Η Diamond δε δίνει πολλές ευκαιρίες

Πριν από μερικές εβδομάδες, ο γνωστός δημιουργός Rick Veitch ανακοίνωσε στο blog του ότι είχε λάβει μια περίεργη ειδοποίηση από την Diamond Comics Distributors, Inc., τον κυριότερο διανομέα comic στην Αμερική, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Η εταιρία, επικαλούμενη οικονομικούς λόγους, αποφάσισε να λάβει ένα ιδιόρρυθμο μέτρο: θα είναι πιο επιλεκτική με τα καλούδια που θα προσφέρονται στον κατάλογο του PREVIEWS, ενώ η μπάλα παίρνει και τα comics που είχαν την ένδειξη “offered again”. Παλιότερες κυκλοφορίες, δηλαδή, που η Diamond έδινε το δικαίωμα στους εκδότες τους να προσφέρουν ξανά στα καταστήματα, μέσω του καταλόγου. Φυσικά, όλα αυτά αφορούν τις πίσω σελίδες του καταλόγου, τις λεγόμενες “πράσινες”, αυτές που, δυστυχώς, δεν αφορούν την πλειοψηφία του κοινού.

Η είδηση αυτή χάθηκε μέσα στο εορταστικό κλίμα που τώρα λαμβάνει τέλος, μεταξύ πάσης φύσεως ανασκοπήσεων, καθώς και λιστών best of. Μόνο ο Tom Spurgeon συνέλεξε μερικές απόψεις, ενώ η ίδια η Diamond, μέχρι στιγμής, δεν έχει πάρει επίσημη θέση.

Σίγουρα, τα νέα αυτά, δεν είναι και τα πιο ευχάριστα για κάποιον μικρό εκδότη – για την ακρίβεια, είναι ό,τι χειρότερο! Αν μια εκδοτική έχει να προσφέρει δυο-τρεις (το πολύ) εκδόσεις τον χρόνο, η επιλογή της καταχώρησης στον κατάλογο του PREVIEWS των comic που έχει ήδη κυκλοφορήσει, είναι μια διέξοδος για να δηλώσει την ενεργή παρουσία της στην σκηνή. Επίσης, σε θεωρητικό επίπεδο, μπορεί να βοηθήσει τους retailers, προσφέροντας μια μεγαλύτερη ποικιλία προϊόντων, με τα οποία μπορούν να γεμίσουν τα ράφια τους. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει το μεράκι που χρειάζεται για να ψάξει κανείς όλες τις εκδοτικές εταιρίες που παρουσιάζονται σε εκείνες τις σελίδες, καθώς και την διάθεση για οργάνωση του χάους που ονομάζεται αναζήτηση στις “πράσινες” σελίδες.

(Παρεμπίπτοντος, τα ίδια πάνω-κάτω έγραφε και ο Spurgeon στο ανωτέρω link, και άντε εγώ να καταφέρω να σας πείσω ότι αυτά είναι δικές μου σκέψεις. Τέλος πάντων…)

Σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, αυτό του αναγνώστη/καταναλωτή, η κίνηση αυτή με ενοχλεί, γιατί μου περιορίζει τις επιλογές. Μπορεί π.χ. να διαβάσω ένα ετεροχρονισμένο θετικό review για ένα mini-comic ενός άγνωστου δημιουργού, που εκδόθηκε από την… Trecha Gyreve Press, να σημειώσω τον τίτλο του και να μην γνωρίζω αν αυτό έχει την δυνατότητα να φτάσει στα χέρια μου, μέσω από φιλικό κατάστημα λιανικής πώλησης comic της γειτονιάς μου. Υπάρχει πάντα και το internet, και η άμεση επικοινωνία με τον ίδιο τον εκδότη, αλλά ακόμα και τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά στα μάτια μου δεν είναι το ίδιο, σε αυτή την περίπτωση τουλάχιστον.

Τέλος, περιορίζει τις – όποιες και αν είναι αυτές – πιθανότητες για ακόμα περισσότερη ποικιλία στα ράφια των μαγαζιών. Οδηγεί με σταθερά βήματα σε μια ακόμα πιο ομογενοποιημένη μορφή των Αμερικάνικων comics, σε ένα σύμπαν πλήρους κυριαρχίας αντρών με κολάν που παίζουν μπούφλες, γενικότερων καταστάσεων δράσης και περιπέτειας, με μια μικρή δόση τρόμου και μια ακόμα πιο μικρή επιστημονικής φαντασίας.

Σίγουρα, αυτό δεν είναι ένα μέλλον που το επιθυμώ…