…and Back and Forth, and Back and Forth…
Γνώρισα τα comics στo δεύτερο μισό των ’80s, όταν η DC έκανε την -τότε γενναία- κίνηση, να λύσει τον γόρδιο δεσμό των πολλαπλών συμπάντων της, με το Crisis On Infinite Earths. Τίτλοι όπως SUPERMAN και WONDER WOMAN (μεταξύ άλλων), δόθηκαν αντίστοιχα στους δημιουργούς-superstars της εποχής, John Byrne και George Perez. Προφανείς στόχοι αυτής της κίνησης ήταν η τόνωση των πωλήσεων, αλλά και το να κεντρίσουν εκ νέου το ενδιαφέρον αναγνωστών που είχαν γυρίσει χρόνια πριν την πλάτη τους στους ήρωες και τις ιστορίες του DC Universe.
Τότε το renumbering ήταν η προφανής επιλογή για ορισμένους τίτλους. Κάποιοι ήρωες εμφανίζονταν ξανά για πρώτη φορά, κι αυτό ήταν μια ιστορική πρωτιά για την αναγέννηση του αρχετυπικού υπερηρωικού universe… Αν όχι όλη η Ιστορία, τουλάχιστον ένα μέρος της ξαναγραφόταν…
Βρισκόμασταν ήδη στα ’90s, όταν η Marvel μιμήθηκε το παράδειγμα του “αντιπάλου” (σε σαφώς μικρότερη κλίμακα) παραχωρώντας δημιουργικά τέσσερις “σημαιοφόρους” τίτλους της, σε δύο αντίστοιχους δημιουργούς-superstars της εποχής: Ο Jim Lee ανέλαβε τις σειρές FANTASTIC FOUR και IRON MAN, ενώ ο Rob Liefeld τις σειρές THE AVENGERS και CAPTAIN AMERICA. Μόνο που στην περίπτωση αυτή δεν επρόκειτο για νέο κεφάλαιο στο continuity, αλλά για μία παρένθεση με προκαθορισμένο τέλος. Έτσι η αρίθμηση των τίτλων ξεκίνησε ξανά από το #1 για να τελειώσει με το #12.
Όταν οι σειρές -άρα και το party- τέλειωσαν και επιστρέψαμε στο κυρίως Marvel Universe, η αρίθμηση δεν μπορούσε παρά να ξεκινήσει (ξανά) από την αρχή. Έτσι οι τέσσερις προαναφερθέντες τίτλοι, κατάφεραν μέσα σε κάτι λιγότερο από 20 μήνες, να έχουν μηδενίσει το κοντέρ 2 φορές, φτάνοντας από το Vol.1 στο Vol.3!
Λίγο πριν ο τίτλος THE AVENGERS ολοκληρωθεί κάποια χρόνια μετά, για να δώσει τη θέση του στη σειρά New Avengers, η αρίθμηση έκανε από τον ένα μήνα στον άλλον, ένα απίστευτο άλμα από το #48 στο… #500 (!) για να λήξει με το #503. Έτσι για το στρογγυλό των αριθμών… και την τιμή των όπλων, μια και δεν είναι να υιοθετήσουν μανιέρα εκεί στο House of Ideas, θα πρέπει να την εξαντλήσουν.
Παράλληλα, όταν εκεί (ή στη DC, που ώρες ώρες είναι ακόμη πιο κωμική, αντιγράφοντας τον… αντιγραφέα της) αρχίζουν ξανά την αρίθμηση ενός τίτλου, ουσιαστικά καλούν το κοινό να αγοράσει να αγοράσει ένα #1 εκεί που με πολύ μεγάλη δυσκολία θα αγόραζε ένα #68. Το selling point τους είναι απλό: Μία νέα φρέσκια οπτική πάνω στον ήρωα, τον στόχο του ή τον κόσμο του, μια νέα στολή, ένα νέο γκομενικό ενδιαφέρον… ένα νέο creative team; Συχνά ναι. Άντε κι ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού στον συλλέκτη, ότι αυτό το comic είναι μια άριστη οικονομική επένδυση για το μέλλον. Νούμερο ένα, γαρ!
