ADVENTURE COMICS #1

Writer: Geoff Johns
Artist: Francis Manapul
Colorist: Brian Buccellato
Letterer: Steve Wands
Editor: Elisabeth V. Gehrlein
DC Comics

Δεν είμαι χαρούμενος…

Το ADVENTURE COMICS #1 σηματοδοτεί την επιστροφή ενός από τους πλέον ιστορικούς τίτλους της DC Comics, το αρχικό run του οποίου διήρκησε 48 χρόνια, περιείχε 500+ τεύχη και στις σελίδες του έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση o Superboy και τα μέλη της Legion Of Super Heroes.

Σήμερα, 74 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους της σειράς NEW COMICS (η οποία, λίγα χρόνια αργότερα, θα μετονομαζόταν σε ADVENTURE COMICS), η DC επαναφέρει τον τίτλο (με αρκετά ισχυρό promotional push) και μαζί του επαναφέρει τον Superboy και τα μέλη της Legion Of Super Heroes. Μόνο που ούτε ο πρώτος, ούτε οι δεύτεροι έχουν καμία σχέση με αυτά που έχει στο κεφάλι του οποιοσδήποτε διαβάζει comics για περισσότερα από 10 χρόνια…

Δεν είμαι χαρούμενος…

Αρχικά, να ξεκαθαρίσω κάτι. Το συγκεκριμένο πρώτο τεύχος με ενδιέφερε ως αναγνώστη αποκλειστικά και μόνο λόγω της παρουσίας των Legionnaires (των οποίων είμαι πιστός fan εδώ και πάρα πολλά χρόνια) και πιστεύω πως αυτό ισχύει για περισσότερους από τους μισούς αναγνώστες (παρ’ όλο που η  Legion είναι back up, ή “second feature”, όπως μας πληροφορεί το εξώφυλλο). Με τον Superboy/Conner/Kon-El δεν είχα ποτέ καμιά ιδιαίτερη “σχέση στοργής”. Δημιουργήθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία άρχιζα να ψιλοβαριέμαι τα υπερηρωικά comics και “ανδρώθηκε” σε μια περίοδο κατά την οποία τα ψιλοσιχάθηκα. Κατά μία έννοια, συμβολίζει την πτώση των υπερηρώων, στα μάτια μου. Βρίσκω την τρέχουσα “στολή” του επιεικώς γελοία, την παρουσία του στους Teen Titans επιεικώς φορτική, το origin του επιεικώς βαρετό και την προσπάθεια που γίνεται να τον μετατρέψουν σε Μεσσία του DC Universe, επιεικώς βλακώδη (in a Geoff Johns-y sort of way). Αν δεν ήταν οι Legionnaires, δεν θα αγόραζα comic με πρωταγωνιστή τον Kon-El ακόμη και αν κυκλοφορούσε polybagged μαζί με 50δόλαρα!

Διαβάζοντας, μάλιστα, την ιστορία στο παρόν τεύχος, ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο η άποψη μου. Χαζό, γλυκουλιάρικο σενάριο που προσπαθεί να “παντρέψει” τον Kon-El με τα παιδικο-εφηβικά χρόνια του Clark Kent, μας παρουσιάζει ένα νέο potential love interest για τον χαρακτήρα (gotta have one of those!), περιέχει την “προβλεπόμενη” father-son (ή big brother-little brother) κουβέντα μεταξύ Superman και Superboy και ασφαλώς κλείνει με ένα double page spread (το οποίο, στο δικό μου αντίτυπο τουλάχιστον, είναι και άσχημα τυπωμένο), που περισσότερο μπερδεύει παρά εξηγεί τα πράγματα.

Επίσης, δεν περίμενα πως θα το έλεγα ποτέ για ένα DC Comic, αλλά… Holy motherfuckin’ retcons! Ο Superman υπήρξε Superboy όταν ήταν παιδί; Ο Lex Luthor γνώριζε τον Superman από τα παιδικά του χρόνια; Πόσο έξω από τα τεκταινόμενα του DCU είμαι;;; Όλα αλλάζουν/ακυρώνονται και όμως η καημένη η Barbara Gordon παραμένει ακόμη σε καροτσάκι, παρ’ όλο που το KILLING JOKE θα έπρεπε να θεωρείται λιγότερο “in continuity” απ’ ότι -ξέρω ‘γω- τα SUPERMAN του John Byrne!

