Top 100 DC Comics

All-Star Superman

Στο Comicdom Con Athens 2016, συμμετείχα, μαζί με τους άξιους συναδέλφους, Ανδρέα Μιχαηλίδη και Θωμά Παπαδημητρόπουλο, σε ένα debate “Superman vs Batman”, υπερασπιζόμενος – φυσικά – τον αγαπημένο μου Man of Steel. Σε μία από τις ενότητες του debate, έπρεπε να προτείνουμε τρεις ιστορίες του ήρωα που υπερασπιζόμασταν. Εγώ διάλεξα τρεις ιστορίες για τρεις διαφορετικούς τύπους αναγνωστών.

Η πρώτη ιστορία ήταν το THE MAN OF STEEL του John Byrne, γι’ αυτούς που ήξεραν κάποια πράγματα για τον Superman (εντάξει, και ποιός δεν ξέρει;) και ήθελαν να ξεκινήσουν από κάπου να διαβάζουν τις περιπέτειές του. Η δεύτερη ήταν το WHATEVER HAPPENED TO THE MAN OF TOMORROW, των Alan Moore και Curt Swan, για όσους αγαπούν τον Superman και, ίσως, είναι και ο αγαπημένος τους χαρακτήρας. Η τρίτη επιλογή ήταν για όσους έβλεπαν τον Superman αδιάφορα, ή και με απέχθεια. Γι’ αυτούς που δεν τους κίνησε ποτέ το ενδιαφέρον και τον θεωρούν φλώρο ή αμερικανάκι. Η επιλογή αυτή ήταν το ALL-STAR SUPERMAN, των Morrison και Quitely.

Αν θέλουμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, πρέπει να μεταφερθούμε στο 2005, όταν η DC ξεκίνησε ένα νέο imprint με την ονομασία All-Star. Οι τίτλοι που θα εκδίδονταν κάτω από αυτό το banner, θα είχαν δύο βασικά χαρακτηριστικά. Το πρώτο ήταν ότι θα βρίσκονταν εκτός του βασικού continuity του DC Universe. Το δεύτερο, πως οι δημιουργοί που θα αναλάμβαναν τα συγκεκριμένα comics θα ήταν κορυφαίοι, ή αλλιώς “all-stars” (το πιάσατε το υπονοούμενο). Και οι δύο αυτές επιλογές, δημιούργησαν προσδοκίες για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, όμως, η πραγματικότητα ήταν λίγο πιο σκληρή. Ο πρώτος τίτλος που εκδόθηκε, το ALL-STAR BATMAN & ROBIN, THE BOY WONDER (λιτός και πιασάρικος τίτλος!), δια χειρός των θρύλων Frank Miller και Jim Lee, πραγματικά… μισήθηκε από κοινό και κριτικούς, ως ένα comic που, σε καμία περίπτωση, δεν ήταν στο πνεύμα των γνωστών ηρώων.

Λίγους μήνες αργότερα, ένα άλλο πρωτοκλασάτο δημιουργικό δίδυμο, οι Grant Morrison και Frank Quitely (που είχαν, βέβαια, το πλεονέκτημα ότι είχαν συνεργασθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, με πολύ μεγάλη επιτυχία), αναλάμβαναν τον δεύτερο (και τελευταίο, όπως αποδείχθηκε) All-Star τίτλο, το ALL-STAR SUPERMAN.

Η ιστορία του comic έχει ως εξής. Στην προσπάθειά του να σώσει μια ομάδα επιστημόνων, ο Superman θα πέσει θύμα μιας καλοστημένης παγίδας του Lex Luthor, που στόχο έχει να τον εκθέσει σε μια τεράστια ποσότητα ηλιακής ακτινοβολίας (που είναι και η πηγή των δυνάμεων του Man of Steel). Αυτό, θα έχει, μεν, ως αποτέλεσμα, την εκτίναξη των επιπέδων των δυνάμεων του ήρωα, αλλά παράλληλα θα επιφέρει και τη διάγνωση ότι – πλέον – του απομένει ένας χρόνος ζωής. Ο Superman (και ως Clark Kent) θα χρησιμοποιήσει το χρόνο που του απομένει, μαζί με τις πανίσχυρες δυνάμεις του, ώστε να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες της ζωής του, αλλά και να πραγματοποιήσει άθλους στα πρότυπα του μυθολογικού Ηρακλή.