Είμαστε εμείς, οι ίδιοι αναγνώστες στους οποίους θα απευθυνθεί ξανά η ίδια εταιρία, όταν ξαφνικά θα πρέπει να θυμηθούμε όλοι το ένδοξο παρελθόν του ήρωα (η υπενθύμιση αυτή έρχεται συνήθως μετά από ένα απογοητευτικό παρόν). Και τότε είναι που αρχίζουν τα μαγειρέματα… εκεί που πριν δύο ή τρία χρονάκια, αγόραζες ένα #1 διψασμένος για το καινούριο, σήμερα οφείλεις με την ίδια ένταση να συμμετάσχεις στο buzz, του σεβασμού απέναντι στην Ιστορία του χαρακτήρα και των εξακοσίων τευχών του… συνολικά. Προσθέτουμε τα volumes, κάνουμε κανα δυο στρογγυλέματα και να’ σου το event. Ευκαιρία για γιορτή; Marketing; Ή απλώς ξέρουν ότι κατά βάση απευθύνονται σε ενθουσιώδη φανμπόγια, και βαράνε κέντρο, εκεί που ξέρουν ότι ψαρώνουμε;
Τι θα ήθελα; Όταν πρόκειται για ένα επετειακό τεύχος, να διαφημίζεται ως τέτοιο, παράλληλα όμως στο εξώφυλλό του να υπάρχει και με μικρότερα γράμματα η τωρινή αρίθμηση (πχ. #600 και #34). Και το επόμενο τεύχος να είναι απλά το #35, όχι το #35 και ταυτόχρονα το #601. Ή όχι μόνο #601. Να μην πονοκεφαλιάζει κι ο έρμος ο αναγνώστης. Να νιώθει ότι κάποιος τον υπολογίζει στοιχειωδώς για τα φράγκα που σκάει. Δεν λέω, να γιορτάζουμε γιορτές και γενέθλια, να αναζητούμε αφορμές για να κάνουμε πάρτυ, αλλά να βλέπουμε και λίγο το ρημάδι τον τίτλο… Τους χαρακτήρες που καίγονται σαν τα μυγάκια στο μπλε φως, κάργα καλοκαίρι…
Γιατί με όλες αυτές τις τυμπανοκρουσίες, αυτά τα ασταμάτητα back and forth, and back and forth, με τις νέες κατευθύνσεις, τα νέα ξεκινήματα, και ξανά νέα ξεκινήματα, και δώσ’ του πάλι απ’ την αρχή, συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν σε ενδιαφέρει το παρόν και οι ιστορίες του ήρωα, γιατί δεν υπάρχει παρόν, όταν όλα είναι λίγο πριν ή λίγο μετά από μια αρχή ή ένα τέλος ή μια επέτειο.
Αφορμή για όλα αυτά, ίσως να είναι το Captain America #600. Αλλά και το Hulk #600. Ή ακόμα και η περίπτωση συνένωσης δύο τίτλων με το Superman Vol.2 να σταματάει στο #226, και με το ADVENTURES OF SUPERMAN, να γίνεται SUPERMAN και η αρίθμηση να ξεκινάει από το -δεν το λες αιτία για πάρτυ, αλλά μια μαζοξούλα την κάνουμε- #650. Ή το EXILES, που πήγε ο Claremont και το μετονόμασαν σε NEW EXILES, και όταν έφυγε ο Claremont η σειρά ξεκίνησε την αρίθμησή της ξανά από την αρχή, μέσα σε δύο χρόνια or something. Και τόσες άλλες περιπτώσεις που έκαναν μεγαλύτερη ή μικρότερη εντύπωση στον καθένα μας, ανάλογα με τα πράγματα που διαβάζουμε…
Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε ότι από όλη αυτή την αθροιστική αυθαιρεσία, έχουν μέχρι στιγμής γλυτώσει οι ιστορικοί τίτλοι ACTION COMICS, DETECTIVE COMICS, BATMAN και THE UNCANNY X-MEN. Και ας μη γελιόμαστε, αυτοί διασώθηκαν μέχρι τώρα, κυρίως λόγω σταθερά υψηλών πωλήσεων…
Τελικά γιατί έγραψα αυτό το άρθρο; Μάλλον για να καταγράψω το αστείο του πράγματος και να υπενθυμίσω σε άλλους σαν κι εμένα, ότι όσο αγοράζουμε, είμαστε μέρος αυτού του συστήματος. Εμείς το αναπαράγουμε και καλό είναι να το ξέρουμε αυτό. Ενδεχομένως πάλι να απαιτώ πλέον έναν μεγαλύτερο σεβασμό, από εταιρίες στις οποίες τα ακουμπάω ανελλιπώς -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- τα τελευταία 25 χρόνια. Γιατί πιστεύω ότι αν όλα από την πλευρά τους είναι marketing, τότε όλα από την πλευρά μας πρέπει να είναι φράγκα. Φράγκα που τους δίνουμε συχνά, και -συχνά- χωρίς να το πολυσκεφτούμε.
