l(a: TINY LIFE

l(a: TINY LIFE
Writer/Letterer: Nick Jones
Penciller: Nicolas Colacitti
Sliver Ltd.

Κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις… Μόλις προχθές συζητούσαμε με τον Άρη (Κώτση) και το Βασίλη (Σάκκο), για το γκρέμισμα της συμβατικής φόρμας του μέσου των comics, και την επόμενη μέρα διάβασα το TINY LIFE, το οποίο επιχειρεί να κάνει ακριβώς το ίδιο, στον τομέα της αφήγησης.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Όταν το l(a (προφέρεται el-ay) έφτασε στα χέρια μου, πραγματικά δε μπορούσα να θυμηθώ γιατί το παρήγγειλα. Βασικός υπαίτιος της κακής εντύπωσης που μου έκανε η πρώτη μου φυσική επαφή μαζί του ήταν ο πρωταγωνιστής. Δε με πείραξε που ήταν stick figure (θα το εξηγήσουμε αργότερα), αλλά το γεγονός ότι δε διέθετε φρύδια! Ναι, έχω πρόβλημα και φρικάρω με τους ανθρώπους (ή τα σχέδια) χωρίς φρύδια.

Ξεκίνησα, λοιπόν, την ανάγνωσή του, με μια καθαρά διαδικαστική μέθοδο (αφού το πλήρωσες, θα το διαβάσεις!) και με τα μούτρα μου να ξινίζουν, κάθε φορά που το πάνελ ζούμαρε στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Ωστόσο, στη διάρκεια της ανάγνωσης, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ήδη αγκιστρωμένος σε αυτό το, με την πρώτη ματιά, αδιάφορο βιβλιαράκι!

Υπεύθυνη για αυτό δεν ήταν η υπόθεση. Το γεγονός ότι ένας πιτσιρικάς, ο Jed Jr. έχασε τον αληθινό του πατέρα και εκδιώχθηκε από το σπίτι των θετών γονιών του δε με συγκίνησε. Ούτε το γεγονός ότι επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα του, όπου συνειδητοποίησε κάτι απίστευτο και απροσδόκητο για ένα τέτοιο comic.

Αυτό που με τράβηξε ήταν ο τρόπος αφήγησης. Μακριά από καθετί συμβατικό, η πλοκή (δεν είμαι σίγουρος για το αν η λέξη πλοκή είναι η κατάλληλη) εξελίσσεται, κυρίως, μέσω της αφήγησης, όχι μόνο του Jed Jr. αλλά και της φωνής που κατοικεί στο κεφάλι του! Επιπλέον, δεν υπάρχει κάποια λογική χρονική σειρά. Από το παρόν στο παρελθόν, από το παρελθόν σε αναμνήσεις γεγονότων που δεν παίρνεις όρκο αν συνέβησαν και από τις αναμνήσεις σε όνειρα και ψευδαισθήσεις, η πλοκή μεταπηδά συνεχώς. Μοιάζει με τη διήγηση ενός μεθυσμένου, ο οποίος δε θυμάται πότε και αν συνέβη το καθετί, επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια πράγματα και χάνει κάθε λίγο τον ειρμό των σκέψεών του.

Και αυτό είναι μόλις ένα από τα τρικ αφήγησης που έχει επιλέξει ο Nick Jones. Με τη μοναξιά να αποτελεί το βασικό concept του έργου του, o συγγραφέας επέλεξε να απεικονίσει τον ήρωά του ως ένα stick figure σε έναν κόσμο ανθρώπων με σάρκα και οστά. Εκτός αυτού, τον παρουσιάζει προσκολλημένο (σε ανησυχητικό βαθμό) στη λεπτομέρεια. Ο Jed Jr. είναι από αυτούς που δεν αντέχουν την ατέλεια και το δικαιολογεί, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τη συμβουλή του πατέρα του για τη ζωή: “Focus on the details, because the big things are too big”. Η μοναξιά, τέλος, καθώς και η αφήγηση, εξυπηρετούνται και από το γεγονός ότι ο Jed συζητάει ειλικρινά μόνο με τη φωνή που ακούει στο κεφάλι του.

Στο TINY LIFE, λοιπόν, δε μετράνε τόσο οι πράξεις και τα αποτελέσματά τους, όσο τα συναισθήματα που τις συνοδεύουν και η παράνοια την οποία προκαλούν ή από την οποία προκαλούνται. Με την ίδια λογική, όλα όσα λέει ο Jed ωχριούν μπροστά σε αυτά που σκέφτεται.

Κι επιστρέφω στο σημείο που με χάλασε σε μεγάλο βαθμό: το σχέδιο. Πραγματικά, δεν είχα κανένα πρόβλημα με το σχεδιασμό του Jed Jr. ως stick figure και κατανοώ το συμβολισμό, ωστόσο, γιατί να μην έχει φρύδια; Το ξέρω, γίνομαι κουραστικός, αλλά, κατά τη γνώμη μου, η αδιάφορη φάτσα του πρωταγωνιστή δε μου άφησε περιθώριο να αναλύσω περισσότερο κάποιο από τα συναισθήματά του, κοιτώντας τις εικόνες. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως αυτός να ήταν και ο σκοπός του Jones, ωστόσο, εμένα δε μου άρεσε αισθητικά.

Αρκετά ενδιαφέρον, τέλος, είναι και ένα ακόμη γεγονός. Ολόκληρη η ιστορία του l(a είναι επηρεασμένη από το ομότιτλο ποίημα (όχι, δε σας έστειλα σε λάθος site, αυτό είναι το ποίημα) του Ε.Ε. Cummings. Ακόμη και οι τίτλοι των πέντε chapters του βιβλίου σχηματίζουν αυτό το ποίημα, το οποίο αποτελεί, με τη σειρά του, μια ριζοσπαστική πρόταση στο χώρο της ποίησης. Ή, τουλάχιστον έτσι διάβασα – για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα τι θέλει να πει ο ποιητής, καθώς δεν κατέχω καθόλου το χώρο…

Για περισσότερες λεπτομέρειες, πάντως, μπορείτε να ακούσετε μια συνέντευξη του δημιουργού, Nick Jones, εδώ.