HERCULES: THE THRACIAN WARS

HERCULES: THE THRACIAN WARS
Writer: Steve Moore
Artist: Admira Wijaya
Colors: Imaginary Friends Studio & Sixth Sense
Letters: Todd Klein
Radical Comics

To HERCULES: THE THRACIAN WARS, είναι ο ένας από τους δύο τίτλους (ο άλλος ήταν το CALIBER), με τους οποίους έκανε το ντεμπούτο της, το Μάιο του 2008, η Radical, μια εταιρεία με υψηλές, κατά τη γνώμη μου, αξιώσεις, η οποία κέρδισε και το βραβείο του καλύτερου νεο-εμφανιζόμενου εκδοτικού από την Diamond. Αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά (και δεδομένης της πρόσφατης αλλαγής οικονομική πολιτικής της diamond, μάλλον σημαίνει) ή και τίποτα, από μόνο του. Έχοντας αισίως διαβάσει τα 5 τεύχη του mini-series, (και κατόπιν σχετικού research) μπορώ να πω ότι η εταιρεία κακώς βρέθηκε τόσο μακριά από το ελληνικό ραντάρ (όταν βρήκα το πρώτο τεύχος, ήταν κάπου παραχωμένο σε ένα ράφι και το είδα κατά τύχη, ενώ δεν είχα ακούσει κανέναν να συζητάει για αυτό).

Η Radical Comics ακολουθεί την προσέγγιση των μικρών, αυτοτελών σειρών, οι οποίες αντικατοπτρίζουν το συγγραφικό όραμα του κάθε δημιουργού, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες στο κέντρο τους, ενώ το artwork (painted, σχεδόν σε όλους του τίτλους) αναλαμβάνουν δυνατά ονόματα του χώρου, ή ταχέως ανερχόμενοι δημιουργοί, όλα με τη στήριξη του Imaginary Friends Studio στη Σιγκαπούρη.

Πρέπει να πω ότι το comic το πήρα στην τύχη, όπως τόσα άλλα #1, αναζητώντας κάτι καινούργιο, αλλά έμεινα άναυδος από την ποιότητα του artwork, το οποίο, αν και painted, δεν είναι καθόλου στατικό. Μετά το πρώτο σοκ, λοιπόν, κάθισα και διάβασα προσεκτικά το τεύχος, δίνοντας προσοχή στη γλώσσα, στην απεικονιζόμενη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων, στις αλληλεπιδράσεις τους και στις γενικότερες αναφορές στην ελληνική μυθολογία. Πείστηκα να διαβάσω και την υπόλοιπη σειρά και όταν πια τη βρήκα, πολύ καιρό αργότερα, εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι η ποιότητα του artwork δεν μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Όσο για τα covers, δια χειρός Jim Steranko, Arthur Suydam, John Bolton και άλλων ακόμα, παρά τις διαφορετικές τους οπτικές πάνω στο θέμα, δεν παύουν να είναι εξαιρετικά (αν και ομολογώ ότι του Bolton δεν ήταν τόσο εντυπωσιακό).

Το φλέγον ζήτημα εδώ, όμως, είναι το σενάριο, το οποίο, για μένα, θα ήταν ο τελικός κριτής, λόγω και της σχέσης μου με τη μυθολογία. Το πρώτο που κατάλαβα, είναι ότι ο Steve Moore (2000 AD, TOM STRONG’S TERRIFIC TALES) επέλεξε να παίξει με το timeline των Ελλήνων ηρώων κατά μερικά χρόνια, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να τους βάλει όλους στον ίδιο μισθοφορικό στρατό. Αυτός περιλαμβάνει τον Ηρακλή, τον Ιόλαο, τον Μενέα, τον Αυτόλυκο, τον Μελέαγρο και την Αταλάντη, τον Αμφιάραο και τον Τυδέα. Σχεδόν όλοι τους προέρχονται από διαφορετικούς μυθολογικούς κύκλους, αλλά όλοι οι κύκλοι αυτοί έλαβαν χώρα σε κοντινά χρονικά διαστήματα: Το Κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου (Μελέαγρος, Αταλάντη, Αμφιάραος), Επτά Επί Θήβας (Τυδέας, Αμφιάραος – και μάλιστα, σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Μελέαγορς και ο Τυδέας ήταν ετεροθαλή αδέλφια, γιοι του Οινέα, αλλά αυτό δεν αναφέρεται και πιθανώς δεν ισχύει στο comic), Τα Άλογα του Λαομέδοντα (Ηρακλής) και σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα, ο Μενέας είναι φτιαγμένος από το μηδέν, και ειρωνικά, ο μόνος αισιόδοξος χαρακτήρας.