Anyway, ο Superboy είναι ένας βλάκας και η lead ιστορία του τεύχους είναι για τα πανηγύρια. Ο λόγος, όμως, που αγόρασα το ADVENTURE COMICS #1 είναι οι Legionnaires και όχι ο RetKon-El. Τί συμβαίνει, λοιπόν, με τους αγαπημένους μου ήρωες;

Ας πούμε απλά πως… δεν είμαι χαρούμενος!

Στο limited series FINAL CRISIS: LEGION OF 3 WORLDS οι αναγνώστες ήρθαν αντιμέτωποι με τρεις διαφορετικές Legions Of Super Heroes (Duh! Read the title, fanboy!), οι οποίες προέρχονται από διάφορα χρονικά σημεία της εκδοτικής και retconικής ιστορίας του DC Universe: Η πιο πρόσφατη “rebel Legion” από το run του Mark Waid (το οποίο για λίγα τεύχη τίμησε με την παρουσία του και ο Jim Shooter), η post-Zero Hour Legion (η οποία ξεκίνησε κυριολεκτικά από το μηδέν το 1994, για να πεθάνει άδοξα πριν από πέντε χρόνια, αφού πρώτα ξαναπάτησε όλα τα ιερά χώματα της ιστορίας των original Legionnaires, but with some serious twists!) και η αυθεντική Legion Of Super Heroes λίγο μετά από εκεί που την άφησε ο Paul Levitz το 1989 (αλλά αρκετά πριν το 5 Years Later run του Keith Giffen), η οποία ήταν από την αρχή προφανές πως ήταν η αγαπημένη του Geoff Johns και αυτή που θα απέμενε μετά το τέλος του limited series.

(Κάπου εδω πρέπει να ζητήσω συγνώμη από το 99% των ανθρώπων που διαβάζουν αυτό το review και δεν έχουν καταλάβει ούτε τα μισά απ’ όσα λέω και αρχίζουν να αναρωτιούνται αν έχουν αρκετά Panadol Extra στο ντουλάπι με τα φάρμακα. Sorry, δεν το γράφω για εσάς, αλλά για λόγους προσωπικής κάθαρσης…)

LEGION OF 3 WORLDS: Περισσότεροι Legionnaires απ' όσους μπορείτε να αντέξετε!

Eπιστρέφουμε: Οι τρεις αυτές Legion, λοιπόν, συναντιούνται (never mind the “how”), τσακώνονται (never mind the “why”), αντιμετωπίζουν τρομακτικούς εχθρούς που επιχειρούν να καταστρέψουν το σύμπαν (never mind the details) και στο τέλος, φυσικά, βγαίνουν νικητές (never mind the obviousness), αλλά με κάποιο κόστος (never mind the cliche). Είμαι απολύτως βέβαιος πως όλα όσα συνέβησαν στο LEGION OF 3 WORLDS ήταν απολύτως ξεκάθαρα στο continuity-plagued μυαλό του Geoff Johns και στα detail-infested μάτια του George Perez. Προσωπικά, ελάχιστα με ενδιέφερε τι ακριβώς θα συνέβαινε στο limited series, το οποίο, στα μάτια μου, ήταν απλά το τελευταίο εμπόδιο πριν το επόμενο Legion Of Super Heroes title. Στην πορεία, όμως, προέκυψαν δύο προβλήματα:

α) Το επόμενο Legion title δεν θα ήταν ακριβώς “Legion title”, αλλά το back-up του ADVENTURE. (I can probably live with that!)

β) Θα το έγραφε ο Geoff Johns. (I most definitely CAN’T live with that!)

Ακόμη, όμως, και αν το έγραφε ο μεγαλύτερος εχθρός μου (αν υποθέσουμε πως ένας καλοσυνάτος και καλόβολος άνθρωπος όπως εγώ μπορεί να έχει οποιουδήποτε είδους εχθρούς), δεν υπήρχε περίπτωση να μην αγοράσω το τεύχος. Παρ’ όλο που ήξερα πως θα περιέχει όλα προβλήματα ενός average Geoff Johns comic, τα οποία μάλιστα θα φαίνονταν ακόμη πιο έντονα, καθώς θα αφορούσαν χαρακτήρες με τους οποίους είμαι συναισθηματικά δεμένος. Παρ’ όλο που, εν γένει, θεωρώ λανθασμένη την επιλογή της original, post-Magic Wars Legion ως “αυτής που θα παραμείνει”, παρ’ όλο που είχα ήδη αντιληφθεί από το limited series πως ο Johns δεν γνωρίζει και πολύ καλά αυτή τη Legion, παρ’ όλο που υποτίθεται πως είναι η αγαπημένη του (Οξύθυμος Lightning Lad; Δύστροπος Brainiac 5; What the fuck?!!), παρ’ όλο που ήξερα πως το back-up θα ήταν μόνο λίγες σελίδες, αγόρασα το τεύχος. Αν το μετάνιωσα; Δεν είμαι βέβαιος. Και μόνο η ύπαρξη νέων Legion ιστοριών είναι αρκετή για να γεμίσει τη συνήθως μαύρη καρδιά μου με χαρούμενα χρώματα, καθώς είμαι γενικά του δόγματος “bad Legion is better than no Legion”, αλλά…

