BLADE: The TV Series

Writers: David S. Goyer, Marv Wolfman, Geoff Johns, Daniel Truly, Barbara Nance, Adam Targum.

Directors: Alex Chapple, Felix Enrique Alcala, Michael Robinson.

Starring: Kirk “Sticky” Jones, Nelson Lee, Jill Wagner, Jessica Gower, Neil Jackson et al.

Seasons: 1

Episodes: 12

Έχετε ακουστά την έκφραση “extreme prejudice”; Γενικά, χρησιμοποιείται στη αμερικανική αστυνομική ορολογία για να υποδηλώσει κάτι στις γραμμές του “είναι οι κακοί, μη διστάσετε ιδιαίτερα”. Κυριολεκτικά βεβαίως, σημαίνει “ακραία προκατάληψη” και με αυτήν ακριβώς έκατσα να δω το πιλοτικό επεισόδιο του τηλεοπτικού BLADE, αφού έμαθα στο Comicdom Con ότι στο σενάριο είχε ανακατευτεί και ο δημιουργός του χαρακτήρα, Marv Wolfman. Για την ακρίβεια, η κινηματογραφική τριλογία του BLADE μου είχε κάνει τόσο κακή εντύπωση (το BLADE: TRINITY δεν πήγα καν να το δω και θεωρώ ότι τα μόνα αξιοπρεπή στοιχεία στις ταινίες ήταν ο Whistler και ο Deacon Frost), ώστε περίμενα τα χειρότερα, παρά την ανάμειξη του σεναριογράφου στη σειρά. Μπορώ να δηλώσω ότι έμεινα ευχάριστα έκπληκτος.

Γενικά, μετά το DRACULA του Francis Ford Coppola και ορισμένες ερμηνείες στα INTERVIEW WITH A VAMPIRE και QUEEN OF THE DAMNED, ο βαμπιρικός μύθος έχει υποφέρει από ανίκανους ή τετριμμένους συγγραφείς και από ακόμα πιο ανίκανους σεναριογράφους σειρών και ταινιών (ναι, σιχαίνομαι το BUFFY THE VAMPIRE SLAYER, ναι γενικά οι Anne Rice και Laurell K. Hamilton γράφουν βαμπιρικά βίπερ νόρα στη συντριπτική πλειοψηφία και το TWILIGHT, με εξαίρεση μεμονωμένα στιγμιότυπα, είναι ανέκδοτο – “δε βγαίνουμε στον ήλιο γιατί λάμπουμε σαν Swarovski”. Δεν πιάνω καν τη σειρά των UNDERWORLD).

Ένα βασικό στοιχείο που ξεχνούν οι διάφοροι θιασώτες και δημιουργοί αυτών των βιβλίων, έργων και σειρών, είναι ότι οι βρικόλακες είναι τέρατα στο πιο βασικό, ζωώδες επίπεδο και ένα από τα θεμελιακά προβλήματα της κατάρας τους, το γεγονός ότι είναι κλινικά νεκροί. Ναι, προφανώς και μπορούν (καταπνίγοντας τα κτηνώδη τους ένστικτα) να φερθούν πολιτισμένα, να είναι επιφανείς σε διάφορες κοινωνίες και να ακολουθούν το μοτίβο της “δύναμης πίσω από τον θρόνο” ή του δημοσίου προσώπου και ευεργέτη. Ναι, μπορούν, χρησιμοποιώντας το αίμα τους, να οξύνουν τις αισθήσεις και τις εμπειρίες τους σε επίπεδα αδιανόητα για τους ανθρώπους, αλλά αυτό απαιτεί προσπάθεια. Στο τέλος της μέρας (ή νύχτας, αν προτιμάτε), τα βαμπίρ δεν είναι κατ’ ουσία ούτε γκόμενες με πέτσινα, ούτε θηλυπρεπείς ροκ σταρ, ούτε emo / goth μοιραίοι έφηβοι που συχνάζουν σε μαγαζιά με industrial και trance μουσική. Όλα αυτά είναι απλώς προσχήματα για να μην δίνουν στόχο, για να έχουν πρόσβαση σε αίμα, για να συντηρούν μια φρικιαστική ύπαρξη, την οποία δεν μπορούν όμως και να εγκαταλείψουν.

Κατά τη γνώμη μου, το τηλεοπτικό BLADE συνδυάζει όλα αυτά τα στοιχεία, διατηρώντας τη βάση που έθεσε οι Bram Stoker, John Polidori (THE VAMPYRE – 1819), J. Sheridan Le Fanu (CARMILLA – 1872), Mary Elizabeth Braddon (GOOD LADY DUCAYNE – 1896), Clark Ashton Smith (A RENDEZVOUS IN AVEROIGNE – 1931), Fritz Leiber (THE GIRL WITH THE HUNGRY EYES – 1949) και πάρα πολλοί ακόμα συγγραφείς, οι οποίοι ασχολήθηκαν με τη βαμπιρική κατάσταση, κρατώντας και τη μοντέρνα προοπτική που έδωσε ο Blade των comics, τόσο στο TOMB OF DRACULA, όσο και στα MIDNIGHT SONS.

Έτσι που γράφω, θα θεωρούσε κανείς ότι αυτή ήταν απόλυτη τηλεοπτική σειρά όλων των εποχών – όχι, δε λέω κάτι τέτοιο, αλλά προσπαθώ να δώσω έμφαση στο πόσο καλύτερη είναι στο να παρουσιάσει μια σοβαρή, μοντέρνα εκδοχή του βαμπιρικού μύθου, δίχως να υποπέφτει σε γελοιότητες. Σαφώς υπάρχουν εμφανείς τρύπες στο σενάριο κάποιων επεισοδίων και σαφώς προκύπτουν μερικές αντιφάσεις αναφορικά με, π.χ. το πόσα μπορεί να αντέξει ένας βρικόλακας πριν καταστραφεί, ή το τι έχουν μάθει στην πορεία ορισμένοι χαρακτήρες. Πιθανώς ένα από τα μεγαλύτερα ατού της σειράς είναι οι ηθοποιοί της, ως επί το πλείστον άγνωστοι, οι οποίοι όμως μπαίνουν όσο είναι δυνατόν στο πετσί του ρόλου. Κατά τη γνώμη μου, ο Kirk Jones που παίζει τον Blade, θα μπορούσε να δώσει στον Wesley Snipes να φάει τα ασημένια παλούκια του και η Jill Wagner είναι η πιο πειστική απεικόνιση “φρέσκου” βρικόλακα, που θέλει να διατηρήσει την ανθρωπιά της από τη μία, αλλά νοιώθει πολύ έντονα το δέλεαρ της άνομης και απέθαντης ελευθερίας της, από την άλλη.

Βγήκε μόνο μία σεζόν, 12 επεισοδίων, την οποία όμως σας συνιστώ ανεπιφύλακτα.