COMIC BOOK COMICS #3

Writer: Fred Van Lente
Artist: Ran Dunlavey
Evil Twin Comics

Το τρίτο issue του CBC ήταν και αυτό με τη μεγαλύτερη καθυστέρηση, ωστόσο, θα σταματήσω να γκρινιάζω, γιατί, όπως είδα στο blog του Dunlavey, το #4 θα κυκλοφορήσει πολύ πιο σύντομα. Δεν πείθομαι 100%, βέβαια (artists = no respect for deadlines), αλλά διατηρώ την καλή μου πίστη.

Το #3, λοιπόν, ασχολείται αρχικά με μία από τις πιο επεισοδιακές περιόδους στην ιστορία των comics, εκείνη που όλοι οι συγγραφείς, οι σχεδιαστές και οι χάρτινοι ήρωες στο σύνολό τους, είχαν να αντιμετωπίσουν το Comics Code Authority. Όλα ξεκίνησαν από τον Dr. Fredric Wertham, έναν καταξιωμένο νευροβιολόγο/ψυχολόγο, ο οποίος “ανακάλυψε” πως πολλά από τα εγκλήματα των ανηλίκων είχαν σχέση με αυτές τις βίαιες φυλλάδες που διάβαζαν και τις ονόμαζαν comics. Ο ίδιος μετετράπη στον μεγαλύτερο πολέμιο του Μέσου, από τη γένεσή του μέχρι σήμερα, ειδικά με το magnum opus του, το βιβλίο SEDUCTION OF THE INNOCENT, το οποίο προειδοποιούσε τους γονείς για τους κινδύνους που διέτρεχαν τα παιδιά τους.

Ο άνθρωπος που αντέδρασε περισσότερο στις λασπολογίες του Wertham και τις προσπάθειές του για την ψήφιση νόμου, ο οποίος θα κατακεραύνωνε τα comics, ήταν ο Bill Gaines, εκδότης της E.C. και του TALES FROM THE CRYPT. Για να προλάβει τα χειρότερα, ο Gaines πρότεινε στους υπόλοιπους εκδότες τη δημιουργία του Comics Magazine Association Of America (C.M.A.A.), με σκοπό να αποκατασταθεί το όνομα του Μέσου. Ο συνεταιρισμός αυτός, όμως, ήταν που εξέδωσε τους κανόνες λογοκρισίας που χαντάκωσαν τον ίδιο τον Gaines και τις εκδόσεις του. Και όχι μόνο αυτόν – οι λογοκριτές που προσλήφθηκαν έδειχναν τέτοιο ζήλο, που “έκοβαν” σκηνές χωρίς λόγο, ακόμη κι όταν, κατά την κρίση τους, ο πολύς καπνός που έβγαινε από τα όπλα των ηρώων “έμοιαζε βίαιος”…

O Gaines, όμως, δε το έβαλε κάτω. Και χάρη στον Harvey Kurtzman, μετέτρεψε το comic MAD, στο MAD MAGAZINE, το οποίο, ως περιοδικό, δεν ανήκε στη δικαιοδοσία του Comics Code Authority. Το MAD συγκέντρωσε πολλούς από τους καταπιεσμένους cartoonists εκείνης της εποχής και η κυκλοφορία του αποζημίωσε την E.C. για τη χασούρα που είχε, λόγω της λογοκρισίας.

Η δεύτερη ιστορία του CBC #3 ονομάζεται “Pop” και επικεντρώνει στους pop artists που ασχολήθηκαν με τα comics, με μπροστάρη τον Roy Lichtenstein (φυσικά, ένα πέρασμα κάνει και ο Andy Warhol). Ο Lichtenstein χρησιμοποίησε panels από γνωστά ή μη comics της εποχής, για να τους προσθέσει χρώμα, νέα οπτική και, τελικά, να τους αλλάξει ύφος. Η τεχνοτροπία του αυτή βρήκε πολλούς μιμητές. Αποτέλεσμα (και όχι απαραίτητα θετικό) όλων αυτών, ήταν τα comics να ενσωματωθούν στην pop κουλτούρα και οι ήρωές τους να επεκταθούν και στις υπόλοιπες Τέχνες και Μέσα.

