Ανθρώπινα Μέλη σε Κουτί, Όμορφα Στοιβαγμένα
Δεν είναι αυτό που νομίζετε. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
Είναι απλό. Μετά από παρότρυνση του φίλου Άρη Κώτση, νιώθοντας ευγνωμοσύνη και ανακούφιση, απόφασισα να γράψω δυο αράδες για την ιδιάζουσα περίπτωση του Hans Rickheit.
Πρώτη φορά πέτυχα το όνομά του μέσω μιας περίεργης σύμπτωσης…
Νοέμβρης 2004, Έσσεξ. Στα πλαίσια νυχτερινής εξόρμησης με τους φίλους Μαρκ και Πήτερ-Μάικλ και στην προσπάθεια μας να γυρίσουμε ταινίδιο μικρού μήκους με φόντο το σπίτι του πρύτανη μέσα στην ομίχλη, εξοπλισμένοι με ένα (1) κέρατο νορβηγικής προελεύσεως που έβγαζε έναν ήχο παρόμοιο με τον ήχο ανακούφισης θαλάσσιου ελέφαντα, πέσαμε πάνω σε δύο (2) μεγάλους κίτρινους σκουπιδοντενεκέδες. Αποφασίσαμε οτι αυτοί θα είναι οι μεγάλοι εχθροί μέσα στο ταινίδι (έχθροι της ελεύθερης νόησης ή κάτι τέτοιο εξίσου ενοχλητικά γελοίο).
Μετά τον θόρυβο, τα φώτα άναψαν στη βεράντα του πρύτανη και το τρέξιμο που ρίξαμε, χάραξε μονοπάτι στην ομίχλη, εξίσου ευδιάκριτο με καφέ αυλακιές σέ άσπρο μινερβοσώβρακο.
Τα πλάνα ακόμη και τώρα κάπου μοντάρονται (στο Καθαρτήριο ίσως, όπου όλες οι Βλακείες χάσκουν πριν χαθούν), στο Έσσεξ άρχισε να κάνει περισσότερο κρύο και το κέρατο τελικά μπήκε στο κουτί του.
‘Ομως αγαπητοί μου αναγνώστες, το δικαιοχαμένο τούτο πρότζεκτ είχε όνομα και το όνομα αυτού ήταν Chrome Fetus. Όταν το γκούγκλαρα γιατί κάτι μου θύμιζε έντονα (και γιατί πάντα θέλει κανείς να διατηρεί την ψευδαίσθηση της διαφορετικοτητομοναδικότητας ), έπεσα πάνω στο site του Rickheit.
Από εκείνη τη στιγμή, έγινε το μαγικό διαδικτυακό κουτί μου. Σίγουρα θα έπρεπε να κρατηθεί μυστική η ύπαρξη του. Το artwork του Rickheit, ένας συγκερασμός Κρονενμπεργκικής και Λυντσιανής αισθητικής, ζυμωμένος με Γιουνγκιανή μαγιά, πασπαλισμένος με Καφκική καταχνιά και σερβιρισμένος με βικτωριανή ψευδοσεμνότητα έκαιγε ουρανίσκους κομιξικής γεύσης. Όλα μετά το πέρασμα του, φάνταζαν σε διαφορετικές διαβαθμίσεις, επώδυνα άνοστα. Δεν υπήρχε λόγος να μοιραστώ αυτό το έδεσμα με κανέναν. Κι αν το θεωρούσαν…περίεργο; Περίεργα ενδιαφέρον; Μαλακία σαν αυτές που σ’αρέσουν συνήθως; Οποία πεζότης…
Αφού λοιπόν σας έπεισα για τις άτοπα και άκαιρα εξομολογητικές, δηθενίστικες βερμπαλιστικές μου τάσεις (διότι πάντα φοβόμουν ότι η στήλη μου στο Comicdom είχε μπλογκίζουσα χροιά και τώρα είπα λίγο να αυτοτιμωρηθώ για την πλάνη μου) να προσπαθήσω να σας προτρέψω με όλη την ειλικρίνεια μιας Ρωζίτας Σώκου (και ουχί των ξενόφερτων προτύπων μιας Κάρι Μπράντσω φερ’ειπείν) να περιεργαστείτε τα περιεχόμενα του κουτιού/CHROME FETUS με την άνεση σας, ένα οποιοδήποτε νωχελικό, σαπιόψυχο γιορτινό βράδυ. Εξ’άλλου σύμφωνα με το λινκ που γενναιόδωρα μου έστειλε ο προαναφερθείς, χαριτόβρυτος σύντροφος Άρης, αυτό το κουτί της Πανδώρας θα ανοίξει αμετάκλειτα το 2010 από την Fantagraphics. Μπορείτε να απολαύσετε την διακριτική δυσωδία του πριν εξαπλωθεί.
Επιφυλάσσομαι για επιστροφή στην κατά Rickheit έννοια του Underbelly και το πώς συνδέεται με τη δουλειά του Dave Cooper (RIPPLE) και του Charles Burns (BLACK HOLE), με τους οποίους ο Rickheit μοιράζεται και παρόμοια αισθητική σε ό,τι αφορά την δερματική δυσμορφία στα πλαίσια του Γιουνγκιανού Συλλογικού Ασυνείδητου.
Καληνύχτα σας.
