Μeta-Review Του EX-MACHINA #40
Εδώ γράφω το review του review μου...
EX MACHINA #40
Writer: Brian K. Vaughan
Penciller: Tony Harris
Inker:
Colorist:
…εδώ χρειάστηκα τη συμβολή του Comic Book DB, μιας και το τεύχος δεν ανέφερε inker και colorist…
Inker: Richard Friend
Colorist: Snazzy Inc.
WildStorm (DC Comics)
Ξεκινάμε, λοιπόν. Τη στιγμή που έγραφα αυτές τις γραμμές, βρισκόμουν στη δουλειά, κλέβοντας λίγο χρόνο για να γράψω αυτό το review, μιας και μου ήρθε έμπνευση (τρομάρα μου…). Είχα ανοιχτό το Windows Media Player στο PC μου και άκουγα το STRAYS των Jane’s Addiction. Κάπου σε εκείνο το σημείο, ξεκίνησα να γράφω τα παρακάτω:
Ομολογώ ότι, με το που άκουσα για την υπόθεση του #40, ήμουν λίγο επιφυλακτικός. Ωστόσο, μετά την ανάγνωσή του, αποφάσισα ότι το συγκεκριμένο τεύχος είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον έχουμε δει στη σειρά, εδώ και πολλά χρόνια! Ο Vaughan βάζει τον εαυτό του και τον Harris μέσα στο comic, ως τους εαυτούς τους, οι οποίοι περνάνε από casting για τη μεταφορά της ζωής του Δήμαρχου Hundred σε graphic novel.
Καθήκον του Vaughan (του αληθινού, όχι αυτού που βρίσκεται μέσα στο comic) είναι να αποδομήσει συγγραφικά τους δύο πρωταγωνιστές, και του Harris (του κανονικού πάλι) να κάνει το ίδιο πράγμα σχεδιαστικά. Και, να είστε σίγουροι, και οι δυο είναι αμείλικτοι, ειδικά απέναντι στους εαυτούς τους!
Συγχωρήστε με ένα λεπτάκι, στο σημείο αυτό, έσκασε το JUST BECAUSE και έκανα ένα διάλειμμα για να το ακούσω.
Επανήλθα 3:51 λεπτά αργότερα, με τα εξής: Ο τρόπος που ο Vaughan παρουσιάζει τον εαυτό του είναι πραγματικά αμείλικτος. Στο comic μοιάζει νευρωτικός (σαν τον Woody Allen, χωρίς, όμως, τις σεξουαλικές νευρώσεις), ντροπαλός και μονίμως αργοπορημένος (όπως λέει κι ο Harris σε ένα panel: “Writers. No respect for deadlines”).
Κάπου εδώ, έκατσα να θυμηθώ κι όλο το υπόλοιπο ripping on που έκανε ο Vaughan στον εαυτό του, αλλά δε χρειάζεται να τα αναφέρω όλα. Εκτός, ίσως, από το σημείο που αναφέρει ότι δε θα του άρεσε να δει τον εαυτό του στο comic του, γιατί δεν του αρέσει όλο αυτό το Grant Morrison “meta” thing…
Εδώ παρουσιάζω μια από τις καλύτερες σελίδες του #40.
Σε αυτό το σημείο, σταμάτησα για ένα τσιγάρο και ίσως να έχω χάσει από ‘δω και κάτω τον ειρμό μου. Άσε που ο αρχισυντάκτης μου με κοιτούσε περίεργα, γιατί με είδε να γράφω με όρεξη. Και με έχωσε να πάρω κάτι τηλέφωνα και να μάθω διάφορα πράγματα. Εδώ, λοιπόν, πάτησα save, με σκοπό να επανέλθω λίγο αργότερα…
…Πέρασε λίγη ώρα από τότε που το έκλεισα – χάζεψα από ‘δω, χάζεψα από ‘κει, μεταξύ μας δε δούλεψα και πολύ σήμερα… Άσε που είχα και πολλές αμφιβολίες για την ιδέα μου να γράψω το review μ’ αυτό τον τρόπο. Γιατί, ως γνωστόν, εγώ δεν είμαι Vaughan. Ούτε Y: THE LAST MAN έχω γράψει, ούτε το τέλος του LOST ξέρω. Που πάω, ο κακομοίρης;
Πίσω στο comic: Το σοβαρότερο σημείο της υπόθεσης είναι ο διάλογος μεταξύ Vaughan και Hundred. Ξεκινά από το γιατί ο Vaughan παραμένει στη Νέα Υόρκη, αφού η κοπέλα του (χμμμ… εδώ δεν είμαι σίγουρος αν το “κοπέλα” είναι αυτό που πραγματικά εννοεί – θα μπορούσε να είναι και η καριέρα του στην τηλεόραση) είναι στο Λος Άντζελες και ο συγγραφέας δηλώνει στον Hundred “because of you” (εξαιρετικό παράδειγμα τραγικής ειρωνείας) και καταλήγει στην οπτική του για την 11η Σεπτεμβρίου.
Εδώ ο Vaughan αποκαλύπτει στον Hundred γιατί δε γράφει 4 επεισόδια LOST την εβδομάδα...
Όλα τα λεφτά, όμως (μισό να το τονίσω περισσότερο), ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ είναι στην τελευταία σελίδα. Είχα αρκετό καιρό να γελάσω τόσο δυνατά με comic, πόσο μάλλον με το EX-MACHINA, το οποίο, ακόμη κι αν κάποτε ήταν αστείο (ή ενδιαφέρον), πλέον το έχει χάσει. Με εξαίρεση το #40, το οποίο βρήκα έξυπνο, ενδιαφέρον και, με λίγα λόγια, εξαιρετικό.
Τελειώνοντας το κείμενό μου, διχάστηκα για το αν έπρεπε να αποκαλύψω το τέλος. Αποφάσισα, όμως, να κρατήσω το review spoiler free. Αν βρείτε το τεύχος, πάρτε το για να μάθετε. Αξίζει.
Εδώ σας παρουσιάζω το μεγάλο climax του τεύχους. Ο Grant Morrison θα είναι υπερήφανος...
