[NotSafeForWork] MPD Psycho – Tajuu-Jinkaku Tantei Saiko

Πιθανότατα να εχετε ακούσει τη Μυρτώ μας να μιλάει γι’ αυτό, μπορεί και να το έχετε χαζέψει λίγο, σαστίζοντας από τα πολυ περιεργα και γεμάτα χρώμα εξωφυλλα, αλλα πιστευω οτι χρειαζεται μια πιο αναλυτικη αναφορα.

Εαν είστε στη δουλειά, ή στο σπίτι τριγυρίζουν μικρά παιδιά, θα παρακαλούσα να μη διαβάσετε το αρθρο αυτό τώρα, αλλά να περιμένετε έως ότου οι συνθήκες είναι κάπως πιο “ιδανικές”.

Ο Yousuke Kobayashi είναι ντετέκτιβ, ο οποιός δεν έχει και πολύ χρόνο για την αγαπημένη του, καθώς είναι πολύ απασχολημένος με το να ερευνά υποθέσεις διαμελισμένων πτωμάτων για την αστυνομία. Επίσης είναι εξίσου απασχολημένος με το μυαλό του, το οποίο φαίνεται να του παίζει περίεργα παιχνίδια.

Κάποια στιγμή σταματά να είναι τόσο απασχολημένος με οτιδήποτε, γιατί κάποιος του στέλνει στο γραφείο του ένα κιβώτιο, το οποίο περιέχει ζωντανή την αγαπημένη του, Yosuke, εμβαπτισμένη σε ζελέ θρεπτικών συστατικών και ελαφρότερη κατά 4 άκρα (2 χεριά και 2 πόδια).

Κάπου εκεί, ο Yousuke πεθαίνει. Παύει να υπάρχει. Τη θέση του παίρνει ο Kazuhiko Amamiya, μια καινούρια προσωπικότητα. Ο ντετέκτιβ μας πάσχει από σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων…

Σκοτώνει την κοπέλα του (mercy killing, αφού της κλείνει τα μηχανήματα που την κρατούν στη ζωή) . Μια άλλη προσωπικότητα του βγαίνει στο φως και σκοτώνει το βασανιστή της κοπέλας του. Ο Yousuke περνά μερικά χρόνια στη φυλακή, και όταν βγαίνει, πιάνει δουλεία ως profiler και εσωτερικός γραμματέας στο ιδιωτικό γραφείο ερευνών εγκλημάτων μιας παλιάς γνωστής του.

Μια από τις πρώτες του υποθέσεις, είναι και τα κορίτσια-γλάστρες, ιστορία από τον πρώτο τόμο της σειράς.

Το σενάριο του Eiji Otsuka, σε συνδυασμό με το σχέδιο του Shou-u Tajima δημιουργούν εικόνες έντονης φαντασίας. Μια φαντασία που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να τρέξετε ευθύς στο μπάνιο και να ξεφορτωθείτε το γεύμα που μόλις φάγατε, αλλά, είπαμε, this work ain’t for the faint of heart…

Εξάλλου, πολλοί άνθρωποι πλέον αρέσκονται στο να διαβάζουν, ή να βλέπουν, ή να ακούν, τέτοιες ιστορίες. Αφ’ ενός, ίσως τους φαίνονται περίεργες τέτοιες εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης. Αφ’ ετέρου, ίσως και να το απολαμβάνουν. Δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε κανέναν…

Όπως και να’ χει, το manga αυτό είναι αρκετά ενδιαφέρον. Το artwork ξεφεύγει κάπως από το συνηθισμένο στιλάκι και οι τόμοι είναι πιο λεπτοί απ’ ότι συνήθως (και πιο ακριβοί, για κάποιον λόγο… Any ideas why? Huh, Dark Horse?!). Η έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη (τουλάχιστον η μεταφρασμένη στα αγγλικά – για την ιαπωνική, δεν γνωρίζω).

Μην το διαβάσετε εάν έχετε κάποιο θέμα με το να βλέπετε μάτια αποκομμένα από το σώμα των κατόχων τους (ο σχεδιαστής μάλλον αρέσκεται πολύ στο να σχεδιάζει μάτια -το καταλαβαίνουμε από τα εξώφυλλα- και, μάλλον, ταίριαξε καλά με το σεναριογράφο, μιας και στο σενάριο του, τα μάτια παίζουν ρόλο). Γενικά, μην το διαβάσετε εάν έχετε πρόβλημα με τη βία και τις βίαιες πράξεις αποτυπωμένες σε χαρτί.

Εάν δεν έχετε κάποιο πρόβλημα με τα παραπάνω, το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Παρεμπιπτόντως, η σειρά manga έγινε τόσο δημοφιλής, που γυρίστηκε και σειρά στην τηλεόραση, με σκηνοθέτη τον γνωστό Takeshi Miike.