Paper vs Screen: Paper Is For Geeks!

Το καλό comic δεν έχει πατρίδα, είχε πει ο Λευτέρης Σταυριανός, στην παρουσίαση των εκδόσεων της Jemma Press, που είχε γίνει πριν λίγο καιρό στη Λέσχη Φίλων Κόμικς. Επίσης, το καλό comic δεν έχει φορμά, θα προσθέσω εγώ. Δεν έχει εταιρεία, δεν έχει Μέσο, δεν έχει τίποτα, πέρα από το ότι έχει ποιότητα. Από υπερπολυτελή δερματόδετο τόμο, μέχρι σπιρτόκουτο, το σημαντικό είναι να σε ψυχαγωγεί, με όποια έννοια δίνει καθένας από εμάς στη λέξη αυτή – και εδώ στο Comicdom, έχει πολλές έννοιες.

Ανάμεσα στα comics για τα οποία γράφουμε, είναι και τα webcomics. Ο Νίκος Βλασερός και ο Αντώνης Σουβατζής έχουν γράψει μερικά πολύ καλά posts για το genre αυτό, από τα οποία θα σας πρότεινα να διαβάσετε το Dude, Where Is My Webcomic? του Νίκου, αν είστε αρχάριοι και σας ενδιαφέρει το θέμα. Προσωπικά, διαβάζω ορισμένα webcomics, κυρίως το MEGATOKYO και το SINFEST, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό, ώστε να προτείνω κάτι. (Εκτός, εννοείται, από αυτά που ανέφερα – τα οποία σπέρνουν!)

Διάβασα, όμως, και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, ένα άρθρο στο ComicSpace blog, το οποίο με προβλημάτισε λίγο. Για όσους βαριούνται να το διαβάσουν, αυτό που λέει, με λίγα λόγια, ο Joey Manley στο προαναφερθέν άρθρο, είναι το εξής:

Τα webcomics είναι δημοφιλή σε κοινό που γενικά δεν ασχολείται με το “άθλημα” και αυτό θα έπρεπε να προβληματίσει τους δημιουργούς, ιδιαίτερα το πώς θα το εκμεταλλευτούν, προκειμένου να κάνουν τη δουλειά τους περισσότερο  γνωστή.

Είναι γεγονός ότι οποιοσδήποτε (που δεν διαβάζει comics) λάβει στο email του ένα link για ένα comic strip, θα το χαζέψει, θα το διαβάσει και ενδεχομένως θα επιστρέψει στο site για να διαβάσει κι άλλο. Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Manley, το webcomic χάνεται μέσα στο web, γίνεται άλλο ένα time waster, κάτι που χαζεύει κανείς στο διάλειμμα που κάνει από τη δουλειά. Οποιοσδήποτε διατηρεί blog ή site μπορεί να βεβαιώσει ότι τις περισσότερες επισκέψεις, τις έχει καθημερινές και κυρίως σε “ώρες εργασίας”, όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί τα αφεντικά όλου του κόσμου. Όπως φαντάζεστε, δεν είναι το ίδιο πρακτικό, εκεί που υποτίθεται ότι δουλεύεις να εμφανίζεις έναν τόμο και να αρχίζεις το διάβασμα.

Και πάλι, όμως, δεν νομίζω ότι είναι μόνο αυτό.  Μια πολύ πρόχειρη στατιστική μπορεί να δείξει ότι τα πιο δημοφιλή webcomics, πάντα στο μη-comic κοινό, είναι τα χιουμοριστικά. Ο λόγος που πέτυχε το XKCD, δεν είναι επειδή το αγκάλιασαν οι comic fans, αλλά οι φυσικοί, οι μαθηματικοί και οι προγραμματιστές, οι οποίοι δεν διαβάζουν comics. Κάποιοι από αυτούς, σίγουρα, θα είναι πιο δεκτικοί στο να διαβάσουν και κάτι άλλο, μα αυτό δεν αποτελεί τον κανόνα. Θυμηθείτε τα funny pages στις εφημερίδες, τα οποία είχαν το αποκλειστικά δικό τους κοινό, το οποίο ουδέποτε ακούμπησε κάποιο τευχάκι. Άνθρωποι για τους οποίους το strip αποτελούσε απλά ένα ευχάριστο διάλειμμα από το υπόλοιπο διάβασμα της “σοβαρής” εφημερίδας. Κάτι παρόμοιο ισχύει και στο διαδίκτυο. Ο κόσμος, λέει ο Manley,  δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ ενός blog, ενός social networking site και ενός webcomic. Όλα αυτά είναι ένα μείγμα διασκέδασης και χαζέματος στο internet.

Από τα αγαπημένα μου...

Η προτροπή, λοιπόν, του Manley, είναι το άνοιγμα προς το μη-comic κοινό και η αναζήτηση “πελατών” σε αυτό. Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα με αυτό και δεν τίθεται σε καμία περίπτωση θέμα ελιτισμού. Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι, όμως, αν κάποιο έργο του Alan Moore (που είναι και επίκαιρος) δημοσιευόταν σε συνέχειες σε κάποιο site, θα είχε  αντίκτυπο στους “απέξω”. Νομίζω ότι το λάθος που κάνει ο Manley είναι ότι παίρνει μεμονωμένες περιπτώσεις και εξετάζει μερικά πολύ ιδιαίτερα webcomics, χωρίς να αναφέρεται στα χιλιάδες άλλα, με τα οποία ασχολούνται μόνο κάποιοι hardcore fans…