KISS: PSYCHO CIRCUS

Writer: Brian Holguin
Pencillers: Angel Medina, Clayton Crain
Inkers: Kevin Conrad
Colorists: Brian Haberlin, Dan Kemp, Pat Duke, Andy Troy, Laura DePuy, Ian Hannin, Arsia Rozegar
Issues: 31
Original Run: 1997-2000
Image Comics

Υπάρχουν πολλοί λόγοι να εκτιμήσεις (ή να λατρέψεις) ένα μέτριο, ή έστω καλό, comic. Στην περίπτωση του KISS: PSYCHO CIRCUS, ο λόγος είναι τα υπόλοιπα comics, με τα οποία μπορείς να το συγκρίνεις. Αναφέρομαι σε άλλα KISS-related comics, όπως τα ψιλοκιτσάτα comics της εποχής που η μουσική τετράδα των Stanley, Simmons, Kriss και Frehley μεσουρανούσε, τις επανεκδόσεις του 1995 από τη Marvel, τη μέτρια σειρά της Dark Horse που ξεκίνησε το 2002 και, φυσικά, το τραγικό KISS 4K, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Platinum Studios. Όλα τα παραπάνω κάνουν το PSYCHO CIRCUS, μια μέτρια urban horror σειρά με αναφορές στο μεταφυσικό, να μοιάζει αριστούργημα!

Η σειρά ξεκίνησε να εκδίδεται τον Αύγουστο του 1997 και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 2002. Παράλληλα, κυκλοφόρησαν και τρία trades, τα οποία, όμως, δεν κάλυπταν τη σειρά στο σύνολό της. Ο τίτλος της είναι ίδιος με αυτόν του τελευταίου studio album του γκρουπ, το οποίο κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα, ωστόσο, δεν υπάρχει θεματική σχέση ανάμεσα στα δύο, πέρα από κάποιες αναφορές σε στίχους. Περισσότερη ήταν η σχέση ανάμεσα στο comic και το videogame που κυκλοφόρησε το 2000, με τίτλο PSYCHO CIRCUS: THE NIGHTMARE CHILD.

Το συγγραφικό ρόλο ανέλαβε ο Brian Holguin (ELECTRA/CYBLADE, MR MAJESTIC), o οποίος, ένα χρόνο αργότερα περίπου, ανέλαβε παράλληλα και τον τίτλο-ναυαρχίδα της Image, το SPAWN. Το ίδιο συνέβη και με τον αρχικό penciller της σειράς, Angel Medina, ωστόσο, αυτός εγκατέλειψε τη σειρά στο #18 και ανέλαβε το SPAWN, ενάμιση χρόνο αργότερα, αρχής γενομένης από το #100.

Η σειρά, όπως ανέφερα, διέθετε κυρίως στοιχεία urban horror, με μπόλικες μεταφυσικές δόσεις (την ίδια κατεύθυνση είχε πάρει εκείνο τον καιρό και το SPAWN – σύμπτωση;). Αναλυτικότερα, μιλούσε για τέσσερις αρχαίες θεότητες, τους Four-Who-Are-One, οι οποίες, με βάση τους ένα περιπλανώμενο τσίρκο, τιμωρούσαν ή αντάμειβαν τους θνητούς, που είχαν την ατυχία ή την τύχη να τους συναντήσουν. Αυτά! Κατά τη διάρκεια των 31 issues, η θεματολογία έμεινε λίγο-πολύ ίδια, καθώς οι εν λόγω θεότητες αντιμετώπισαν μόνο έναν villain, στο story arc “Destroyer”, το οποίο, με τέσσερα τεύχη, ήταν και το μεγαλύτερο της σειράς.

Από εκεί και πέρα, πέντε-έξι issues με διάφορες χαμένες ψυχές που περνούσαν από το τσίρκο και τους συναντούσαν, άλλα τόσα με κάποιον που έκανε κάποιο παζάρι (στα πρότυπα του Φάουστ) και καμιά δεκαριά με διάφορους εγκληματίες και παλιοχαρακτήρες που έρχονταν αντιμέτωποι με την οργή και την τιμωρία των τεσσάρων θεών, συνοψίζουν όλη την υπόθεση. Βάλε μέσα και δυο-τρία τευχάκια με την καταγωγή και το τέλος του τίτλου (το οποίο και πάλι πραγματευόταν τους εσωτερικούς δαίμονες των ανθρώπων) και έτοιμη η τριαντάρα!

