Conan The Slayer #1

Το τέλος του CONAN THE AVENGER, του ongoing τίτλου του Κιμμέριου βάρβαρου, δεν ήταν παρά μόνον το κλείσιμο ενός κεφαλαίου. Όπως το συνηθίζει η Dark Horse, μία νέα ongoing σειρά, έρχεται για να ανοίξει το επόμενο κεφάλαιο στο έπος του δημοφιλούς ήρωα. Και το όνομα αυτής… CONAN THE SLAYER! Πςςς, ας ετοιμαστούμε για μεγάλες σφαγές! Αν και αγόρασα όλα τα τεύχη του CONAN THE AVENGER, το ψιλοβαρέθηκα μετά το πρώτο μισό και σταμάτησα να το διαβάζω. Το γεγονός, δε, ότι την πλειοψηφία των τευχών σχεδίασε ο Brian Ching, σίγουρα δεν βοήθησε. Δεν είναι μόνο ότι βρίσκω το σχέδιό του πολύ μέτριο, αλλά και ότι θεωρώ απαράδεκτη την απεικόνιση του Conan. Τις περισσότερες φορές, τον κάνει να μοιάζει με αδύνατη γριά μάγισσα!

Όπως καταλαβαίνετε, όλα αυτά με έκαναν σκεπτικό στο να ακολουθήσω και τον επόμενο ongoing τίτλο. Τί έκανε τις αμφιβολίες μου να διαλυθούν και να δοκιμάσω το πρώτο τεύχος; Μα, το γεγονός ότι το τεύχος κυκλοφόρησε με δύο εξωφυλλάρες, δύο πολύ αγαπημένων σχεδιαστών. Του cover artist extraordinaire Lee Bermejo και του θρύλου Mark Schultz (μάλλον δεν πολυπιστεύουν στην ιστορία). Πώς είναι, όμως, το ίδιο το τεύχος; Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να μάθουμε…

Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Conan, μετά από μια μάχη, που δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελε ο ήρωάς μας, βρίσκεται βαριά τραυματισμένος και καταπονημένος να περιπλανιέται στην έρημο. Σαν να μην του έφταναν όλα αυτά, στο κατόπι του βρίσκονται και κάποιοι από τους αντιπάλους του στη μάχη εκείνη. Παρά τις δυσκολίες, θα καταφέρει να φτάσει σε έναν καταυλισμό ληστών. Ποιές θα είναι οι διαθέσεις αυτών των “εκλεκτών” οικοδεσποτών απέναντι στον – σχεδόν – απροστάτευτο Conan;

Το σενάριο του Cullen Bunn το έχουμε δει να παίζεται μερικές εκατοντάδες φορές, στα comics και όχι μόνο, άρα δεν κερδίζει κάποιους ιδιαίτερους πόντους για την πρωτοτυπία του. Ένα θετικό είναι ότι βουτάμε κατευθείαν στη δράση, χωρίς εισαγωγές και προλόγους, με το όλο exposition να γίνεται – πετυχημένα – μέσω σύντομων flashbacks. Αρνητική εντύπωση μου έκαναν οι, σχετικά, εκτενείς αφηγήσεις μέσω caption boxes, αλλά αυτό είναι ένα πράγμα που, προσωπικά, με χαλάει γενικά όταν γίνεται στα comics, οπότε μπορεί να είμαι λίγο προκατειλημμένος και κάποιος άλλος να μην το βρει αρνητικό. Γενικά, πάντως, η ιστορία φαίνεται σχεδόν αυτοτελής, αν και σύμφωνα με τον τίτλο είναι μόνο το πρώτο μέρος του “Blood In His Wake” storyline. Η προσπάθεια για δημιουργία αγωνίας για το επόμενο τεύχος κρίνεται αποτυχημένη.

Το σχέδιο είναι τουλάχιστον μια σκάλα ανώτερο από αυτό που είχαμε συνηθίσει στο CONAN THE AVENGER, αν και το αποτέλεσμα είναι λίγο άνισο. Υπάρχει μια διπλή splash σελίδα που είναι καταπληκτική, υπάρχουν άλλες σελίδες που είναι πολύ καλές, υπάρχουν, όμως, και μερικές που είναι βαρετές, ή κάπως πιο πρόχειρες. Συνολικά, πάντως, ο Sergio Davila πιστεύω πως ικανοποιεί σε σημαντικό βαθμό το μάτι του αναγνώστη και του οπαδού του Conan (ναι, ο Conan μοιάζει με τον Κιμμέριο βάρβαρο που έχουμε μάθει να αγαπάμε).

Συνολικά, το πρώτο τεύχος του CONAN THE SLAYER είναι αρκετά μέτριο. Οι οπαδοί του ήρωα, σίγουρα, δεν θα δουν κάτι καινούριο, ενώ οι υπόλοιποι αναγνώστες δεν θα νιώσουν κάτι να τους ελκύει για να ακολουθήσουν τη σειρά. Μην κρίνετε, λοιπόν, το CONAN THE SLAYER #1 από τα εξώφυλλα, γιατί, σε αντίθεση με αυτά, το comic δεν λέει και τίποτα.