STRANGE TALES #1

Writers: Various
Artists: Various
Editor: Axel Alonso
Marvel Comics

Έχω αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν στο φαινόμενο εκείνο, κατά το οποίο η κυκλοφορία ενός comic είναι από μόνη της απείρως σημαντικότερο γεγονός  από την -όποια- ποιότητα του.

Μια νέα δουλειά του Alan Moore (παρά τις συνεχείς απογοητεύσεις των τελευταίων ετών), ένα graphic novel με σχέδιο του Steranko (don’t hold your breath!), το καινούργιο τεύχος του Eightball (αν υπάρξει), το επόμενο (non-editorial) project του Ivan Brunetti, η (728η) επιστροφή του Chris Claremont στους X-Men…

Όλα αυτα τα παραδείγματα, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, αποτελούν αφορμή για ατελείωτες συζητήσεις, αναλύσεις, εικασίες και φιλονικίες, πολύ πριν βρουν το δρόμο τους για τα stands και διεκδικήσουν, επίσημα, τη θέση τους στις συλλογές και τις βιβλιοθήκες των αναγνωστών.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και το STRANGE TALES, η καινούργια ανθολογία της Marvel, με πρωταγωνιστές τους γνωστούς υπερήρωες που οι περισσότεροι άνθρωποι άνω των 30 έχουν βαρεθεί να βλέπουν, αλλά αυτή τη φορά στα χέρια δημιουργών που, υπό “φυσιολογικές” συνθήκες (ότι κι αν σημαίνει αυτό στη βιομηχανία των comics), δεν θα περνούσαν ούτε έξω απ’ τα γραφεία της εταιρίας που πρόσφατα αγόρασε η Disney…

Ο λόγος που αυτή η κυκλοφορία είναι εξόχως σημαντική είναι, φυσικά, αυτός ακριβώς που ανέφερα στην προηγούμενη πρόταση. Νομίζω πως όλοι πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει μια αλλόκοτη γοητεία στο να βλέπουμε διαφορετικές εκδοχές αγαπημένων (ή και λιγότερο αγαπημένων) ηρώων, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτές ανήκουν σε δημιουργούς που δύσκολα θα συνδέαμε, με τον οποιονδήποτε τρόπο, με τους εν λόγω ήρωες. Φυσικά, η σπουδαιότητα μιας κυκλοφορίας δεν ακυρώνει αυτόματα τις όποιες συζητήσεις μπορεί να γίνουν για το τελικό αποτέλεσμα και αν τελικά αυτό ανταποκρίνεται στις (συνήθως αυξημένες – ενίοτε και υπερβολικά) προσδοκίες. Η κριτική έχει πάντα τη χρησιμότητα της και -θεωρητικά- δεν θα έπρεπε να την απασχολεί το τι προηγήθηκε μέχρι να φτάσουμε στο έργο, αλλά το έργο, αυτό καθαυτό.

Με λίγα λόγια, είναι το STRANGE TALES #1 καλό comic;

Η σύντομη απάντηση είναι “μάλλον όχι”. Για τη λιγότερο σύντομη απάντηση, θα πρέπει να συνεχίσετε να διαβάζετε…

ΟΚ, ας ξεκινήσουμε από τον πρώτο και βασικότερο λόγο για τον οποίο το STRANGE TALES #1 αποτυγχάνει στα Αυστηρά Τεστ Ποιότητας. Πολύ απλά, είναι τρομερά άνισο!

Ο Dash Shaw δεν πιάνει το νόημα του Dr. Strange

Μπορεί να έχει την υπέροχη ιστορία του Paul Pope με τους Inhumans (για να μην αναφερθώ στο εκπληκτικό εξώφυλλο του) και την σχεδόν ιδιοφυή ιστορία του Michael Kupperman με πρωταγωνιστή τον Sub-Mariner, αλλά ταυτόχρονα έχει και το “I’m-oh-so-missing-the-point” 4σέλιδο του Dash Shaw με τον Dr. Strange (nice colors, though!) και τα συνήθη σκατολογήματα του εκτυφλωτικά ατάλαντου Johnny Ryan. (Τα οποία, βέβαια, είναι απείρως πιο “light” σε σχέση με αυτά που είχαμε δει, ας πούμε, στο COMIC BOOK HOLOCAUST. Ας μην ξεχνάμε πως αυτή είναι μια ΕΠΙΣΗΜΗ έκδοση της Marvel και πως ακόμη και αν η εταιρία επιτρέψει σε κάποιον να σατιρίσει τους ήρωες της, αυτό δεν θα γίνει πριν τεθούν κάποια όρια…)

Peter Bagge: Εγγύηση!

Ο Peter Bagge τα καταφέρνει περίφημα στο (θρυλικό πλέον, λόγω της αρχικής άρνησης της Marvel να το εκδώσει πριν από μερικά χρόνια) “Incorrigible Hulk”, αλλά ο James Kochalka αποτυχνάνει παταγωδώς να αποσπάσει  έστω και ένα μειδίαμα από τον αναγνώστη, με ένα Hulk joke που δεν μπορώ να φανταστώ πως διάολο μπορεί να ακουγόταν έξυπνο (ή έστω αστείο) στο κεφάλι του. Ο Nick Bertozzi τα πάει θαυμάσια, σεναριακά και σχεδιαστικά, στο “…And Call My Lover Modok” (αν και, μεταξύ μας, έχω αρχίσει να βαριέμαι τα αστεία με τον συγκεκριμένο villain! Mοιάζει σαν ξαφνικά οι πάντες να ανακάλυψαν πως ο Modok είναι ένας εμφανισιακά γελοίος χαρακτήρας! Well, color me surprised!!!), αλλά το αστείο του με τον Watcher στην εισαγωγική σελίδα του τεύχους ήταν τόσο προφανές που θα έμοιαζε κοινότυπο αν το είχε κάνει κάποιος με το 1/20 του ταλέντου του. (Ο Brian Bendis, ας πούμε. Θυμάστε εκείνο το ανεκδιήγητο WHA…HUH?, που είχε βγάλει η Marvel πριν μερικά χρόνια;)

