Age Of X-Man Alpha #1

Έχω γράψει αρκετές φορές για τους μεταλλαγμένους της Marvel, για την αδυναμία που τους έχω και για το πόσο με επηρέασαν ως αναγνώστη. Επίσης, έχω εκφράσει πολλάκις την άποψη ότι το επίπεδο των comics τους έπεσε τραγικά την τελευταία δεκαετία, με αποτέλεσμα η παρακολούθηση των περιπετειών τους να καταληξεί μια κάπως επίπονη διαδικασία. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμη τα πράγματα δεν έχουν στρώσει τελείως, αν και δείχνουν να κινούνται στη σωστή κατεύθυνσή.

Μετά τα γεγονότα των δέκα πρώτων τευχών του νέου UNCANNY X-MEN, το οποίο ξεκίνησε μέτρια, αλλά στην πορεία κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον, καθώς και του πρόσφατου UNCANNY X-MEN ANNUAL #1, η Marvel μας μεταφέρει σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν και μας συστήνει την Age Of X-Man. Όπως φαίνεται, λοιπόν, ο Nate δεν σκότωσε τους X-Men, αλλά τους μετέφερε σε έναν άλλο κόσμο, φτιαγμένο στα δικά του πρότυπα. Και αν όλο αυτό σας θυμίζει κάτι, δεν έχετε και άδικο, καθώς, όπως έκανε το X-MEN: ALPHA πριν από 24 χρόνια, το τεύχος έχει σκοπό να μας συστήσει ένα άλλο σύμπαν και τις διαφορετικές εκδοχές των μεταλλαγμένων που ζουν εδώ.

Το τεύχος, στην ουσία, αποτελείται από διάφορες ιστορίες, που εκτυλίσσονται παράλληλα και λειτουργούν ως πρόλογος για τις σειρές που ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν και οι οποίες θα διαδραματίζονται σε αυτό τον παράξενο κόσμο. Σε αντίθεση, βέβαια, με τις πιο “τίμιες” εποχές του “Age of Apocalypse”, οι νέες αυτές σειρές δεν θα αντικαταστήσουν τους υπάρχοντες τίτλους, αλλά θα προστεθούν σε αυτούς, διπλασιάζοντας έτσι τον όγκο των X-related κυκλοφοριών για τους επόμενους μήνες.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να πω πολλά για όσα γίνονται στο τεύχος, καθώς νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι για τον αναγνώστη είναι να ανακαλύψει μόνος του το πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σε αυτό το σύμπαν. Χωρίς να κάνω spoilers, λοιπόν, θα πω ότι ο βασικός πυρήνας της ομάδας των μεταλλαγμένων αποτελείται από τους X-Man, Magneto, Phoenix, Nightcrawler, Colossus, Storm, Bishop και Nature Girl, ενώ η μικρή “ουτοπία” που έχει δημιουργήσει ο Nate Grey, απέχει αρκετά από αυτό που φαίνεται.

Δεν είμαι 100% σίγουρος τι φταίει, αλλά, παρ’ όλο που το τεύχος δεν είναι κακό, δεν με έπεισε ιδιαίτερα και δεν με έκανε να ανυπομονώ να διαβάσω τις νέες σειρές. Και αυτό καταλήγω ότι μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι όλα αυτά, με κάποια μορφή, τα έχουμε ξαναδιαβάσει, και πως κάπου στην 1.257η εκδοχή των X-Men που θα δει κανείς τυπωμένη στο χαρτί, είναι λογικό να έχει χάσει το ενδιαφέρον του. Εξάλλου, το πιο πιθανό είναι ότι όλα όσα θα συμβούν σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα επηρεάσουν ιδιαίτερα το βασικό σύμπαν της Marvel και τους ήρωες της σειράς, καθώς, αργά ή γρήγορα, ως συνήθως, όλα θα επανέλθουν στην κανονική τους κατάσταση. Έτσι, νομίζω ότι είναι αδύνατο να νιώσει κανείς κάποια συναισθηματική φόρτιση για όσα παρακολουθεί.

Στο εικαστικό κομμάτι, τώρα, δεν σας κρύβω ότι αρχικά δεν ενθουσιάστηκα από το σχέδιο του Ramon Rosanas, καθώς βρήκα τις χοντρές γραμμές αρκετά ενοχλητικές και αποπροσανατολιστικές. Θα τολμήσω, δηλαδή, να πω ότι οπτικά μου φάνηκε σαν κολλάζ, όπου κάποιος είχε ζωγραφίσει το background και στη συνέχεια είχε κολλήσει άτσαλα τις μορφές των χαρακτήρων πάνω στο χαρτί. Στην πορεία, βέβαια, το ξεπέρασα και, παρ’ όλο που σε κανένα σημείο δεν αισθάνθηκα να με συνεπαίρνει αυτό που βλέπω, δεν το βρήκα κακό συνολικά.

Να τονίσω, όμως, εδώ, ότι αυτή η ψευτο-vintage ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό με τα χρώματα της Triona Farrell, μπορεί τελικά να ταίριαξε κάπως στο συγκεκριμένο εγχείρημα, αλλά απέχει απίστευτα από τα standards ενός τυχαίου μέσου superhero comic. Και αυτό μάλλον είναι και το βασικό μου πρόβλημα, καθώς μου είναι αδύνατο να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο οι διάφοροι editors αναθέτουν δουλειές και τεύχη σε δημιουργούς. Πόσο μάλλον όταν στηρίζουν σε αυτά το relaunch ενός τόσο δημοφιλούς franchise και μια σειρά από νέους τίτλους. Ανεξαρτήτως γούστων, δηλαδή, μου είναι αδύνατο να σκεφτώ τον Rosanas δίπλα σε ονόματα όπως ο Byrne, ο Davis, ο Lee, ο Bachalo, ή ακόμα και δίπλα σε σύγχρονους δημιουργούς, που δούλεψαν πρόσφατα σε X-Comics, όπως οι Jim Cheung και Yildiray Cinar. Κι έχω την αίσθηση ότι δεν μπορεί να είμαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι. Ή ακόμη και αν είμαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι, δεν θεωρώ ότι έχω άδικο.

Όπως και να ‘χει, μπορείτε εύκολα να προσπεράσετε το AGE OF X-MAN ALPHA #1, όμως, δυστυχώς, σας είναι απαραίτητο, προκειμένου να μπορέσετε να καταλάβετε όσα θα συμβούν στους X-Men μέσα στους επόμενους μήνες. Σε περίπτωση που το διαβάσετε, νομίζω ότι δεν θα βαρεθείτε, αλλά και δεν θα ενθουσιαστείτε. Σίγουρα, πάντως, αν είστε έστω και λίγο εξοικειωμένοι με τις περιπέτειες των X-Men, θα αισθανθείτε ότι όλο αυτό κάπου το έχετε ξαναδεί.