Δεν είμαι χαρούμενος!

Κατ’ αρχάς, η ιστορία είναι όχι απλώς μικρή, αλλά σχεδόν ανύπαρκτη. Ξανασυναντούμε τον τρελαμένο Star Boy/Starman (Bad idea! Bad idea!!!),  ο οποίος πλέον μοιάζει να έχει τόση επαφή με τα όσα συμβαίνουν γύρω του όση και ο Τεν Κάτε (obligatory Βαζελο-bashing joke!) και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ξαναβρεί τη χαμένη του αγαπημένη, Dream Girl. (Αλήθεια, σας έχω πει πως η Dream Girl είναι και η προσωπική μου αγαπημένη Legionnaire; Να που έχουμε ένα κοινό με τον τρελαμένο Star Boy/Starman. But I digress…)

Αυτά βλέπουμε στις τέσσερις πρώτες σελίδες. Στην πέμπτη και τελευταία, έχουμε snapshots όπου συναντάμε άλλους χαρακτήρες, οι οποίοι -προφανώς- θα παίξουν ρόλο στα επόμενα τεύχη, (Element Lad? Despero? What the fuck?!!), μεταξύ των οποίων και η XS, που ήταν -πιθανότατα- η δημοφιλέστερη ηρωίδα από την post-Zero Hour Legion, και η παρουσία της οποίας αποδεικνύει πως τελικά η νέα Legion δεν θα είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ η post-Levitz one, αλλά θα περιέχει και χαρακτήρες από άλλα incarnations της ομάδας, όπως είχε αρχικά “υποσχεθεί” (φοβόμουν, παραπλανητικά) ο Dan Didio. (Ναι, ΟΚ, θα περιέχει τουλάχιστον ΕΝΑΝ χαρακτήρα. I’m not holding my breath for more!)

Τι καταλαβαίνουμε από αυτά τα snapshots; Ελάχιστα πράγματα. Το γενικό plot (όσο υπάρχει) φαίνεται σχετικά ενδιαφέρον και οι (λίγοι) χαρακτήρες που εμφανίζονται μοιάζουν “in character”, αλλά το δείγμα είναι εξαιρετικά μικρό για να βγουν οποιαδήποτε ασφαλή συμπεράσματα. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως το στιλ του Johns γενικά δεν προσφέρεται για short stories, οπότε το καλύτερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι από το δεύτερο τεύχος και μετά να έχουμε μια συνεχόμενη ιστορία, η οποία απλά θα είναι χωρισμένη σε πολύ μικρά κομμάτια και να εγκαταλειφθεί εντελώς η ιδέα του ολοκληρωμένου short που θα έχει ένα έστω υποτυπώδες αρχή-μέση-τέλος format. Φαντάζομαι πως πολύ σύντομα θα ξέρουμε ποιος δρόμος θα επιλεγεί.

Εν κατακλείδι, και αφού πλέον έχω περάσει τις 1200 λέξεις φλυαρώντας ακατάπαυστα για πράγματα που αφορούν ελάχιστους ανθρώπους: Το ADVENTURE COMICS #1 είναι ένα επιεικώς μέτριο comic, με ένα ψιλοτραγικό lead story και ένα ελαφρώς ελπιδοφόρο, αλλά ακόμη ασαφές και τρομακτικά sampler-size back-up story. Αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα (Legion σε μεγάλη δόση και Superboy στα back pages όπου ανήκει) θα αισθανόμουν αρκετά ικανοποιημένος και θα διατηρούσα τις ελπίδες μου για το μέλλον του τίτλου. Με την παρούσα κατάσταση, όμως…

…δεν είμαι χαρούμενος!