FANTASTIC FOUR #570

Writer: Jonathan Hickman
Artist: Dale Eaglesham
Colorist: Paul Mounts
Letterer: Rus Wooton
Editor: Tom Brevoort
Marvel

Πριν ξεκινήσω να μιλάω για το FF #570, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω λίγο τη θέση μου και να δηλώσω ότι ποτέ δεν αποτελούσα μεγάλο fan της πρώτης superhero ομάδας της Marvel και ότι η βασική μου επαφή με αυτούς ήταν η ανάγνωση (εσχάτως) των πρώτων 102 issues (Stan Lee & Jack Kirby) και κάποια περάσματα από τη σειρά τους, σε αμφιβόλου ποιότητας crossovers, όπως τα ONSLAUGHT, HEROES REBORN και CIVIL WAR.

Ο κύριος λόγος που με τράβηξε στην αγορά του #570 είναι το όνομα του Jonathan Hickman στα credits, ενός writer που με εντυπωσίασε στα THE NIGHTLY NEWS και PAX ROMANA (άντε, χαριστικά, και στο TRANSHUMAN). Παρά το γεγονός ότι η ανακοίνωση της συνεργασίας του με τη Marvel μου κίνησε σε τεράστιο βαθμό το ενδιαφέρον, οι προηγούμενες σειρές του (SECRET WARRIORS και το mini series DARK REIGN: FANTASTIC FOUR) δε μου ήταν αρκετά οικείες, ώστε να τις αποκτήσω.

Αυτό άλλαξε με το FANTASTIC FOUR, αν και συνολικά έχω διαβάσει μόλις 120 τεύχη το πολύ. Επιπλέον, από αυτά εκτίμησα μόνο αυτά των Lee/Kirby (τα parts των crossovers ήταν αναλόγως ενδιαφέροντα με τα ίδια τα crossovers) και, απ’ ότι έχω ακούσει, το run των Millar-Hitch (#554-569) δεν έκανε και το μεγαλύτερο καλό στον τίτλο. Σκέφτηκα, όμως, ότι αξίζει μια ευκαιρία, κυρίως χάρη στον Hickman. Και δε μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα. Μεταξύ μας, ούτε ενθουσιάστηκα, η ιστορία, όμως, μου κίνησε την περιέργεια.

Από την πρώτη σελίδα, πάντως, απαλλάχτηκα από τον βασικό μου προβληματισμό: θα έρθω up to date με τα τωρινά γεγονότα ή οι ελλείψεις μου θα με στοιχειώσουν για τις επόμενες 32 σελίδες; Σε αυτή, αν και με έναν άχαρο τρόπο, βλέπουμε τα τέσσερα βασικά σημεία της ιστορίας, πριν αυτή αρχίσει, ικανά να βάλουν στο κλίμα, ακόμη και κάποιον που νομίζει πως το Τhe Thing είναι όνομα πορνοστάρ κι όχι superhero.

Και από εκείνο το σημείο ξεκινά η ιστορία. Ο Reed Richards, λοιπόν, έχει κρυμμένο στο εργαστήριό του ένα μαραφέτι (Τhe Bridge), το οποίο του επιτρέπει να ταξιδεύει στα παράλληλα σύμπαντα. Ο ίδιος θέλει να το χρησιμοποιήσει, προκειμένου να βρει τους Reed των υπόλοιπων συμπάντων και να μάθει πως θα λύσει όλα τα προβλήματα του κόσμου. Οφείλω να ομολογήσω ότι μια καλογραμμένη ιστορία με παράλληλες πραγματικότητες καταφέρνει να μου χτυπήσει κάποιο ευαίσθητο νεύρο και, αν οι προσδοκίες μου για τον Hickman επαληθευθούν, πιστεύω πως θα απολαύσω το συγκεκριμένο storyline. Πριν ξεκινήσει αυτή καθαυτή την ιστορία, όμως, ο Hickman φρόντισε να γράψει κάποιες πολύ καλές σελίδες.