Σύμφωνα πάλι με τον Steve Moore, η δράση λαμβάνει χώρα 10-20 χρόνια μετά τους 12 Άθλους, εποχή δηλαδή που ο Ηρακλής θα είχε πεθάνει, λίγο πριν τον Τρωικό πόλεμο και τους Επτά Επί Θήβας και την τοποθετεί περί το 1200 π.Χ. Εδώ είναι ίσως και η μόνη σοβαρή απόκλιση από την ιστορία (και όχι τη μυθολογία), καθότι ο Σιτάλκης, βασιλιάς των Οδρυσσών της Θράκης, ο οποίος συνένωσε τις θρακικές φυλές, έζησε περί το 420 π.Χ. και πέθανε πριν βασιλέψει ο Κοτύς, εδώ βασιλιάς των Οδρυσσών, με τον Σιτάλκη στρατηγό του. Όλα αυτά, ωστόσο, είναι πταίσματα, αν λάβει κανείς υπόψη του τη λεπτομέρεια που εμφανίζεται στο σενάριο και που δείχνει ότι ο Moore μελέτησε προσεκτικά τους μύθους πριν κόψει και ράψει: ακόμη και η ιστορία του Θράκα Ρήσου, ο οποίος συμμάχησε με τους Τρώες, είναι ακριβής (κατά τη μυθολογία, πάντα). Περαιτέρω, ο Moore επιλέγει να μην παρουσιάσει τη μυθική περίοδο με τη χροιά παραμυθιού, αλλά ως μια σκοτεινή, βάρβαρη, αιματηρή περίοδο, οπότε οι Θεοί έχουν τους ανθρώπους ως φτηνή διασκέδαση και στόχο της εκάστοτε οργής τους. Οι ήρωες είναι μπουχτισμένοι, κουρασμένοι και πικρόχολοι, ενώ αρνούνται να πάψουν να πολεμούν, μέχρι η πνοή να αφήσει το σώμα τους.

Για όσους, δε, πιστεύουν ότι ο Αυτόλυκος ήταν αυτός ο ηλίθιος στον τηλεοπτικό ΗΡΑΚΛΗ (blorghhhblerff), σας πληροφορώ ότι μυθολογικά ήταν γιος του Ερμή και παππούς του Οδυσσέα. Η μόνη μου πραγματική ένσταση, είναι στο πώς ο Moore παρουσιάζει τον Τυδέα. Ο Τυδέας ήταν πράγματι ένας άγριος και πολεμοχαρής ήρωας, ο οποίος, όμως, δεν στερούταν ευγενικής ψυχής και καταγωγής. Εδώ παρουσιάζεται ως ένας τρελαμένος Berserker (αλά D&D και Warhammer – ναι, ρε Σάκκο!), που τρώει τα μυαλά των αντιπάλων του και είναι έκδηλα κανίβαλος. Αυτό το βρίσκω απαράδεκτο, καθότι ο Τυδέας, ένας από τους Επτά επί Θήβας, προστατευόμενος της Αθηνάς και προορισμένος να ανέλθει στον Όλυμπο, διέπραξε κανιβαλισμό μόνο πριν τον θάνατό του, στις πύλες της Θήβας, ρουφώντας το μυαλό του αντιπάλου του, Μελάνιππου, για να συνεχίσει να πολεμά. Η Αθηνά, τότε, του αρνήθηκε την αθανασία και την προσέφερε στον γιο του, Διομήδη, στον Τρωικό πόλεμο.

Επί συνόλου ήταν μια εξαιρετική σειρά, καλά δομημένη και άπταιστα σχεδιασμένη. Σύμφωνα με τον Moore, θα υπάρξει δεύτερη, με τις περιπέτειες των ηρώων στην Αίγυπτο, η οποία θα άπτεται ακόμη περισσότερο των ιστορικών δεδομένων (για την Αίγυπτο, πάντα). Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι, η σειρά, πέραν του ότι βγήκε σε TPB, είχε αρκετή επιτυχία, ώστε ο Peter Berg (HANCOCK, THE KINGDOM) πρόκειται να τη γυρίσει σε ταινία για τη Universal (προς το παρόν, αναμένεται για το 2011).

Εντωμεταξύ, η Radical Pictures έχει κλείσει συμφωνία για την κινηματογραφική παραγωγή του CALIBER, με τις εταιρείες του Johnny Depp (Infinitum Nihil) και του John Woo (Lion Rock).