X-Men: Grand Design #1

Καθώς αποχαιρετάμε σιγά-σιγά το 2017 και καλωσορίζουμε το 2018, η Marvel φαίνεται πως μας φύλαξε το καλύτερο για το τέλος και, λίγο πριν εκπνεύσει ο χρόνος, μας παραδίδει δια χειρός Ed Piscor το καλύτερο X-book της χρονιάς. Το Χ-MEN: GRAND DESIGN αποτελεί ένα δημιούργημα που έχει σκοπό να διηγηθεί την ιστορία των μεταλλαγμένων ηρώων μέσα σε ελάχιστα μόλις τεύχη. Και, φυσικά, ποια η καλύτερη περίοδος για να κυκλοφορήσει αυτός ο ύμνος στην νοσταλγία των αναγνωστών από τα Χριστούγεννα, την εποχή που η ανάγκη για παλιμπαιδισμό και η αναπόληση των παλιών εποχών βρίσκονται στα ύψη;

Το πρώτο τεύχος της σειράς συμπυκνώνει και διηγείται όλα τα γεγονότα που συνέβησαν on και off panel και αφορούν στους μεταλλαγμένους ήρωες, μέχρι την πρώτη σύγκρουσή τους με το Magneto. Η εξιστόρηση των γεγονότων, όμως, δεν έχει ως σκοπό απλά να συγκεντρώσει τις διάφορες διάσπαρτες ιστορίες των μεταλλαγμένων χαρακτήρων και να τις τοποθετήσει ανά χρονολογική σειρά, αλλά να διηγηθεί μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Με τον Watcher ως αφηγητή, παρακολουθούμε τα γεγονότα που οδηγούν τον Professor X να ιδρύει την υπερομάδα του και να στρατολογήσει τους πρώτους X-Μen.

Αποτελεί το κατάλληλο ανάγνωσμα για όλους τους νέους αναγνώστες που αγνοούν βασικά στοιχεία της μυθολογίας των X-Μen, αλλά και για όλους τους παλιούς που πιθανόν παρέβλεψαν κάποια δισέλιδα backstories τριτοτέταρτων one-shots, που κυκλοφόρησαν όλα αυτά τα χρόνια και περιείχαν σημαντικές πληροφορίες για την ιστορία των μεταλλαγμένων. Βέβαια, πιθανώς η ιστορία είναι off canon, καθώς σε αρκετά σημεία παρεκκλίνει από το πώς πραγματικά έχουν εξελιχθεί τα γεγονότα, αλλά ελάχιστη σημασία έχει αυτό. Ο συγγραφέας εισάγει plot points, ενώ παράλληλα κλείνει πονηρά το μάτι στους αναγνώστες, και τα γεγονότα αυτά αποδίδουν στην εξέλιξη του τίτλου, καθώς κάθε συμβάν που λαμβάνει χώρα οδηγεί στο κλείσιμο του τεύχους το οποίο απλά ανοίγει την όρεξη για το επόμενο. Αν και σίγουρα κάποια panels παραπάνω στο Danger Room χρειάζονταν.

Πιθανώς ο τίτλος αυτός, πέρα από το να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που με έκαναν να αγαπήσω τους ξεχασμένους Χ-Men της προ Claremont εποχής, δείχνει και τον λόγο για τον οποίο αντιπαθώ τους X-Men του σήμερα. Αν και εμποτισμένο με την αισθητική της Silver Age εποχής που πρωτοκυκλοφόρησε ο τίτλος, αποτελεί ένα φανερό παράδειγμα του πώς θα γραφόταν ένα σωστός τίτλος X-Μen με πρωταγωνιστές τους original five, σε αντίθεση με τις καταστροφές που έχουν προκαλέσει στα νεύρα μου οι συγγραφείς του X-MEN BLUE (και των συναφών τίτλων) τα τελευταία χρόνια.

Αν και το τεύχος είναι αρκετά καλογραμμένο, το πραγματικό ταλέντο του Ed Piscor, φυσικά, αναδεικνύεται στο artwork. Αν και θεωρώ κάπως ατυχείς κάποιους σχεδιασμούς προσώπων, όπως του Professor X σε νεαρή ηλικία, το υπόλοιπο τεύχος είναι αρκετά καλοσχεδιασμένο και, φυσικά, προσεγγίζει τη δυναμική εκείνης της εποχής, αν και όχι στα ίδια επίπεδα. Δε μένει στην εύκολη λύση, αφήνοντας το στιλ να απορροφήσει την ποιότητα του περιεχομένου του τεύχους, αλλά ο δημιουργός συνδυάζει αφήγηση και το καρτουνίστικο σχέδιο για να διηγηθεί καλύτερα την ιστορία. Το coloring είναι αυτό που δίνει πνοή στην Silver Age αισθητική του τίτλου.

Ενώ η επιστροφή της κανονικής Jean Grey στο Marvel Universe μετά από 13 χρόνια είναι πλέον γεγονός με την κυκλοφορία του PHOENIX RESURECTION, ενώ η Disney αγόρασε (μεταξύ άλλων) το X-Men Cinematic Universe, ενώ παράλληλα αποφεύγουμε τη ζυγαριά για να μη διαπιστώσουμε την επιστροφή όλων των κιλών που προσπαθούσαμε να χάσουμε όλη τη χρόνια, οι οιωνοί και τα νέα από όλες τις πλευρές για όλα τα Χ-related stuff είναι θετικά και αισιόδοξα και το X-MEN: GRAND DESIGN κλείνει άλλη μια χλιαρή χρονιά για το X-universe αλλά πιθανώς ανοίγει και το δρόμο για ένα λαμπρό μέλλον.