Ruins…

Είναι περίεργο πράγμα να “τρέχεις” κάτι εξειδικευμένο. Μπορεί στον έξω κόσμο να βυθίζονται ήπειροι, κι εσύ προτείνεις στους αναγνώστες, comics από το επόμενο PREVIEWS ή να ανεβάζεις δελτία Τύπου για εκπτώσεις. Την ώρα που τα αεροπλάνα έπεφταν στους Δίδυμους Πύργους, κανένα μουσικό κανάλι δεν διανοήθηκε να μεταβάλει το πρόγραμμά του. Σαν να αναμετέδιδαν από ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν. Από μια πραγματικότητα όπου το μίσος και η εκδίκηση δεν έδειξαν ποτέ το άσχημο πρόσωπό τους. Ενδεχομένως εξοργιστικό για τους απ’ έξω, αναμφίβολα καταφύγιο για τους από μέσα.

Σε έναν κόσμο όπου όλοι φτιάχνουμε τους μικρόκοσμούς μας για να νιώσουμε ασφαλείς,  οι ψυχαγωγικές μορφές Τέχνης, έρχονται να κανακέψουν τον πιο αποδεκτό παλιμπαιδισμό μας. Αυτόν που σε ωθεί να κλείσεις τα αυτιά με τα χέρια σου, να κρατήσεις μακριά την τραγική είδηση. Να μην ακούς πλέον.

Όταν κοπάσουν λίγο οι θόρυβοι, απομακρύνεις, δειλά-δειλά, τα χέρια από τα αυτιά σου, και πλέον είσαι εσύ με τον ενήλικο εαυτό σου. Αυτόν που ψηφίζει, που φορολογείται, που πληρώνει το νοίκι του, που δεν κάνει γενναίες πράξεις όπως οι ήρωές του… που ζει σε έναν κόσμο όπου οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω.

Η δουλειά του Comicdom είναι να μιλάει για τα comics και τον κόσμο τους. Το Comicdom, όμως, αποτελείται από ανθρώπους που η κοινωνία στην οποία ζουν, κυριολεκτικά, αυτές τις ώρες φλέγεται. Καταχρώμαι τον ψυχαγωγικό ρόλο αυτού του blog, θέλω να πιστεύω για πρώτη και τελευταία φορά, προκειμένου να απευθύνω σε όσους διαβάζουν, μια έκκληση:

Αυτή τη φορά, ας μην ξεχάσουμε.