Am I Weird?

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε οι πολλές γραμμές τί είναι; Και μιλάω κυρίως για τα χιουμοριστικά comics και strips. Για αυτά που με κάνουν όχι απαραίτητα να γελάω, αλλά να τα θεωρώ ιδιοφυή, μετά από δύο panels. Και στο τρίτο να έχουν τελειώσει.

Από τότε που ήμουν μικρός, όλοι θεωρούσαν ότι κάτι δεν πάει καλά με το χιούμορ μου. Όχι τόσο αυτό που μετέδιδα στους γύρω μου, αλλά κυρίως αυτό που εκτιμούσα. Και αυτό φαίνεται να ισχύει ακόμη και σήμερα – η βασική “δίαιτά” μου σε χιούμορ αυτό τον καιρό αποτελείται από comic ίνες και online strip υδατάνθρακες.

Το απόλυτο θρεπτικό κοκτέιλ θα πρέπει να διαθέτει κάποια πράγματα:

• Ένα κουτάλι της σούπας συντομία

• Ένα κλωνάρι σουρεαλισμού

• Ένα σφηνοπότηρο δυσκολίας

• Μια μεζούρα ενόχλησης

• Μια εσάνς κακίας

• Γαρνίρισμα με ευφυΐα

Όλα αυτά, βέβαια, δύσκολα μπορούν να συνδυαστούν με επιτυχία. Πρόκειται για έντονες γεύσεις που υπερκαλύπτουν η μία την άλλη. Σαν τους χυμούς με μπανάνα – όσα φρούτα κι αν υπάρχουν μέσα, το μόνο που γεύεσαι είναι η μπανάνα. (Μα κανείς από τους υπεύθυνους δεν το έχει πάρει χαμπάρι αυτό; Ή μήπως το ξέρουν και μας ποτίζουν απλό χυμό μπανάνα, κάνοντας οικονομία στα υπόλοιπα φρούτα;)

Μπορούν, όμως, να βρεθούν και να εκτιμηθούν το καθένα ξεχωριστά, ή σε μικρούς μεταξύ τους συνδυασμούς. Η συντομία, για παράδειγμα (βασικό συστατικό που κάνει την εμφάνισή της στην αρχή του κειμένου μου, αλλά, όπως διαφαίνεται την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δε θα χαρακτηρίσει το σύνολό του), μπορεί να συνδυαστεί με όλα. Ορίστε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:

ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ (Αντώνης Βαβαγιάννης)

Μπορεί, εσείς, τώρα, να πείτε ότι με το παραπάνω παράδειγμα κάνω και διαφήμιση, μιας και τα ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ του Αντώνη Βαβαγιάννη κυκλοφορούν σε άλμπουμ από την Comicdom Press και τα νέα του strips μπορείτε να τα βρείτε στο site της εκδοτικής μας, άλλα έχετε άδικο. Δεν κάνω διαφήμιση με το συγκεκριμένο strip (το οποίο αποτελεί και το αγαπημένο μου από τα ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ), αλλά με ολόκληρη αυτή την παράγραφο που διαβάζετε – και η οποία δε θα ήταν απαραίτητη, αν δεν είχατε βιαστεί να με κατηγορήσετε για διαφήμιση.

Είδατε τι εννοώ; Έχω την εντύπωση ότι η παραπάνω παράγραφος είναι ό,τι πιο αστείο έχω γράψει/πει σήμερα. Am I weird?

Όπως και να ‘χει, το εν λόγω strip συνδυάζει συντομία και σουρεαλισμό και πληροί τις δικές μου προδιαγραφές, προκειμένου, όχι απαραίτητα να γελάσω, αλλά να γουρλώσω τα μάτια και να αναρωτηθώ πώς διάολο σκέφτηκε κάτι τέτοιο. Με τη συντομία, επίσης, ταιριάζει γάντι και η ενόχληση. Άλλωστε, αν δε μπορέσεις να ενοχλήσεις κάποιον από την αρχή, δε θα μπορέσεις να τον ενοχλήσεις ποτέ.

