JOKER HC

Writer: Brian Azzarello
Pencils: Lee Bermejo
Inks: Mick Gray & Lee Bermejo
Color: Patricia Mulvihill
Lettering: Robert Clark

Στους κόλπους του COMICDOM έχω συχνά ακούσει τη φράση “αυτός δεν είναι ο πραγματικός Joker”, η οποία μέχρι κάποια εποχή αποτελούσε φυτίλι για συζητήσεις ad nauseeum πάνω στο characterization, σχετικά με τις ταινίες, το animation, τα 80’s, τα 90’s και λοιπά και λοιπά… Εγώ από όλα αυτά ωστόσο, συγκρατώ το εξής: ο Joker είναι ο definitive Batman villain, ο Joker πρέπει να σε φρικάρει σε κάποιο βαθμό και τελικά, ο καθένας θέλει τον Joker του βρε αδερφέ.

Εγώ ομολογώ ότι τελικά μάλλον δεν ξέρω ποιος είναι ο «πραγματικός» Joker και έχω μάλλον μια πληθώρα Joker που μου αρέσουν κι ας είναι διαφορετικοί σε επιμέρους σημεία: για τελείως διαφορετικούς λόγους μου άρεσαν και ο Jack Nicholson και ο (αποθανών) Heath Ledger, μου άρεσε ο Joker σε ένα επεισόδιο από το BATMAN: THE ANIMATED SERIES (“Joker’s Favor”), όπως τον βλέπουμε μέσα από τα μάτια ενός καθημερινού ανθρώπου και όχι από την οπτική του Βatman, μου άρεσε, in an innocent, childish sort of way, ο τηλεοπτικός Joker (Cesar Romero) του live-action series που έβαζε κάποτε ο ΑΝΤ1 και σαν πρόσφατη προσθήκη, βρίσκω εξαιρετικό τον Joker των Azzarello και Bermejo, του παρόντος τόμου.

Joker, Killer Croc & Jonny Frost

Όλη η ιστορία ξεκινάει, όπως μας αφηγείται ο Jonny Frost, όταν ο Joker αποφυλακίζεται από το Arkham Asylum, κανονικά και με το νόμο. Αυτό, όσο και εάν συνταράσσει τους νομοταγείς πολίτες του Gotham, προκαλεί κυρίως ανείπωτο τρόμο στον υπόκοσμο και κυρίως, στους πρώην υποτακτικούς του ψυχωτικού κλόουν. Διότι ο Joker εισήχθη στο Arkham αληθινός βασιλιάς του υποκόσμου του Gotham και βγαίνοντας, δεν έχει τίποτα, καθότι θεωρήθηκε πως η παραμονή του θα ήταν πλέον μόνιμη: πιστοί ακόλουθοι τον πρόδωσαν, άλλοι κατέλαβαν τις περιοχές του και ο ίδιος δεν έχει ούτε ένα τσιράκι πρόθυμο να τον πάρει από την είσοδο του Arkham… εκτός από τον Jonny Frost, νεαρό, φιλόδοξο λακέ και οδηγό του υποκόσμου, ο οποίος θέλει να ακουστεί το όνομά του. Ο Jonny είναι πρόθυμος να γίνει ο έμπιστος ακόλουθος του Joker και να τον ακολουθήσει στην αιματηρή του πορεία προς ανακατάκτηση της πόλης.

Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα σημεία στο συγκεκριμένο graphic novel, πέρα από το σκληρόδετο format (με κάποιο υλικό αρκετά παράξενο στην υφή) και το jacket: καταρχήν, σε μεγάλο βαθμό, ο Joker είναι “Leadgerικός”, με το χαμόγελό του να συνεχίζεται σε χαραγμένες ουλές στα μάγουλα και το Gotham “Azzarellικό”, δίχως το υπερηρωικό στοιχείο: noir, σάπιο και έρμαιο στους εγκληματίες. Ακόμα και ο Batman αναφέρεται έμμεσα και δεν εμφανίζεται παρά στις τελευταίες-τελευταίες σελίδες και ο Killer Croc δεν είναι παρά ένας γιγάντιος μαύρος με σημαδεμένο δέρμα και μια προτίμηση στο ωμό κρέας. Το πιο ενδιαφέρον, ίσως, είναι το πώς βλέπει ένας «καριερίστας εγκληματίας», όπως ο Jonny, τον Joker και τον υπόκοσμο του Gotham: ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως, σε αντίθεση με την αντίληψη του Jonny, είναι ένα τίποτα, το πιο καινούργιο παιχνίδι του Joker, ένας ακόμα Bobby σαν της πρώτης ταινίας του Burton. Προσπαθώντας να ερμηνεύσει τον Joker, τον Croc, τον Two-Face, τον Riddler, ακόμα και εμμέσως την Harley Quinn, με όρους του συνήθη υποκόσμου, θα καταλήξει να παρασυρθεί σε ένα παιχνίδι απόλυτης τρέλας, πολύ πέρα από τα όριά του.

Όσο για τον Joker, ψυχωσικός, κυκλοθυμικός, μανιοκαταθλιπτικός και κοινωνιοπαθής, “είναι μια αρρώστια για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία – απλά ένας Batman”. Αν υποθέσουμε ότι το συγκεκριμένο comic είναι ένα Elseworlds όπου DC meets NATURAL BORN KILLERS & PULP FICTION, κατά τη γνώμη μου βρίσκεται στην κορυφή μαζί με το GOTHAM BY GASLIGHT και το BATMAN: NOSFERATU.

A different version of Riddler.