει στο τέλος της ιστορίας. Αν τυχόν δεν έχετε, ακόμα, διαβάσει το comic και έχετε αποφύγει τα άπειρα spoilers στο Internet, σταματήστε την ανάγνωση του review. Είναι κρίμα να σας το χαλάσω.

Ο ιθύνων νους πίσω από το Flashpoint, που οδήγησε στις τεράστιες αλλαγές το DC Universe, είναι ο Dr. Manhattan! Ναι, ο γνωστός! Από το WATCHMEN. Την ψιλιάστηκα λίγο τη δουλειά (ότι δηλαδή κάποια σχέση θα έχει το WATCHMEN), όταν είδα την πρώτη σελίδα, όπου απεικονίζεται ο μηχανισμός ενός ρολογιού χειρός (το τεύχος του WATCHMEN με το origin του Dr. Manhattan είναι ένα από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών). Ακόμη περισσότερο θα έπρεπε να με είχε προϊδεάσει η χαρακτηριστική διάταξη με τα εννέα ισομεγέθη panels.

Η αποκάλυψη ότι οι… Watchmen υπάρχουν στο multiverse δημιούργησε τεράστιο ντόρο και, προσωπικά, με ενθουσίασε και μου εκτόξευσε το ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Θεωρώ σημαντικό, βέβαια, το πώς θα το χειριστούν στη συνέχεια. Αν έχουμε ένα νέο Crisis, όπου ο Dr. Manhattan θα είναι ο αντίστοιχος Anti-Monitor, κλάφτα Χαράλαμπε. Αν, όμως, αντιμετωπίζουν το θέμα από μια φιλοσοφική πλευρά, πιστεύω ότι μπορούμε να δούμε αριστουργήματα. Καλά, τη γκρίνια των ορκισμένων οπαδών του Alan Moore (και του ίδιου, το πιθανότερο) δε νομίζω να τη γλιτώσουμε, αλλά αυτά έχει η ζωή.

Η ουσία, όμως, της αποκάλυψης αυτής δεν κρύβεται στην ιστορία, αλλά στο μήνυμα που περνάει και στη meta κριτική που κάνει πάνω στα comics της DC. Δηλαδή, το ότι πίσω από το New 52, αλλά και γενικότερα πίσω από το υπερβολικά σκοτεινό DC Universe των πολλών τελευταίων ετών (βάλτε και τις ταινίες μέσα), όπου η αποδόμηση, η κριτική, ο φόβος, ο κυνισμός, αλλά και ο κακός εννοούμενος υπερβολικός ρεαλισμός, βρίσκεται το WATCHMEN, είναι μια γενναία αυτοκριτική από τη DC. Παραδέχεται ότι το παράκανε, ότι πήρε τα λάθος μηνύματα από το κλασικό αριστούργημα WATCHMEN (και το THE DARK KNIGHT RETURNS, θα προσέθετα εγώ) και ότι πίστεψε ότι αυτός πρέπει να είναι ο κανόνας. Όπως διάβασα και κάπου, πολύ εύστοχα: “αν η εικόνα που έχεις για το τι είναι Batman είναι το THE DARK KNIGHT RETURNS, υπάρχει πρόβλημα”. Υπάρχει μέση οδός ανάμεσα στην μαυρίλα της DC και στον εξυπνακισμό της Marvel. Θα τον βρει το “νέο” DC Universe; Αυτό μένει να απαντηθεί τους προσεχείς μήνες με τον καταιγισμό των νέων τίτλων. Το πρώτο δείγμα, πάντως, δεν είναι απλά θετικό, είναι συναρπαστικό!

Τα καλύτερα έρχονται!