Οι πρώτες από αυτές ήταν και οι αγαπημένες μου, καθώς φέρνουν τον Richards αντιμέτωπο με τον Wizard, σε μια “σκηνή” που θα ήθελε να σταθεί δίπλα στο κλείσιμο του BATMAN: THE KILLING JOKE – δεν τα καταφέρνει, αλλά είναι μια εξαιρετική εισαγωγή για όσα ακολουθούν: o Wizard προσπαθεί να πείσει τον Richards ότι οι δυο τους δε διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και ο τελευταίος φαίνεται αρκετά επηρεασμένος σε ολόκληρο το issue από αυτή τη συζήτηση. Επιπλέον, παρεμβάλλονται και κάποιες ανθρώπινες στιγμές οικογενειακής γαλήνης (οι Richards έκαναν και κόρη;;; Οh, Reed, you dog!) οι οποίες αποσκοπούν στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Και οφείλω να ομολογήσω ότι, αν και ήταν από τα βαρετά κομμάτια του τεύχους, τις βρήκα ιδιαίτερα χρήσιμες, εξαιτίας των κενών μου στον τίτλο.

Εξαιρετικό βρήκα και το σχέδιο του Dale Eaglesham (CONAN, PUNISHER, JUSTICE SOCIETY OF AMERICA) – με μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφωνία: ο Mr. Fantastic με μούσκουλα και κολλητό κοντομάνικο; Είναι το στοιχείο που με χάλασε περισσότερο από καθετί άλλο (και απ’ όσο ξέρω, αποθάρρυνε και τον Άρη Κώτση από το να αποκτήσει το συγκεκριμένο issue – ο Γιώργος Χατζηκωστής, από την άλλη, υποθέτω ότι δε θα κολλήσει εκεί, αφού σύμφωνα με τα λεγόμενά του: “έχεις τη δύναμη να τεντώνεις και να δίνεις οποιαδήποτε μορφή θέλεις στο σώμα σου και δε θα κάνεις μούσκουλα;”). Αν καταφέρεις, πάντως, να προσπεράσεις αυτό το σημείο, το σχέδιο είναι θαυμάσιο.

Σε γενικές γραμμές, το FANTASTIC FOUR #570, χωρίς να αποτελεί κάτι εξαιρετικό, είναι χορταστικό και, παράλληλα, αποτελεί ένα ιδανικό jump-in point. Οι νέοι αναγνώστες ανταμείβονται με ξεκάθαρες εξηγήσεις, χρησιμότατο χτίσιμο χαρακτήρων και μια πλήρη εισαγωγή για το τι συμβαίνει. Η ίδια εισαγωγή θα ικανοποιήσει και τους τακτικούς αναγνώστες της σειράς, καθώς δεν καταλαμβάνει παρά μόνο μια σελίδα (αυτή των credits) και δεν εξαντλεί ολόκληρο το issue.

Οι fans του Hickman, τέλος, θα τον δουν για πρώτη φορά σε έναν από τους “σκληροπυρηνικά” mainstream τίτλους της Marvel και θα διαπιστώσουν ότι τα πάει καλά και αφήνει ελπίδες για το μέλλον. Και οι ανορθόδοξες μέθοδοι του, για τις οποίες έγινε γνωστός; Προσωπικά, δε πιστεύω ότι θα υπάρξουν τέτοιες και το γεγονός ότι ο Hickman όχι μόνο δεν τις εφάρμοσε, αλλά μοιάζει στο συγκεκριμένο issue να ακολούθησε κάποιον Οδηγό Γραψίματος Επιτυχημένης Εισαγωγής Storyline, μάλλον με δικαιώνει.

Σημασία, όμως, έχει ότι αυτό το έκανε πολύ καλά και ότι το συγκεκριμένο storyline θα του δώσει την ευκαιρία να ξεφύγει από κλασικές φόρμες. Έστω λίγο…