Το “You Are Cordially Invited…” των John Leavitt και Molly Crabapple δεν μου άφησε απολύτως τίποτα (για να είμαι ειλικρινης, δυσκολεύτηκα να το διαβάσω και μάλλον το “ξεπέταξα”), ενώ το “Welcome To The Spider-Town” της Junko Mizuno είναι γλυκούλι, αλλά σχεδόν… ανυπόστατο. Με έναν απόλυτα ταιριαστό τρόπο, ακόμη και τα δύο στριπάκια του Nicholas “Perry Bible Fellowship” Gurewitch, απέχουν παρασάγγας μεταξύ τους, από πλευράς ποιότητας: το “The Green Menace” (μαντέψτε ποιος πρωταγωνιστεί!) είναι επιεικώς βλακώδες, ενώ το “The Blue Hair” (με τον Wolverine στο ρόλο του… “κερατά”!) είναι απλά πανέξυπνο!

Mizuno's Spider-Man. Cute and fluffy...

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το STRANGE TALES #1 “πάσχει” είναι το γεγονός πως τα περισσότερα αστεία (ή “αστεία”) είναι εξωφρενικά προφανή. Ναι, ΟΚ, συμφωνώ κι εγώ πως το θέμα του superhero parody είναι μάλλον περιορισμένο, αλλά σε αρκετές από τις ιστορίες αισθάνθηκα πως υπήρχε πλήρης έλλειψη διάθεσης για την παραμικρή απόπειρα πρωτοτυπίας από πλευράς δημιουργών. Εκτός και αν επρόκειτο για κάποιου είδους editorial fiat, κάτι που δεν θα ήθελα καν να φανταστώ!

Ο τρίτος λόγος είναι και αυτός που κάνει το μεγαλύτερο “μπαμ”, αν κάποιος κάνει την προφανή σύγκριση του STRANGE TALES με την αντίστοιχη απόπειρα που είχε κάνει η DC πριν λίγα χρόνια, με τα BIZARRO COMICS και BIZARRO WORLD: το άψυχο, αδιάφορο, ανέμπνευστο και… αταίριαστο format! Πολύ απλά, η DC σατίρισε τους ήρωες της σε πολυτελή hardcovers με ωραίο design και πλήρες βιογραφικό υλικό. Η Marvel, απ’ την άλλη, το κάνει σε τευχάκια 32 σελίδων, με το γνωστό γλοιώδες flimsy/glossy χαρτί που εδώ και χρόνια “μαστίζει” τα floppies της εταιρίας, και με τα βιογραφικά των δημιουργών να στριμώχνονται στην τελευταία σελίδα, η οποία μοιάζει να έχει στηθεί στο Microsoft Word και βρίσκεται απέναντι στη διαφήμιση ενός video game με βάρβαρους και σπαθιά. Case closed!

DC does it better! Bizarro World

Ο τέταρτος και τελευταίος λόγος που το STRANGE TALES #1 είναι τελικά ένα “απλώς μέτριο comic” με ορισμένα αξιόλογα highlights είναι και αυτός άμεσα “συγκρίσιμος” με τα BIZARRO anthologies της DC. Σε τέτοιου τύπου εκδόσεις, όπου δηλαδή θα παίξει ξανά το χιλιοτραγουδισμένο theme των “αστείων υπερηρώων”, το να έχεις ένα κεντρικό concept το οποίο θα ενώνει θεματικά τις ιστορίες δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.

Προσδίδει μια αίσθηση “σπουδαιότητας” στο comic, ενώ προσφέρει και ένα καλό reference point που συχνά βοηθάει τους δημιουργούς να είναι πιο focused στη δουλειά τους. Στην αντίθετη περίπτωση, όπως εδώ, η έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού και editorial guidance, μπορεί να κάνει το comic να μοιάζει με πολυτελές fanzine.

To STRANGE TALES #1 θα ήθελε να αυτοπροσδιορίζεται ως ένα γενναίο βήμα μπροστά για την συνήθως αρτηριοσκληρωτική Marvel. Ένα σημαντικό project, που φέρνει κοντά δημιουργούς με διαφορετική αισθητική, στους οποίους δίνεται η ευκαιρία να κάνουν ξεχωριστά πράγματα.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτε άλλο από μια τυχαία συρραφή ιστοριών που θα μπορούσαν να είναι inventory material που κρατούσε κάποιος editor στο ράφι του για να τα χρησιμοποιήσει ως fill-ins, ή αποτυχημένα pitches που με κάποιον διεστραμμένο τρόπο βρήκαν το δρόμο προς το πιεστήριο. Οι λίγες καλές δουλειές που περιέχονται σε αυτό, μοιάζουν περισσότερο να έχουν προκύψει με συμπτωματικό τρόπο, παρά ως αποτέλεσμα προσεκτικά σχεδιασμένης δουλειάς. Shame for the lost potential…