HO! (Ivan Brunetti)

Και σε αυτό, έχω την εντύπωση, δεν υπάρχει καλύτερος σεφ από τον (my own personal favorite) Ivan Brunetti (SCHIZO, HO!). Τι τον κάνει να ξεχωρίζει στα μάτια μου; Είναι σύντομος (τουλάχιστον όταν δε τζαμάρει με το ίδιο το self-loathing του), και δε φοβάται να ενοχλήσει. Το κάνει, όμως, με έξυπνο τρόπο, σε αντίθεση, ας πούμε, με τον Johnny Ryan (η αγαπημένη μου αναφορά στο έργο του Ryan είναι ότι η μοναδική του σελίδα που έχω θεωρήσει αστεία ανήκει στο COMIC BOOK HOLOCAUST και σαρκάζει τον Brunetti!), ο οποίος χρησιμοποιεί τις ίδιες ποσότητες σεξ, σκατολογημάτων και ενοχλήσεων, αλλά ποτέ δε με συγκίνησε – μου δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί πολύ.

Και η ενόχληση μπορεί να έχει αρκετούς αποδέκτες. Ο πρώτος αγαπημένος μου από αυτούς είναι ο εαυτός μου. Ίσως για αυτό έχω στα αγαπημένα μου comics το DORK του Evan Dorkin και το HATE του Peter Bagge. Βασικός τους στόχος είναι το grunge και η όλη φιλοσοφία του (been there, done that). Ναι, δε συμφωνώ πάντα, αλλά μου αρέσει. Ο δεύτερος αγαπημένος μου είναι η θρησκεία. Ωστόσο, ποτέ δε γέλασα με το BATTLE POPE του Kirkman, όσο με το παρακάτω strip του Μax Cannon:

RED MEAT (Max Cannon)

Το να βλέπω επί –δε θυμάμαι πόσα– τεύχη έναν Πάπα-Schwarzenneger και μια Παναγία-Pamela Anderson (στα καλύτερά της) δε συγκρίνεται στο ελάχιστο με τα όσα πέρασαν από το μυαλό μου στο τελευταίο panel του παραπάνω strip. Και σίγουρα, το δεύτερο είναι πιο δύσκολο να χωνευτεί από το πρώτο, αλλά μου αρέσει αυτή η πρόκληση. Κι εδώ έρχεται το συστατικό της δυσκολίας. Το δύσκολο γέλιο είναι πιο γλυκό από το εύκολο. Περισσότερο θα ευχαριστηθείς το fish-slapping dance των Monty Python, παρά τη γιαγιά που γλιστράει στο πεζοδρόμιο (μη ξινίζετε τα μούτρα, αν έχετε διαβάσει μέχρι εδώ, σίγουρα γελάτε όταν βλέπετε μια γριούλα να τσακίζεται). Για τον ίδιο λόγο, θα γελάσεις περισσότερο με τον Michael Kupperman (TALES DESIGNED TO THRIZZLE), παρά με το “your everyday gag”.

TALES DESIGNED TO THRIZZLE (Michael Kupperman)

Αν και πάντα οι ατυχίες των άλλων μας κάνουν να γελάμε. Ειδικά, όταν αυτοί οι άλλοι είναι γνωστοί, όπως στο παρακάτω strip του MUTTS (το οποίο, βέβαια, δεν ανήκει στο weird humor που πραγματεύομαι τόση ώρα, αλλά έχει ως guest star τον Zippy The Clown του Bill Griffith, οπότε αξίζει τιμητική αναφορά):

MUTTS (Patrick McDonnell)

Αυτό που θέλω να πω, τέλος πάντων, είναι ότι, μάλλον, οι γύρω μου είχαν ανέκαθεν δίκιο. Μου αρέσει το περίεργο χιούμορ και δε θα το άλλαζα με τίποτα. Το έξυπνο, το περίεργο, το ενοχλητικό, το σύντομο, πείτε το όπως θέλετε. Ίσως, όμως, να μην είναι τόσο μπλεγμένο το πράγμα και να μου αρέσει απλά το χιούμορ που δε γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά (εξυπνακίστικο λογοπαίγνιo για να δείξω το παρακάτω strip του MAAKIES):

MAAKIES (Tony Millionaire)

Am I weird?