Όπως, για παράδειγμα, οι δύο superheroes της DC: ο Superman και ο Batman. Ο Man Of Steel πρωταγωνίστησε στο δικό του μιούζικαλ (χρόνια μπροστά από τον Spider-Man), ενώ ο Dark Avenger απέκτησε τη δική του τηλεοπτική σειρά, ενσαρκωμένος από κάποιον άγνωστο ηθοποιό, τον οποίο ο παραγωγός είχε δει σε ένα διαφημιστικό της Nestle. Πώς τον λέγανε να δεις… α, ναι! Adam West!

Η τηλεοπτική καριέρα του Batman δεν αποτελούσε αυτό που θα λέγαμε φόρο τιμής στον ήρωα των comics. Η pop αισθητική που κυριαρχούσε ήθελε τη σειρά να είναι κραυγαλέα κιτς και, σε αρκετές περιπτώσεις, κακόγουστη. Αυτό ακριβώς ήταν και το μυστικό της επιτυχίας της! Οι δημοσκοπήσεις της εποχής έδειχναν πως η σειρά αποτελούσε αντικείμενο λατρείας από τους πιτσιρικάδες κάτω των δεκαπέντε. Οι ίδιοι πιτσιρικάδες έχαναν το ενδιαφέρον τους μέχρι τα δεκαεννιά, ωστόσο, επέστρεφαν δριμύτεροι, μετά την ενηλικίωση, θεωρώντας τη σειρά ξεκαρδιστική!

Όπως αναφέρεται στο CBC #3, η pop art αγαπούσε πραγματικά τα comics, ωστόσο, επρόκειτο για το είδος της αγάπης που έχει ένα χωριό προς τον τρελό του και αυτή η αγάπη δεν μπορούσε να ωφελήσει. Για το λόγο αυτό, η επιβίωση του μέσου βρισκόταν στα χέρια των δημιουργών και αυτών που πραγματικά αγαπούσαν τα comics.

Και το καθήκον της επιβίωσης του αγαπημένου τους Μέσου ανέλαβαν οι ίδιοι οι αναγνώστες, μέσα από τους κόλπους των οποίων αναδύθηκαν νέα ταλέντα, όπως οι αδερφοί Crumb (ναι, ο Robert έχει αδελφό) και ο Julius Schwartz, οι οποίοι ξεκίνησαν από τα fanzines και κατέληξαν στις μέρες μας να θεωρούνται ιδιοφυΐες. Ο Schwartz, μάλιστα, βρέθηκε αργότερα στη DC και έγινε ο άνθρωπος που επανέφερε πολλούς από τους superheroes της στο προσκήνιο!

Εν τω μεταξύ, το δίδυμο Simon-Kirby χώρισε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια συνεργασίας, με τον τελευταίο να αναγκάζεται, μετά τα νομικά προβλήματα που προέκυψαν με τη DC, να ζητήσει δουλειά από τον άνθρωπο που σιχαινόταν περισσότερο στη ζωή του: τον Stan Lee!

Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι το τρίτο issue του COMIC BOOK COMICS δεν ήταν και το “δυνατότερο” της σειράς. Ωστόσο, δεν έχει να κάνει με τη γραφή ή το σχέδιο, αλλά με τις ίδιες τις ιστορίες, καθώς αν εξαιρέσεις την πρώτη για το Comics Code Authority, οι υπόλοιπες δε με ενθουσιάζουν ιστορικά. Θέλω να πω, ότι μια χαρά τα λένε οι Van Lente και Dunlavey –δεν έχουν χάσει στο παραμικρό το touch τους– απλά οι εν λόγω περίοδοι δε με αγγίζουν και τόσο (αν και μια μικρή αδυναμία στην pop art γενικότερα θα την ομολογήσω). Και πάλι, φυσικά, την παράσταση κλέβουν τα trivia γεγονότα.

Ως extras για το review αυτό μπορείτε να θεωρήσετε την προτροπή μου να επισκεφθείτε το site του Superdickery, το οποίο, όπως και ο Wertham, ψάχνει να βρει βιαίες και σεξουαλικές αναφορές εκεί που δεν υπάρχουν (or are there?). Απλά το κάνει με περισσότερο χαβαλέ και με αρρωστημένη ματιά. Δείτε εδώ και κρίνετε και μόνοι σας – priceless!

Στο ίδιο το CBC #3, επίσης, προτείνεται το site του David Barsalou, στο οποίο αναφέρονται τα έργα που έχει “δανειστεί” ο pop artist, Roy Lichtenstein.

Και, φυσικά, αφού αναφέρθηκε ο Batman και ο Adam West…

It takes a bat to boogie…

Batman ker-plooooshes Penguin’s ass…