REX MUNDI #19: THE END

Writer: Arvid Nelson
Artist: Juan Ferreyra
Lettering: Arvid Nelson
Cover: Mike Mignola & Dave Stewart
Dark Horse

Μετά από πολυετή και κυρίως πολύπαθη πορεία, φτάνει και αυτός ο τίτλος στο τέλος του: μια εναλλακτική Ευρώπη, που δεν βγήκε ποτέ από τις κοινωνικοπολιτικές δομές του Μεσαίωνα, αλλά εξελίχθηκε τεχνολογικά, ένας Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, επηρεασμένος από τον Β’ και με κέντρο του “Άξονα του Κακού” τη Γαλλία, συντεχνίες γιατρών και μάγων, Ιερά Εξέταση ως αστυνομία και το μυστικό των απογόνων του Ιησού Χριστού και της Μαγδαληνής (δεν είναι καν spoiler αυτό – μετά τον Dan Brown, όποια πέτρα και αν σηκώσεις βρίσκεις ένα σενάριο-κλώνο της αρχαιότατης αυτής θεολογικής/συνομωσιολογικής ιστορίας).

Σε κάθε περίπτωση, μετά την αποκάλυψη γύρω από το Montsalvat, τα φωτοβολούντα ρόδια και το κρασί που φτιάχνεται από αυτά, ο Saunière και μια ομάδα από Μωαμεθανούς –ουσιαστικά δουλοπάροικους– του Lorraine, επιτίθενται στο κάστρο, προκειμένου να απελευθερώσουν τα μικρά κορίτσια που βρίσκονται αιχμάλωτα μέσα. Την ίδια στιγμή, το ιερό κρασί της οικογένειας του Lorraine χύνεται στα υπόγεια του κάστρου, μέσα από πάμπολλες υδροροές, ανάμεσα στα οστά θυμάτων αιώνων.

Στη νοητή δομή του, το τεύχος φέρει πολλά θεολογικά-τελολογικά στοιχεία: η τελική διαπάλη του καλού με το κακό, ανάσταση νεκρών, κρίση δικαίων και αδίκων, ενώ ο Saunière, από γιατρός και εξερευνητής, θα μετατραπεί σε άλλον Άγιο Γεώργιο, που πρέπει να αντιμετωπίσει τον Δράκοντα.

Όλα αυτά, πιθανώς, να ακούγονται εντυπωσιακά και επικά, καθώς και πάρα πολλά για να χωρέσουν σε ένα τεύχος: τουλάχιστον το τρίτο αληθεύει. Μια σειρά που πατούσε και στεκόταν, ακόμη και στα χειρότερά της, χάρη στον προσεκτικό σχεδιασμό, την πλούσια εικονογραφία και την άρτια δομή των αποκαλύψεών της, δυστυχώς κλείνει με μια πολύ τυπική χολιγουντιανή μάχη, εν μέσω καταστροφών όλου του περιβάλλοντα χώρου, όπως σε κάθε κακή και αναμασημένη ταινία δράσης (με τον Lorraine να θυμίζει Baron Strucker).

Αγ. Γεώργιος vs Baron Strucker με υπόβαθρο μερικές εκατοντάδες άστρα του Δαυίδ: έπος.

Ακόμη χειρότερα, ο προσεκτικός αναγνώστης θα δει ορισμένες ανακολουθίες σε αριθμούς ατόμων, καθώς και περαιτέρω στοιχεία για τον σεναριακά άστοχο αντισημιτισμό του Lorraine, υπό τη μορφή τεράστιων μοτίβων και βιτρώ στο παρεκκλήσι της οικογένειάς του, τα οποία φέρουν το άστρο του Δαυίδ και άλλα εβραϊκά σύμβολα. Το επιχείρημα ότι ο Lorraine έχει φτάσει σε τέτοια τρέλα και παράνοια που εθελοτυφλεί, θα έστεκε αν δεν είχαμε διαβάσει για τον ως τώρα λεπτομερή σχεδιασμό και την ψυχρή λογική των αποφάσεών του, καθώς και τις προγενέστερες επισκέψεις του στο Montsalvat.

Περισσότερο, όμως, από τη γραφή του τέλους, αυτό που με ενόχλησε πάρα πολύ ήταν η έλλειψη ενός ουσιαστικού επιλόγου, ο οποίος θα μπορούσε να πάρει τη θέση τριών άχρηστων σελίδων όπου φιγουράρουν η Gεnéviève Tournon και ο Morricant. Τί έγινε τελικά με τον πόλεμο, τί συνέβη στην, πλέον ακέφαλη, Γαλλία και στην τελική, γιατί λείπει για πρώτη φορά η τελευταία σελίδα, υπό μορφή φύλλου εφημερίδας, το οποίο έδινε, εν συντομία και μόνο με κείμενο, όλες αυτές τις πληροφορίες; Εν ολίγοις, το τέλος φαίνεται βεβιασμένο, ακόμη και πρόχειρο, και θεωρώ ότι ήταν ίσως από τους χειρότερους δυνατούς τρόπους να κλείσει η σειρά, ακυρώνοντας την ατμόσφαιρα που με τόσο κόπο αποδόθηκε σε πάμπολλες προηγηθείσες σελίδες.

Το μόνο ουσιαστικό θετικό στοιχείο είναι το άπταιστο σχέδιο του Juan Ferreyra, που, ακόμη και στα πλαίσια πολλών κλισέ, διατηρεί κάτι από τον θεμελιώδη αέρα της σειράς.

Όπως είπε και ένας άλλος γράφων στο blog: “δεν είμαι χαρούμενος!”