Originality vs Authenticity

Διαβάζοντας το post του Dirk Deppey στο ¡Journalista! , προβληματίστηκα. Αποφάσισα όμως, αντί να προβληματίζομαι μόνος μου, να πάρω μια Frey και να σας βάλω κι εσάς συμμέτοχους σε μερικές σκέψεις που έκανα, περισσότερο γιατί με ενδιαφέρει και μια άλλη άποψη.

Ξεκινάει λοιπόν το post του o Deppey, κάνοντας quote τον σκηνοθέτη Jim Jarmusch, ο οποίος θίγει το θέμα της πρωτοτυπίας:

Nothing is original. Steal from anywhere that resonates with inspiration or fuels your imagination. Devour old films, new films, music, books, paintings, photographs, poems, dreams, random conversations, architecture, bridges, street signs, trees, clouds, bodies of water, light and shadows. Select only things to steal from that speak directly to your soul. If you do this, your work (and theft) will be authentic. Authenticity is invaluable; originality is nonexistent. And don’t bother concealing your thievery-celebrate it if you feel like it. In any case, always remember what Jean-Luc Godard said: “It’s not where you take things from-it’s where you take them to.”

Κάνοντας κλικ εδώ , θα διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Jarmusch, ο οποίος προτρέπει τους επίδοξους δημιουργούς να κλέψουν, να κλέψουν από οπουδήποτε και οτιδήποτε, ταινίες, βιβλία, ποιήματα, συζητήσεις, ό,τι να ‘ναι, αρκεί να μιλάει στην ψυχή τους. Έτσι, υποστηρίζει, ότι η κλοπή θα έχει αυθεντικότητα, ενώ μιλάει αφοριστικά για την πρωτοτυπία, την οποία χαρακτηρίζει ανύπαρκτη.Έχοντας γράψει αρκετά reviews, έχω αναφερθεί πολλές φορές στο θέμα της έλλειψης πρωτοτυπίας και μάλιστα αρνητικά, σε περιπτώσεις που αυτό για το οποίο γράφω, μου θυμίζει κάτι άλλο. Είναι λοιπόν εύλογο να προβληματίζομαι και να αναρωτιέμαι, μήπως τόσο καιρό αντιμετώπιζα άδικα αυτούς που «έκλεβαν» ή μήπως πραγματικά είχα πέσει σε περιπτώσεις «μουγκής κλοπής» (που δεν μίλαγε στην καρδιά κανενός). Επίσης θεωρώ εύλογο να αναρωτηθώ, για τα όρια που μπορεί να πάρει αυτή η κλοπή…

Αν πραγματικά το όνειρό μου ήταν να κάνω ένα comic για έναν φοιτητή, τον οποίο κατά τη διάρκεια ενός επιστημονικού πειράματος, δαγκώνει μια ακρίδα, με αποτέλεσμα να μεταμορφωθεί στον εκπληκτικό Hopper Man, πόσο καλή υλοποίηση θα μπορούσα να κάνω ώστε να μην με πάρει όλος ο κόσμος με τις ντομάτες; Η αγάπη μου για έναν καλλιτέχνη κατά πόσο δικαιολογεί το ότι το σχέδιό μου παραπέμπει ευθέως σε αυτόν και πώς μπορώ εγώ να πείσω τον οποιονδήποτε ότι δεν προσπαθώ απλά να τον αντιγράψω;

Το ζήτημα είναι λεπτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα. Από τη μια, ναι, συμφωνώ κι εγώ ότι πολλές φορές, περισσότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο διηγείσαι μια ιστορία, παρά η ίδια η ιστορία και για χάρη της ευρηματικότητας στην αφήγηση ή στην υλοποίηση, συγχωρούνται τυχόν δανεισμοί (ή κλοπές όπως λέει ο Jarmusch). Το να προτρέπεις όμως στους νέους δημιουργούς να ακολουθούν αυτή την τακτική άκριτα (ίσως όχι η πιο ακριβής λέξη), με μόνη προϋπόθεση να μιλάει στην καρδιά τους, δεν μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα μέτρια (ευγενική έκφραση) έργα; Δεν τους δίνεις μια δικαιολογία (στους εαυτούς τους, όχι στον κόσμο) για να κάνουν αυτό που νομίζουν ότι είναι καταπληκτικό σαν ιδέα, ενώ στην πραγματικότητα είναι «μία από τα ίδια»;

Θα με ενδιέφερε να ακούσω και τις δικές σας απόψεις στο θέμα, μέχρι που πιστεύετε ότι μπορεί να φτάσει ο δανεισμός, αν δίνοντας σε κάποιον την ελευθερία αυτή, τον προτρέπεις να είναι πιο ελαστικός με τον εαυτό του, σε ότι αφορά στην υλοποίηση ή όχι και αν τελικά είμαστε όλοι πολύ αυστηροί με αυτές τις περιπτώσεις.