Δυο Ολόφρεσκα #1

BATMAN AND ROBIN #1
Writer: Grant Morrison
Artist: Frank Quitely
DC Comics

To creative team του ALL STAR SUPERMAN επιστρέφει, σε ένα τίτλο που  φέρει το όνομα του έτερου iconic χαρακτήρα της DC, ο οποίος όμως δεν πρωταγωνιστεί, αφού είναι χαμένος στα βάθη του χρόνου. O Bruce Wayne παραμένει για λίγο καιρό ακόμα εκτός πλάνου, οπότε το κενό το αναπληρώνουν οι Dick Grayson και Damien, διατηρώντας τη σπηλιά ζεστή, κάνοντας τα service στο Batmobile και, παράλληλα, φροντίζοντας για τη διατήρηση της θέσης εργασίας του Alfred.

Εκμεταλλευόμενοι, λοιπόν, την παροδικότητα των γεγονότων αυτών, οι Morrison και Quitely παραδίδουν ένα bat-comic λίγο διαφορετικό. Φανταχτερά πολύχρωμο, με ταχύτατο ρυθμό και με την πρόθεση να αγνοηθούν τα τετριμμένα μονοπάτια που οδηγούν σε ένα grim’n’gritty ύφος, οι δυό τους δημιουργούν ένα σύγχρονο pop comic. Το σενάριο του Morrison είναι πιο εστιασμένο απ’ όσα είχε δώσει στο πρόσφατο του run στο BATMAN, ενώ ο Quitely, παρά τις όποιες αδυναμίες του ως σχεδιαστής, ξέρει να στήνει εντυπωσιακές, δυναμικές σελίδες.

Έχει να προσφέρει κάτι καινούριο ο τίτλος; Σαφέστατα και όχι, αλλά αν συνεχίσει όπως ξεκίνησε, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρχουν αναγνώστες που θα τον θυμούνται ως μια ευχάριστη παρένθεση στην ιστορία του νυχτεριδάκια.

X-MEN FOREVER #1
Writer: Chris Claremont
Artist: Tom Grummet
Marvel Comics

Το συγκεκριμένο comic απευθύνεται (κυρίως) σε μια ιδιόμορφη κάστα αναγνωστών: αυτών που, πριν από 17 περίπου χρόνια, ένιωσαν κάτι να σπάει μέσα τους, όταν διαπίστωσαν ότι το όνομα του Claremont απουσίαζε από το κουτάκι με τα credits του X-MEN #4. Επίσης, όπως διαπίστωσα και μόνος μου, μπορεί να το εκτιμήσουν όσοι αρέσκονται σε super-hero comics παλαιάς κοπής. Τότε που κάθε τεύχος μπορούσε να σταθεί και αυτόνομο, να ¨προσκαλέσει¨ τον νέο αναγνώστη, προσφέροντας του μια ολοκληρωμένη ιστορία, ασχέτως αν στη πραγματικότητα ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου storyline.

Ως παλιό x-fan, αυτό που με γοητεύει περισσότερο από οτιδήποτε στο X-MEN FOREVER είναι η απελευθέρωση από το σχεδόν δυο δεκαετιών continuity, δημιουργώντας ένα ιδιόμορφο ¨what if…¨ που έχει ως βάση όχι το plot, αλλά τον συγγραφέα. Δίνεται στον Claremont η ευκαιρία να πιάσει το έργο της ζωής του από εκεί που το άφησε, πριν οι τριβές με τον Bob Harras τον οδηγήσουν έξω από το franchise που γιγαντώθηκε, όσο αυτός ήταν στο τιμόνι.

Θεωρητικά, ο Claremont έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει την angst-ridden παρέα των μεταλλαγμένων σε αχαρτογράφητες περιοχές. Μπορεί να χειριστεί τους χαρακτήρες όπως του καπνίσει, εφόσον δεν πρόκειται να υπάρξουν επιπτώσεις πουθενά αλλού, να εισάγει νέες ιδέες, κοινώς να δημιουργήσει ελεύθερα – όσο αυτό είναι δυνατόν σε ένα mainstream comic. Η μόνη απορία που έχω, είναι το κατά πόσο η κατεύθυνση που θα ακολουθηθεί, θα είναι η ίδια με εκείνη που είχε στο μυαλό του τότε. Λογικά, κάποιες από τις ιδέες που είχε για την εξέλιξη της ομάδας, πιθανόν να τις έχει χρησιμοποιήσει ήδη σε κάποιο από τα πολλά περάσματα του από το x-office την τελευταία δεκαετία.

H γραφή του Claremont διατηρεί τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα – είναι αρκετά μεγάλος σε ηλικία για να εκμοντερνιστεί – με τους χαρακτήρες να έχουν συγκεκριμένα speech patterns και τα subplots να ανοίγονται δεξιά και αριστερά, σε ένα τεύχος με δυναμικό ξεκίνημα που θέτει τις βάσεις. Στο πλευρό του έχει τον Tom Grummet, έναν αξιοπρεπέστατο super-hero, o οποίος σύντομα θα δώσει τη θέση του στον Paul Smith – δηλαδή, πάμε από το καλό στο καλύτερο.

Κάποιοι από τους νεότερους αναγνώστες μάλλον θα παραμείνουν ασυγκίνητοι από το X-MEN FOREVER, βρίσκοντας το λίγο παρωχημένο για τα γούστα τους. Ξέρετε κάτι; Ναι, είναι 100% παρωχημένο.

Επίσης είναι και μια ετεροχρονισμένη, έστω και μικρή, απόδοση δικαιοσύνης, τουλάχιστον στα μάτια αυτού του fan που, αυτή τη στιγμή, ακούει το συναίσθημα, αγνοώντας τη λογική!