AGATHA CHRISTIE VOL. 1 GN: ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΓΚΟΛΦ

Writer: Agatha Christie
Adaptation: François Rivière
Artist: Marc Piskic
Μετάφραση: Κ. Φλέγκα

ΜΑΜΟΥΘΚΟΜΙΞ

Θα έχετε παρατηρήσει ότι συχνά (όσο συχνά τα γράφω, τέλος πάντων) τα posts μου εδώ σχετίζονται με κάτι που βρέθηκε στα χέρια μου τυχαία και απρόβλεπτα, ενώ στην πορεία αποδείχθηκε εξαιρετικό και καθηλωτικό. Ομολογώ ότι η συχνότητα με την οποία το γεγονός αυτό λαμβάνει χώρα, έθρεψε “Μεγάλες Προσδοκίες” που θα έλεγε και ο κ. Ντίκενς, οι οποίες, βάσει όλων των συμπαντικών νόμων και πάσης φύσεως δεισιδαιμονιών, είναι μοιραίο να διαψευστούν.

Η ιστορία ξεκινά ένα πρωινό της Δευτέρας, όταν μετά από μια δουλειά κοντά στο σπίτι μου, είπα να σκαλίσω τα ράφια της τοπικής φιλικής περιπτερούς και… ξαφνικά, το μάτι μου παίρνει τα μεγάλα κίτρινα γράμματα του εξωφύλλου: “Agatha Christie”. Είναι γνωστό σε όποιον με ξέρει έστω και λίγο, ότι η συγκεκριμένη εκκεντρική κυρία και ο ομοεθνής της, Arthur Conan Doyle, αποτελούν ακαταμάχητο πόλο έλξης. Παρόλο που ήταν τυλιγμένο λοιπόν σε ζελατίνα, με μια γρήγορη ματιά στο σχέδιο του εξώφυλλου το πήρα.

Τον συγκεκριμένο άθλο του Ηρακλή Πουαρώ, ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΓΚΟΛΦ, δεν τον έχω διαβάσει στο πρωτότυπο, ούτε όμως και έχω δει την τηλεοπτική μεταφορά με τον David Suchet (MURDER ON THE LINKS), οπότε είχα αξιώσεις για μια “φρέσκια” και διανοητικά προκλητική περιπέτεια του δαιμόνιου ντετέκτιβ. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχω ιδέα αν χαίρει αυτών των χαρακτηριστικών, καθότι δύο παράγοντες έχουν συνεισφέρει στην αποτυχία της παρούσας μεταφοράς: πρώτον, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι ο François Rivière δεν έδωσε την πρέπουσα προσοχή σε αυτήν την ήσσονα, πλην περίπλοκη περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρώ, ώστε να απεικονιστούν σωστά οι πολλαπλές ανατροπές, λεπτομέρειες και το ύφος των χαρακτήρων. Δεύτερον, η μετάφραση στα ελληνικά είναι επιεικώς μέτρια, αλλού με εμφανή λάθη απόδοσης και έλλειψη γνώσης του γαλλικού ιδιώματος και αλλού με ασυνέπειες της ίδιας της μεταφράστριας ως προς τις μεταφραστικές επιλογές της.

Το θετικό στην όλη υπόθεση είναι το σχέδιο, το οποίο πραγματικά αξίζει κανείς να κάθεται και να το χαζεύει και το οποίο αποδίδει εξαιρετικά ειδικά τη φυσιογνωμία του Πουαρώ, κάτι κατά κανόνα δύσκολο που έχουν πετύχει ελάχιστοι άνθρωποι (ηθοποιοί, σχεδιαστές or whatever), με κορυφαίο τον Albert Finney στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΟΡΙΕΝΤ ΕΞΠΡΕΣ. Ωστόσο, διαβάζοντας την κατά τα άλλα εξαιρετική έκδοση (σκληρόδετο, πολύ καλή ποιότητα χαρτιού και εκτύπωσης κτλ), προσωπικά έμεινα με τεράστια κενά, το τέλος ήταν ιδιαίτερα απότομο και η κατανόησή μου της λύσης του μυστηρίου (όση είναι αυτή) μάλλον σχετίζεται με το ότι έχω καταβροχθίσει τόσες αστυνομικές ιστορίες αυτού του τύπου (και ειδικά της Agatha Christie) που πλέον απλώς εικάζω το εκάστοτε μοτίβο.

Νομίζω ότι μια μεταφορά η οποία σε αναγκάζει να αναζητήσεις το πρωτότυπο για να καταλάβεις τι έγινε, είναι αυτό που λένε οι παλιοί RPGάδες “botch”.