Το τέλος της σειράς, επίσης, έμοιαζε περισσότερο με μια ακόμη ιστορία, παρά το κλείσιμο ενός ongoing comic. Μπορεί το τελευταίο panel του να έδινε κάποιο ηθικό δίδαγμα και να ήταν το πιο “KISS-related” της σειράς, με αναφορές στη μουσική του γκρουπ, ωστόσο, το τέλος (με τη στενή έννοια του όρου) δεν ήρθε ποτέ για το PSYCHO CIRCUS, παρά μόνο συμβολικά, αφού σήμανε και τη “λύτρωση” του πρωταγωνιστή του πρώτου storyline.

Όσον αφορά στη γραφή, παρά τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς, αυτή ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Το βασικό μέσο εξιστόρησης δεν ήταν τόσο ο διάλογος, όσο η αφήγηση και οι εσωτερικοί μονόλογοι των χαρακτήρων. Βέβαια, κάποιος σοφός είχε πει πως η αφήγηση είναι ο τρόπος εξιστόρησης των ανίκανων (νομίζω, όμως, ότι ισχύει μόνο στο σινεμά), ωστόσο, στο συγκεκριμένο comic, κάνει καλά τη δουλειά της. Ειδικά, στα τρία τελευταία issues (το story arc με τίτλο “Shadow Of The Moon”), οι μονόλογοι του πρωταγωνιστή ήταν απολαυστικότατοι.

Και μιας και μιλάμε για τους πρωταγωνιστές (δηλαδή τους θνητούς που πρωταγωνιστούν σε κάθε τεύχος), αυτοί έγιναν πολύ πιο όμορφοι, όταν ξέφυγαν από τα χέρια του Angel Medina! Μη με παρεξηγείτε… Υπάρχουν στιγμές που το σχέδιό του Medina (όχι μόνο στο PSYCHO CIRCUS) με έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό, όχι όμως, όταν απεικονίζει καθημερινούς ανθρώπους. Προτιμώ τις απόκοσμες δημιουργίες του (στη συγκεκριμένη περίπτωση, τους Four-Who-Are-One και τα κάθε είδους δαιμόνια) και ψειρίζω συνεχώς κάθε panel του, όταν αυτό απεικονίζει τέτοιες.

Και στη συγκεκριμένη σειρά, μοιάζει να δουλεύει για μένα! Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι, κάθε φορά που απεικονίζονται οι KISS, το panel είναι είτε ολοσέλιδο είτε δισέλιδο. Τα τεράστια panels, τα οποία συνεχίζουν ακάθεκτα και στο run του αντικαταστάτη του Medina, Clayton Crain, δίνουν, επίσης, στο δημιουργό την ευκαιρία για δεκάδες μικρότερα και ασύμμετρα panels μέσα στο μεγάλο και την ολοκληρωτική σχεδόν απουσία του gutter. Αυτό έμοιαζε να είναι ο κανόνας στα πρώτα issues, ωστόσο, αργότερα, ο Crain άφηνε τα panels να αναπνέουν περισσότερο.

Η συμβολή του Crain, βέβαια, ήταν εξίσου σημαντική με αυτή του Medina. Όταν ανέλαβε τον τίτλο, οι πρωταγωνιστές έγιναν (λίγο) πιο όμορφοι και ανατομικά πιο φιλικοί στο μάτι και οι δαίμονες, θεοί κ.τλ. παρέμειναν εξίσου εντυπωσιακοί, σκοτεινοί και… άσχημοι. Η μετάβαση, πάντως, από τον ένα στον άλλο, έγινε σχεδόν ασυναίσθητα, λες και οι υπεύθυνοι της Image έψαξαν να βρουν τον άνθρωπο που θυμίζει περισσότερο τον Medina.

Πρόκειται, λοιπόν, αντικειμενικά μιλώντας, για μια αξιόλογη, αλλά όχι απαραίτητη σειρά, η οποία, όμως, συγκριτικά με άλλα KISS-related comics, σπέρνει! Είναι θέμα συγκρίσεων, όπως είπα παραπάνω. Το χαρακτηριστικό που τη χαντάκωσε εμπορικά, όμως, ήταν ότι, την ίδια εποχή, κυκλοφορούσε ένα πολύ πιο δημοφιλές comic που είχε τον penciller που ξεκίνησε από αυτό, τον ίδιο writer και τον προσφάτως υιοθετημένο ίδιο urban horror χαρακτήρα (και διέθετε και μεγαλύτερη ποικιλία στα covers – χαχα!): το SPAWN. Και το PSYCHO CIRCUS κατέληξε να διαβάζεται κυρίως από τα μέλη του KISS Army…

…τα οποία καθόλου δεν εκτίμησαν το ομότιτλο τραγούδι του PSYCHO CIRCUS. Κακώς – εμένα μου άρεσε και το θεωρώ πολύ αδικημένο.