Ο ΑΝΘΡΩΠΟΛΥΚΟΣ (1989-2009: Επετειακή Έκδοση)

Writer/Artist : Soloup
Εκδόσεις ΚΨΜ

Μπορεί να το είδατε στο πρόγραμμα του Συνεδρίου της Μυτιλήνης, μπορεί να το είδατε στο δελτίο Τύπου της Λέσχης Φίλων Κόμικς, μπορεί να το διαβάζετε εδώ για πρώτη φορά, μπορεί να σας ενδιαφέρει, μπορεί και όχι. Είναι γεγονός όμως, ότι έχουμε να κάνουμε με μια σημαντική εκδοτική κίνηση, τουλάχιστον όσον αφορά στην συναισθηματική της αξία. Οι εκδόσεις ΚΨΜ, αποφάσισαν να προβούν σε μια επετειακή έκδοση του comic O ΑΝΘΡΩΠΟΛΥΚΟΣ του Soloup,  20 χρόνια μετά την αρχική του έκδοση.

Οι παλαιότεροι από εσάς, μάλλον δεν έχετε ανάγκη να σας συστήσω τον Μπάμπη, αλλά για τους νεότερους, ο Μπάμπης είχε την ατυχία να ζει σε μια εποχή που η WWF δεν έδινε λεφτά στα media για fancy σποτάκια και ο ΣΚΑΪ δεν μοίραζε οικολογικές λάμπες. Έτσι, δεν υπήρχε κανείς να προστατέψει τον καημένο τον Μπάμπη, πράγμα πολύ κακό για τον ίδιο, πολύ καλό για εμάς, γιατί έτσι έχουμε 64 ξεκαρδιστικές σελίδες με τα παθήματά του. Ο Μπάμπης, για όσους δεν το κατάλαβαν, δεν είναι άνθρωπος, αλλά λύκος. Ναι, καλά διαβάσατε, λύκος και μάλιστα από καλή οικογένοια, πολιτισμένη, που τον έμαθαν από μικρό να τρώει μόνο χόρτα και να πίνει γάλα. Το όνομά του μπορεί να είναι περίεργο για λύκο, η εμφάνισή του όμως είναι όπως κάθε άλλου λύκου, με πυκνό μαύρο τρίχωμα και κατακόκκινα μάτια, και το αγαπημένο του βιβλίο (γιατί τότε δεν είχαν βάλει ακόμα οπτικές ίνες στο δάσος) είναι φυσικά Ο ΛΥΚΟΣ ΤΗΣ ΣΤΕΠΑΣ.

Η ζωή του Μπάμπη κυλούσε ήρεμα, φαντάζομαι δηλαδή, δεν ξέρω τι είναι ήρεμο και τι όχι για έναν χορτοφάγο λύκο, μέχρι που η μοίρα έφερε στον δρόμο του το χειρότερο είδος, τον τελευταίο κρίκο στην εξελικτική αλυσίδα: το νεοέλληνα σκυλά! Και προσέξτε, δεν μιλάμε για τον σημερινό νεοέλληνα σκυλά, που είναι και λίγο τρέντουλας. Το 1989, τα πράγματα ήταν άγρια. Ανοιχτά πουκάμισα, καδένες μπλεγμένες στις τρίχες του στήθους και άλλα τέτοια πράγματα (για να μη μιλήσω για τα LADA και τα λαμέ σακάκια και τρομάξω τα μικρά παιδιά). Ένα βράδυ, λοιπόν, λίγο πιο σκοτεινό από τα άλλα, ο εν λόγω σκυλάς δάγκωσε τον Μπάμπη και του μετέδωσε μια φρικτή ασθένεια, την ανθρωπολυκία, με αποτέλεσμα να αρχίσει να μετατρέπεται σε άνθρωπο.

Τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε για τον Μπάμπη, ο οποίος είναι αναγκασμένος να εγκαταλείψει το δάσος και την άνετη σπηλιά του και να πάει στην πόλη, όπου η δυσμορφία του δεν θα φαίνεται. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με γουρούνια, μπάτσους (κύριε πρόεδρε ενίσταμαι, έβαλα κόμμα ανάμεσα), μηχανόβιους, πόρνες, γιαγιάδες και ένα σωρό άλλα ζώα. Αυτό το συνονθύλευμα παραλογισμού, σουρεαλισμού και διάφορων άλλων ισμών, θα φέρει τον Μπάμπη, αλλά κι εσένα φίλε αναγνώστη, σε απόγνωση, καθώς άφησε το δάσος μόνο και μόνο για να πάει στη ζούγκλα.

Έχουν ακουστεί διάφορα πράγματα για το Ο ΑΝΘΡΩΠΟΛΥΚΟΣ. Κάποιοι τον χαρακτηρίζουν underground, κάποιοι άλλοι λένε ότι είναι μια πολύ εύστοχη πολιτική σάτιρα, σίγουρα κάποιοι άλλοι θα τον κατακρίνουν, αλλά ο ίδιος ο δημιουργός του είπε το εξής:

Δυστυχώς για την ματαιοδοξία μου, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΛΥΚΟΣ δεν μπορεί να θεωρηθεί underground. Εναλλακτικό ή κάτι τέτοιο, ίσως, αλλά underground όχι. Εκείνη την εποχή, υπήρχε γενικά ένα πολιτικό κλίμα στα comics, οπότε και Ο ΑΝΘΡΩΠoΛΥΚΟΣ κινείται σε αυτό το πλαίσιο κι εγώ δεν φέρω καμία συνειδητή ευθύνη γι’αυτό. Σκίτσαρα τότε, ζούσα τότε, επόμενο είναι να καταγράψω την επικαιρότητα εκεί μέσα.

Αυτό όμως που πραγματικά θεωρώ συγκλονιστικό, είναι αυτό που περιμένει τον αναγνώστη στην πρώτη πρώτη σελίδα του comic: Ένα σκαναρισμένο χαρτάκι από ατζέντα, στο οποίο γράφει:

Είναι η εποχή που όσο και να φυλαγόμασταν, την ψωνίσαμε άσχημα. 20/11/1986 Bambola

Αυτό είναι το μότο του Ανθρωπόλυκου, είναι μια πρόταση η οποία περιγράφει λακωνικά αλλά τόσο εύστοχα το κλίμα της εποχής, ενώ, μαζί με μια ιστορία του Boris Vian, αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης του Soloup. Μπορώ να φανταστώ να γίνονται ένα σωρό “φιλοσοφικές” συζητήσεις γύρω από την παραπάνω φράση, διαφωνίες και καυγάδες ακόμα, αλλά κανείς δεν θα υποπτευθεί ότι όλη αυτή η φασαρία, γίνεται για το συνάχι ενός σερβιτόρου…

Όσοι το είχατε διαβάσει τότε, ξαναδιαβάστε το, θα έχει να σας πει κάτι διαφορετικό 20 χρόνια αργότερα. Όσοι δεν το έχετε διαβάσει, αναζητήστε το, ακόμα κι αν το ’89 δεν είχατε καν γεννηθεί. Μπορεί να εκπλαγείτε με το πόσα πράγματα παραμένουν ίδια, όλα αυτά τα χρόνια…

Άρον τον Αρλεκίνο σου και περιπάτει…