PLANETARY #27

“People keep asking me for some huge conclusive statement about its completion. For me, it was completed some two and a half years ago, when I wrote the final script. John and Laura have done their usual worldbeating work on the last issue, but I could barely bring myself to proofread it. It’s a book I associate with bad times: protracted illnesses, big arguments (I remember John and I once threatening to quit over some idiot move to take Laura off the book, and I vividly remembering arguing for John’s job when DC wanted to fire him over his taking on ASTONISHING X-MEN), my physical collapse and months in bed, and my dad’s long illness and eventual death. All of these things are intertwined with PLANETARY for me, and make it difficult to enjoy the moment. I’m just glad people won’t ask me about it anymore.”
Warren Ellis – www.warrenellis.com

Writer: Warren Ellis
Artist: John Cassaday
Colorist: Laura Martin
DC Comics/Wildstorm

Είναι γλυκειά και πικρή ειρωνία πως το (“)τελευταίο(“) τεύχος της σειράς PLANETARY –πολλοί θα σχολίαζαν, αρκούντως εύστοχα, πως το τεύχος 26 ήταν ένα επαρκέστατο τελευταίο τεύχος– πραγματώθηκε σεναριακά σε μία περίοδο δυστυχίας, δυσφορίας και δυσθυμίας για τον Warren Ellis. Το PLANETARY #27, αποτελόντας, στα μάτια του γράφοντος, ότι καλύτερο έχει διαβάσει από το συγκεκριμένο δημιουργό εδώ και καιρό (και γράφτηκε -συμπτωματικά;- εδώ και καιρό), είναι και μία από τις περιπτώσεις άριστης συνηγορίας στην άποψη πως τα βάσανα όντως θρέφουν το πνευματικό/καλλιτεχνικό έργο. Είτε αυτό, ή ο κος Ellis είναι “βράχος” θέλησης και πρωταθλητής ψυχικής ρώμης.

Η εκκρεμότητα που ο Elijah Snow ανέφερε στο τέλος του προηγούμενου τεύχους και που φέρει εις πέρας εδώ, καταλήγει σε ένα happy end, αναμφίβολα. Ένα happy end, όμως, που οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες, τελικά, αξίζουν και μέσω του οποίου δικαιώνονται, λυτρώνονται. Γιατί, πέρα από τον εθισμό στην έκχυση αδρεναλίνης και το “αυτονόητο” της καλυτέρευσης των πραγμάτων για την ανθρωπότητα, υπάρχει και η ανάγκη της κινητοποίησης, όταν ένα κοντινό πρόσωπο κινδυνεύει και υπάρχει, έστω, η παραμικρή πιθανότητα/δυνατότητα να σωθεί. Γιατί, ότι απλόχερα μπορεί να δοθεί πια στις μάζες (η σωτηρία), πρέπει να παρασχεθεί και στον συμπολεμιστή που μάτωσε στο πλάι μας. Ο Elijah Snow ξέρει καλά πως όσο ευεργετικά κι αν αποδώσει η δημιουργική εκμετάλλευση και αλτρουιστική προσφορά της συσσωρευμένης γνώσης του Randall Dowling των The Four, ο Ambrose Chase (PLANETARY #9, remember?) πάντα θα σκιάζει οποιοδήποτε επίτευγμα. So, it’s (S-P-O-I-L-E-R-S!)… time travel time!

Ο Ellis στήνει το όλο εγχείρημα μέσα σε λίγες σελίδες, με τρόπο που θα χαρακτήριζα εμπεριστατωμένο και λιτό μαζί. Η θεωρητική ενδελέχεια της “ψευδο”-επιστήμης, που δικαιολογεί την πιθανότητα μιας επιτυχημένης έκβασης, ξεδιπλώνεται με εκλαϊκευμένη χάρη, μα ποτέ δεν καταντά υπεραπλουστευτική (χωρίς αυτό να σημαίνει πως μία δεύτερη ανάγνωση δεν θα είναι επικερδής για τον αναγνώστη) και φροντίζει να συμβαδίζει πάντα με ένα αφηγηματικό tempo, που κορυφώνεται σε μία σκηνή στην οποία επιτυγχάνεται κάτι που σπάνια συναντά ένας αναγνώστης των comics: να είναι intimate και Cosmic ταυτόχρονα.

Πέραν του Elijah Snow, η Jakita Wagner επιδεικνύει για μια ακόμα φορά το “τελεσιγραφικόν” του χαρακτήρα της, με εμβόλιμες παρεμβάσεις “σπαρτιατικού”/ακαριαίου διαλόγου και (αποφασιστικής) δράσης και ο Drummer είναι η επιστημονική ιδιοφυία, που η ειδοποιός διαφορά της είναι πως ενσωματώνει την αυτοσχεδιαστική, on the spot φύση ενός (μουσικού) καλλιτέχνη. Η σκηνή όπου η Jakita εκφράζει τη δυσφορία της για το πόσο βαριέται και το πόσο άχρηστη νιώθει τώρα πια, είναι τόσο αληθινή, που δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις με κατανόηση (και κάποια μοιρολατρική πικρία).

Για τον φίλτατο John Cassaday και την Laura Martin, το τέλος αυτού του ταξιδιού τους βρίσκει, όπως θα περίμενε κανείς, σε μεγάλη φόρμα. Ιδιαίτερα ο Cassaday επιδεικνύει μία βιρτουοζιτέ, που μοιάζει σοφά να αυτοσυγκρατείται για να ακομπανιάρει το κείμενο όσο γίνεται πιο λειτουργικά, δίχως ίχνος από τον “παράλληλο” ανταγωνισμό στον εντυπωσιασμό που ήταν το ASTONISHING X-MEN. Που και που, διέκρινα “πινελιές” απο Wally Wood και Jerry Ordway – a good thing in my book!

Αυτό ήταν, λοιπόν… Θέλω, βεβαια, να πιστεύω πως κάποια στιγμή, στο μέλλον, οι Ellis, Cassaday και Martin (και David Baron, μην ξεχνάμε) θα επιστρέψουν στους συγκεκριμένους χαρακτήρες. Ένα one-shot (graphic novel, even?), χρόνια από τώρα…

Σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί νοσταλγοί.

In the meantime… Thanks for everything…

“It’s taken a long time to get here, but you and me and her and him – – we’re just getting started.”
Elijah Snow – PLANETARY #27