American Gods: Shadows #1

Έτσι για την ιστορία, θα ξεκινήσω αυτό το review, τονίζοντας ότι το AMERICAN GODS είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Υπάρχει, βέβαια, κόσμος εκεί έξω που θα σας πει ότι είναι ένα βιβλίο υπερεκτιμημένο, άγαρμπα δομημένο και βαρετό, αλλά για τις ανάγκες αυτού του άρθρου θα κλείσουμε τα αυτιά μας και θα κάνουμε “λα-λα-λα-λα-λα” πολύ δυνατά, για να τους αγνοήσουμε.

Το AMERICAN GODS είναι η ιστορία του Shadow Moon (ναι, έτσι τον λένε, γιατί όχι;), ενός κατά βάση ήσυχου τύπου, που εκτίει στωικά τις τελευταίες μέρες της ποινής του σε κάποια φυλακή των ΗΠΑ. Έξω από την φυλακή, τον περιμένει η γυναίκα του, Laura, μια δουλειά στο γυμναστήριο του κολλητού του και γενικά μια απλή ζωή χωρίς περαιτέρω μπλεξίματα. Αντ’ αυτού, μετά από μια σειρά γεγονότων που δεν αξίζει να αποκαλύψουμε σε ένα review, ο Shadow καταλήγει να εμπλακεί σε έναν μεταφυσικό πόλεμο μεταξύ Παλιών και Νέων Θεών, με έπαθλο την “ψυχή” της Αμερικής.

Το AMERICAN GODS είναι, με λίγα λόγια, μια ιστορία που εκτυλίσσεται στον παράξενο κόσμο που υπάρχει μέσα στο κεφάλι του Neil Gaiman, όπου κάθε μύθος, θρύλος και παραμύθι υπάρχει στην πραγματικότητα, τα κοράκια μιλάνε με προφητείες και το να συναντήσεις στον δρόμο σου τρεις γυναίκες, καθεμιά από τις οποίες ανήκει σε διαφορετικό ηλικιακό demographic, είναι πάντα (μα πάντα!) ένα πολύ σημαντικό γεγονός που θα σου αλλάξει τη ζωή. Είναι επίσης μια ιστορία με θέμα την πίστη σε όλες τις μορφές που αυτή εκφράζεται και το πώς οι μετανάστες διατηρούν, αλλά και χάνουν κομμάτια της κουλτούρας τους (εν προκειμένω τους θεούς τους), στη διαδικασία της ένταξής τους στην νέα τους πατρίδα.

Το ότι το AMERICAN GODS επρόκειτο να μεταφερθεί σε comic δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα σαν ιδέα και το πρώτο τεύχος, δυστυχώς, επαλήθευσε τις ανυσηχίες μου. Το original κείμενο του Neil Gaiman μεταφέρεται λίγο-πολύ αυτούσιο, γεγονός που δεν επιτρέπει να χρησιμοποιηθούν οι δυνατότητες που προσφέρει το Μέσο των comics, κάνοντας το όλο εγχείρημα να μοιάζει λίγο με “dumbing-down” του βιβλίου, για ανθρώπους που δε μπορούν να διαβάσουν ένα μυθιστόρημα χωρίς εικόνες. Η εικονογράφηση, με ελάχιστες εξαιρέσεις (όπως τα παραπάνω panels), μοιάζει με φτωχή και ανούσια συνοδεία του κειμένου, η οποία μάλλον αφαιρεί παρά προσθέτει στο συνολικό αποτέλεσμα.

Πάνω, όμως, που ήμουν σίγουρος ότι αυτή η μεταφορά δεν είχε τίποτα ενδιαφέρον να προσφέρει, έφτασα στις τελευταίες σελίδες του τεύχους, όπου με περίμενε ένα από τα “Somewhere in America”, τα ιντερλούδια που περιλαμβάνονται και στο βιβλίο και μας προσφέρουν σύντομες ματιές στην ζωή διάφορων μεταφυσικών κατοίκων της Αμερικής (συγκεκριμένα, για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο, είναι εκείνη η NSFW σκηνή με την Bilquis). Εδώ, ο P. Craig Russell αναλαμβάνει τα ηνία της εικονογράφησης, το comic εκμεταλλεύεται για πρώτη φορά σωστά το στοιχείο της εικόνας που συνοδεύει το κείμενο και, για ένα σύντομο sequence τεσσάρων σελίδων, θα νομίζετε ότι διαβάζετε κάποια κομμένη σκηνή από το THE SANDMAN. Δεν αρκεί σε καμία περίπτωση για να σώσει το τεύχος, αλλά τουλάχιστον απαλύνει λίγο την απογοήτευση.

Εν τέλει, το πρόβλημα με το AMERICAN GODS: SHADOWS είναι ότι δεν καταλαβαίνω σε ποιον απευθύνεται. Δεν έχει και πολλά να προσφέρει σε όσους έχουν ήδη διαβάσει το βιβλίο, ενώ όσοι δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά θέλουν παρ’ όλα αυτά να γνωρίσουν την ιστορία του Shadow, θα το κάνουν κατά πάσα πιθανότητα τον Απρίλιο, μέσω της τηλεοπτικής του μεταφοράς. Μεταξύ βιβλίου και σειράς, το comic μοιάζει να βρίσκεται κάπου στην μέση, ως μια φτωχή τρίτη εναλλακτική, γεγονός που εν τέλει αδικεί και το source material, αλλά και τα comics ως Μέσο.