Κάποτε είχα πει για τον Morrison, ότι τα comics του δεν χωρίζονται σε “καλά” και “κακά”, αλλά σε “καλά” και… ακαταλαβίστικα. Πιασάρικος αφορισμός, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω το βαθύτερο νόημά του. Όταν συγκρατείται και δεν ξεφεύγει με κάποιες ιδέες, δεν παίζεται. Και εδώ είναι καταπληκτικός. Η ιστορία, οι διάλογοι, η πλοκή, το χτίσιμο των χαρακτήρων. Όλα είναι σε κορυφαίο επίπεδο. Ειδικά στο τρίπτυχο Superman/Clark Kent/Lex Luthor, δίνει ρέστα.

Κάποια highlights; Σίγουρα το τεύχος όπου ο Clark επισκέπτεται τον Lex στη φυλακή (και δεν κάνει καθόλου την εμφάνισή του ως Superman), αλλά και η στιγμή που ο Luthor βλέπει, για ελάχιστα δευτερόλεπτα, τον κόσμο, όπως τον βλέπει ο Superman. Ο Morrison γράφει μια ιστορία, που ξεχειλίζει αγάπη για το χαρακτήρα, μια ιστορία με τον Superman στο απόγειό του. Μια ιστορία στο πνεύμα της Silver Age, αλλά – ταυτόχρονα – πολύ σύγχρονη.

Τα ηνία του artwork κρατάει ο συνήθης ύποπτος συνεργάτης του Morrison, Frank Quitely. Λίγοι αμφισβητούν το ταλέντο του Quitely, πολλοί την ικανότητά του να παραδώσει ένα comic με σχετική καθυστέρηση (το να το παραδώσει στην ώρα του, το ψιλοξεχνάμε). Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που χρειάστηκαν σχεδόν τρία χρόνια για την ολοκλήρωση των δώδεκα τευχών της σειράς. Αλλά αυτό μας απασχόλησε όταν μαζεύαμε τα τεύχη ένα-ένα. Πλέον, κάποιος αντιμετωπίζει ένα ολοκληρωμένο έργο και η αλήθεια είναι ότι μιλάμε, ίσως, για την κορυφαία δουλειά του Quitely. Το χαρακτηριστικό, λεπτομερές artwork του, αγγίζει την τελειότητα και αποπνέει έναν ευρωπαϊκό αέρα, με έντονη την επιρροή του Moebius. Ακόμη και η χρήση λευκού gutter στη συντριπτική πλειονότητα των σελίδων, ενισχύει την εικόνα του κλασικού. Σίγουρα, πρόκειται για ένα πανέμορφο comic.

Ιδιαίτερη μνεία, πιστεύω ότι πρέπει να γίνει και στην απεικόνιση του Superman/Clark Kent. Αν με ρωτούσατε πώς έχω στο μυαλό μου τον Superman, θα σας έλεγα περίπου όπως τον έχουν αποδώσει οι Curt Swan, José Luis García-López και John Byrne (ναι, ξέρω ότι έχουν διαφορές μεταξύ τους, αλλά θεωρώ ότι είναι οι τρεις πιο αντιπροσωπευτικές απεικονίσεις). Όμως, ο σωματώδης, ψηλός, σχεδόν “ντουλάπας” Superman του Quitely, είναι πιθανότατα η πιο ρεαλιστική εκδοχή του πως θα ήταν ο αγαπημένος μας ήρωας, αν ήταν αληθινός. Μια διαφορετική έμπνευση, αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα.

Το ALL-STAR SUPERMAN απέσπασε, με το που κυκλοφόρησε, την ταμπέλα του κλασικού, και όχι άδικα (πρόλαβε, μάλιστα, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, να γίνει και animated ταινία). Κατάφερε να μιλήσει στις καρδιές όλων όσων λατρεύουμε τον Superman, αλλά και να γίνει ελκυστικό σε πάρα πολλούς που αδιαφορούσαν γι’ αυτόν, ή – ακόμη χειρότερα – τον αντιπαθούσαν. Και αυτό επετεύχθη, όχι αλλάζοντας τον Superman, αλλά τονίζοντας όλα αυτά που τον κάνουν τόσο ξεχωριστό και τόσο σημαντικό, εδώ και σχεδόν οκτώ δεκαετίες. Και γι’ αυτό σας ευχαριστούμε, Grant και Frank!